Ακόμα και ο Τούρκος μέσα στα ψέματά του, αφήνει να εννοηθεί πως αν η Ελλάδα δεν άφηνε στη…μοίρα της την ΕΛ.ΔΥ.Κ ακόμη θα τρέχανε.
Ο Μπιράντ Μεχμέτ Αλί, στο βιβλίο του «Απόφαση – Απόβαση», που καταπιάνεται με το παρασκήνιο της εισβολής, πάντοτε με τον τουρκικό φακό και την τουρκική θεώρηση των πραγμάτων, γράφει για τις μάχες της πρώτης μέρας και ειδικότερα για την επίθεση της ΕΛΔΥΚ εναντίον του Κιόνελι:
Ξαφνικά η Κύπρος ξύπνησε. Οι ‘Ελληνες περιμένουν να φύγουν τα αεροπλάνα και τότε οι σποραδικές ριπές αυτομάτων άρχισαν να πυκνώνουν, για να πάρουν στις 6 μ.μ. τρομακτική ένταση.
Η επιχείρηση του οργανωμένου Ελληνικού Συντάγματος (ΕΛΔΥΚ) άρχιζε.
«Στους ‘Ελληνες, που προχώρησαν προς την περιοχή Κιόνελι, συνοδευόμενοι από τεθωρακισμένα, προστέθηκαν και οι Ελληνικές μονάδες της Εθνικής Φρουράς. Οι δυνάμεις που βρίσκονταν στην περιοχή Μόρφου, εκείνες που ήταν κοντά στο Μικρό Καϊμακλί (Ομορφίτα) και οι σημαντικότερες που μετατοπίζονταν από την καλά οργανωμένη βάση του Τρικώμου, επιτέθηκαν στις τουρκικές και τουρκοκυπριακές δυνάμεις, που κρατούσαν το τρίγωνο Κιόνελι – Λευκωσία - Μπογάζι.
Λυπάμαι που η μνήμη μου δεν με βοηθάει να θυμηθώ το όνομα του τούρκου στρατηγού που ανέλαβε την ευθύνη της εισβολής στην Κύπρο, ο λόγος είναι ότι ο συγκεκριμένος στρατηγός έγραψε στα απομνημονεύματα του ότι ήταν έτοιμος να σταματήσει την όλη » επιχείρηση» αττίλα μετά τις τρείς πρώτες μέρες διότι έβλεπε να διαφαίνεται η ήττα του αττίλα.
Φίλε ΕΛΛΗΝΑ,
αυτό που λες το είπε ο Στρατηγός Μ. Ντεμιρέλ.
Επίσης δες τα παρακάτω:
1. Ο αρχηγός της τουρκικής αεροπορίας Αλπ Kαγιά δήλωσε ότι
η αεροπορία έσωσε την εισβολή και ότι χωρίς αυτήν οι
απώλειες θα ήταν μεγάλες…
(ωστόσο παρέλειψε να τονίσει πως δεν υπήρχε αντίπαλη
αεροπορία)
2. Τούρκος Στρατηγός Μ. Ντεμιρέλ: Ηγήθηκε του ΑΤΤΙΛΑ 1.
Αναφέρει με προβληματισμό, στα απομνημονεύματα του:
«Αναρωτιέμαι σήμερα αν τότε εκείνη η ακτή είχε εμπόδια
ή ήταν ναρκοθετημένη! Τι θα κάναμε; Ποια άλλη ακτή θα
επιλέγαμε και θα ερευνούσαμε; Ήταν ποτέ δυνατόν αφού η
επιχείρηση στην Κύπρο θα άρχιζε το πρωί της 20ης
Ιουλίου, να ψάχναμε άλλη ακτή και να την ερευνούσαμε
κιόλας; Υπήρχε επαρκής χρόνος;»
Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι…
μέχρι και το βράδυ της 20ης περιμέναμε με εξαιρετική αγωνία, την Ελληνική αντεπίθεση η οποία δεν έγινε ποτέ. Αυτό μας είχε καθηλώσει θανάσιμα στον χώρο της απόβασης και δεν μας άφηνε να ρισκάρουμε την επέκταση του προγεφυρώματος ούτε δυτικά προς Λάπηθο αλλά ούτε και ανατολικά προς την Κερύνεια και την διάβαση της Αγύρτας, που θα μας ένωνε με τον θύλακα της Λευκωσίας, που ήταν και ο αντικειμενικός μας σκοπός!
Το τολμήσαμε μόνο όταν αντιληφθήκαμε ότι η Ελληνοκυπριακή Στρατιωτική Ηγεσία παρέμενε άτολμος θεατής των εξελίξεων και οι ευρισκόμενες στον δρόμο τους Ελληνικές δυνάμεις ήταν τρομερά ισχνές και χωρίς υποστήριξη πυροβολικού ή αρμάτων.
Η Κυπρος η μιση ΧΑΘΗΚΕ,ας φροντισουμε να μην χαθει και το Αιγαιο…………..η θρακη………..η Μακεδονια……… η Β.Ηπειρος.