Τα εγκλήματα του όχι και τόσο μακρυνού παρελθόντος στο χώρο των εξοπλισμών πληρώνονται τώρα. Οι “λογαριασμοί” ήρθαν και πλέον είναι δύσκολο να αποφύγουμε την πληρωμή τους. Η κατάσταση στον ελληνικό οπλοστάσιο είναι εκτός ορίων και είτε μας αρέσει, είτε όχι οι λυσεις στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μονόδρομοι που δεν επιτρέπουν την “πολυτέλεια” αναλύσεων και βαθυστόχαστων θεωριών. Κυρίως όμως δεν επιτρέπει πια “παιχνιδάκια” του παρελθόντος!

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η υπόθεση των αεροσκαφών P -3B . Η Ελλάδα κατόρθωσε -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να μείνει χωρίς αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας από το 2009! Όχι δεν συνέβη κάτι έκτακτο και τραγικό. Μόνοι μας αποφασίσαμε να τα καθηλώσουμε!!! Όσοι έλαβαν την απόφαση για καθήλωσή τους θα πρέπει κάποια στιγμή να εξηγήσουν πως και κυρίως γιατί έφθασαν στην απόφαση. Για να καταλάβουμε και οι υπόλοιποι.

Από το 2009 λοιπόν η Ελλάδα παλεύει με νύχια,δόντια και…C -130 να έχει μια τυπικη παρουσία σε περιπολίες στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο! Η Τουρκία σταθερά παίρνει ρόλο και αποστολές αφού διαθέτει τα κατάλληλα αεροσκάφη.

Οι προσπάθειες που έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια για να καλυφθεί μια από τις πιο σοβαρές ελλείψεις του ελληνικού αμυντικού συστήματος δεν είχαν δυστυχώς κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα. Τελευταία απόπειρα λύσης η πρόταση των Γάλλων να μας δώσουν κάποια απο τα δικά τους αεροσκάφη Atlantique2. Η λύση απορρίφθηκε πολύ γρήγορα ,κυρίως λόγω της παλαιότητας των αεροσκαφών. Πολλοί είπαν “αν είναι να πάρουμε αυτά γιατί να μην ξαναπετάξουμε τα δικά μας P -3B”. Αυτή η τελευταία ιδέα ήταν κάτι που όσοι γνώριζαν το θέμα των P -3B από την απαράδεκτη απόφαση καθήλωσής τους και μετά συχνα ,πυκνά επανέφεραν χωρίς όμως να βρίσκουν ανταπόκριση. Ο “φόβος ηγεσιών να μην “στεναχωρήσουν” εκείνους που αποφάσισαν την καθήλωσή τους αλλά και άλλοι λόγοι που πρέπει κάποια στιγμή να ερευνηθούν ήταν πάντα ισχυρότεροι παράγοντες από το εθνικό συμφέρον που επέβαλλε την διαρκή παρουσία ελληνικών αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας στο Αιγαίο και στην νορτιοανατολική Μεσόγειο.

Ο σημερινός Α/ΓΕΝ αποφάσισε να “αγγίξει” το θέμα. Οι λύσεις που υπήρχαν εξετάστηκαν όλες διεξοδικά. Και το ΠΝ αποφάσισε τελικά, και έχοντας απορρίψει όλες τις άλλες λύσεις, να διερευνήσει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των υπαρχόντων αεροσκαφών P-3B, με βασικό γνώμονα τόσο τις επιχειρησιακές απαιτήσεις όσο και τις οικονομίες κλίμακος σε βάθος χρόνου.

Ποια είναι η λύση με βάση όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής:

Το ΠΝ θα υλοποιήσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αξιοποίησης των αεροσκαφών P-3B μέσω διακρατικής συμφωνίας με την αμερικανική κυβέρνηση (FMS). Το ΠΝ επιθυμεί ένα στόλο 4-5 αεροσκαφών P-3B με όριο ζωής 15.000 ώρες πτήσης, με τη χρησιμοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων υφιστάμενων μέσων, υποδομών και ανταλλακτικών. Συγχρόνως το ΠΝ αλλά και η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ επιδιώκουν τη μέγιστη δυνατή Ελληνική Προστιθέμενη Αξία και την ανάπτυξη εγχώριων δυνατοτήτων για την μελλοντική υποστήριξη και αναβάθμιση των αεροσκαφών P-3B αλλά και του τακτικού συστήματος (mission system). Οι επείγουσες επιχειρησιακές ανάγκες απαιτούν και την παροχή μιας ενδιάμεσης λύση με τη χρήση 1-2 αεροσκαφών P-3B μέχρι την παράδοση από το USN των αναβαθμισμένων αεροσκαφών P-3B. Η εν λόγω ενδιάμεση λύση θα επιτρέψει την επανενεργοποίηση της Μοίρας Ναυτικής Συνεργασίας στην Ελευσίνα.

Η επίτευξη του στόχου των 15.000 ωρών πτήσης απαιτεί την εφαρμογή του προγράμματος Mid Life Upgrade (MLU), που έχει αναπτυχθεί από την κατασκευάστρια εταιρεία Lockheed Martin και το αμερικανικό ΠΝ. Το πρόγραμμα MLU προβλέπει την αντικατάσταση όλων των κύριων δομικών τμημάτων του αεροσκάφους (πτέρυγες, ουραίο πτέρωμα, κλπ).

Παρόμοια λύση εφαρμόζουν σήμερα άλλοι έξι μεγάλοι χρήστες (μεταξύ αυτών το αμερικανικό ναυτικό, η Γερμανία, κλπ) καθόσον επιθυμούν την απρόσκοπτη επιχειρησιακή χρήση (και χωρίς περιορισμούς στον φάκελο πτήσεως) των αεροσκαφών P-3 για 25 και πλέον χρόνια. Για το ΠΝ η εγκατάσταση και εφαρμογή των MLU Kits θα πραγματοποιηθεί στην ΕΑΒ, υπό την επίβλεψη και τεχνική βοήθεια του αμερικανικού ναυτικού. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι χρήστες που αποκτούν P-3 με MLU εκτελούν τις εργασίες σε εργοστάσια των ΗΠΑ, ενώ το ΠΝ επέλεξε και σωστά μάλιστα την ΕΑΒ, δίδοντας της μια οικονομική ανάσα .

Πέραν της δομικής αναβάθμισης το ΠΝ επιθυμεί και την ενσωμάτωση νέων ηλεκτρονικών συστημάτων και δυνατοτήτων είτε ως βασικό πρόγραμμα ή ως δικαίωμα προαίρεσης (option), ανάλογα με τα διαθέσιμα κονδύλια. Ένα πρόσθετο σημαντικό στοιχείο είναι ότι το ΠΝ θα αποκτήσει ένα ελληνικής σχεδίασης τακτικό σύστημα (mission system), ανοικτής αρχιτεκτονικής που αφενός θα ικανοποιεί πλήρως τόσο τις σημερινές όσο και τις μελλοντικές απαιτήσεις του ΠΝ και αφετέρου θα προσδώσει την απαραίτητη αυτονομία στη χώρα μας.

Τέλος το ΠΝ έχει επίσης προβλέψει και έχει ζητήσει ένα ολοκληρωμένο πακέτο Εκπαίδευσης και Υποστήριξης (Training and Logistics), λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις υφιστάμενες υποδομές και τα ανταλλακτικά που διαθέτει ακόμα και σήμερα.

Κι ενώ η λύση που επαναλαμβάνουμε στην οποία το ΠΝ κατέληξε ως συνήθως στην Ελλάδα ,εμφανίζεται την τελευταία στιγμή μια…τορπίλη!

Τις τελευταίες μέρες γράφτηκε ότι η η BAE Αυστραλίας ενημέρωσε το ΠΝ ότι είναι σε θέση να πουλήσει 4 αεροσκάφη σε κατάσταση as is where is, με ένα εκτιμώμενο κόστος γύρω στα $180 εκατομμύρια. Αυτό εκ πρώτης όψεως μοιάζει ως μια ελκυστική λύση όμως αν εκτιμήσουμε τις εργασίες που απαιτούνται προκειμένου τα αεροσκάφη να καταστούν επιχειρησιακά εκμεταλλεύσιμα τότε θα διαπιστώσουμε ότι η πρόταση πέραν του ρίσκου και του μεγάλου απαιτούμενου χρόνου υλοποίησης είναι τελικά ακριβότερη από την λύση στην οποία έχει καταληξει το ΠΝ.

Για να δούμε λοιπόν πόσο “συμφέρουσα” είναι η λύση από την Αυστραλία:

•Για τα συγκεκριμένα αεροσκάφη η Αυστραλία ξεκίνησε ένα πρόγραμμα αναβάθμισης το 1995, με αποκλειστικό σκοπό να τα κρατήσει επιχειρησιακά μέχρι το 2015 όταν και θα τα απέσυρε. Το πρόγραμμα αναβάθμισης ολοκληρώθηκε το 2004, αλλά αρκετά συστήματα είχαν καταστεί παρωχημένα, με αποτέλεσμα να απαιτηθούν πρόσθετα κονδύλια για την λειτουργία των συστημάτων μέχρι το 2015.

•Τα αεροσκάφη θα δοθούν με μηδενικό υπόλοιπο ορίου ζωής. Αυτό σημαίνει ότι θα απαιτηθεί και για αυτά η αγορά νέων MLU Kits, η εγκατάσταση τους και φυσικά η εκτέλεση πλήρους PDM, προκειμένου να ανακτήσουν την δυνατότητα επιχειρήσεων για 15.000 ώρες πτήσεων. Ακριβώς δηλαδή ότι θα εφαρμοσθεί και στα δικά μας P-3B. Το κόστος αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι δε εργασίες εγκατάστασης στην περίπτωση των ελληνικών P3B θα εκτελεστούν στην ΕΑΒ, ενώ για τα της Αυστραλίας όχι.

•Η κατάσταση των συγκεκριμένων αεροσκαφών δεν είναι γνωστή, όμως λόγω της γεωγραφικής θέσης της Αυστραλίας και των αποστολών που είναι γνωστόν ότι πετούσαν (συνεχείς επιχειρήσεις στον Ειρηνικό και Ινδικό), είναι πολύ πιθανόν να είναι αρκετά πιο καταπονημένα από ότι τα δικά μας P-3B, με ότι αυτό συνεπάγεται σε πρόσθετες επιθεωρήσεις και εργασίες συντήρησης και φυσικά πρόσθετο κόστος. Ένα πρόσθετο κόστος το οποίο είναι άγνωστο αφορά στην παροχή τεχνικής υποστήριξης αλλά και στην έκδοση όλων των πιστοποιητικών ασφάλειας και πτητικής αξιολόγησης και αεροπλοϊμότητας (flight certificates and evaluation).

•Τα αεροσκάφη διαθέτουν αισθητήρες και τακτικό σύστημα (mission system) προγενέστερης τεχνολογίας, παρά την αναβάθμιση που κάποιοι ισχυρίζονται, γεγονός που μειώνει σημαντικά τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες. Εάν τοποθετήσουμε τα σύγχρονα συστήματα που θα τοποθετηθούν και στα δικά μας P-3B, τότε θα απαιτηθεί ένα πρόσθετο κόστος δεκάδων ακόμα εκατομμυρίων (για την απόκτηση των συσκευών και των ανταλλακτικών τους). Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και το κόστος αναβάθμισης του τακτικού συστήματος ή η εγκατάσταση νέου.

•Λόγω του ότι πρόκειται για αεροσκάφη P-3C θα απαιτηθεί η απόκτηση νέων συσκευών και ανταλλακτικών σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από ότι στα P-3B, καθόσον το ΠΝ διαθέτει πληθώρα ανταλλακτικών για τα P3B. Θα απαιτηθεί επίσης πρόσθετη και άλλου επιπέδου εκπαίδευση σε πληρώματα και τεχνικό προσωπικό αγνώστου κόστους.

•Το σύνολο του προγράμματος θα υλοποιηθεί εκτός χώρας αφαιρώντας έτσι ένα μεγάλο μέρος εγχώριας βιομηχανικής συμμετοχής από την ΕΑΒ και άλλες εταιρείες, που θα αγγίξει το 50% της συνολικής αξίας του προγράμματος, αλλά συγχρόνως και την αυτονομία που θα διαθέτει το ΠΝ με το ελληνικό mission system. Ταυτόχρονα αφαιρεί την ευκαιρία που θα έχουν ελληνικές εταιρείες να εμπλακούν ανταγωνιστικά σε παρόμοιες αναβαθμίσεις ΑΦΝΣ σε διεθνές επίπεδο, καθώς μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού οι αντίστοιχες ξένες.

•Η νέα πρόταση δεν διευκρίνισε επίσης το χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των αεροσκαφών. Σε περίπτωση που τα αεροσκάφη δεν διατεθούν έγκαιρα, το κόστος απόκτησης των MLU Kits είναι πολύ πιθανόν να αυξηθεί (λόγω αναπροσαρμογής τιμών, ή ακόμα και λόγω μείωσης της γραμμής παραγωγής). Αυτό δε που ουδείς δεν ανέφερε είναι ότι τα αεροσκάφη αυτά για να διατεθούν από την Αυστραλία στην Ελλάδα απαιτείται η έγκριση των αμερικανικών αρχών. Αυτό πολλές φορές μπορεί να απαιτήσει μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό θα έχει επιπτώσεις στο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και φυσικά στην πολύ καθυστερημένη παράδοση των επιχειρησιακών αεροσκαφών. Είναι πολύ πιθανόν δε, κάποια από τα υπάρχοντα συστήματα να μην είναι αποδεσμεύσιμα για την Ελλάδα και να απαιτηθεί η απεγκατάστασή τους, γεγονός που θα προσθέσει περαιτέρω κόστος στο πρόγραμμα.

•Τέλος το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης θα είναι μεγαλύτερο τουλάχιστον κατά δυο και πλέον έτη και ανάλογα με το χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των αεροσκαφών και της έγκρισης του USN. Κι εμείς έτσι όπως τα καταφέραμε θέλουμε αεροσκάφη τώρα.

Για να μην μασάμε τα λόγια μας. Καποιοι θέλουν την τελευταία στιγμή να τορπιλίσουν τη λύση που έχει επιλεγεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ζούμε. Το έχουμε δει στην υπόθεση με τις τορπίλες του ΠΝ και η κατάλαξη είναι γνωστή. Δεν έχουμε τορπίλες! Το ζησαμε με τις μπαταρίες των υποβρυχίων και η ιστορία είναι γνωστή . Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία για να αλλάξουμε μπαταρία σ΄ ένα υποβρύχιο!!! Το ζούμε με τα υποβρύχια του ΠΝ. Ακόμη και τώρα λίγες ημέρες πριν ο ΠΙΠΙΝΟΣ πέσει στην θάλασσα γίνεται απιστευτος πόλεμος για να “κολλήσει” η υπόθεση. Σύμπτωση ότι όλα τα προβλήματα γίνεται προσπάθεια να προκληθούν στο ΠΝ που έχει εκ των πραγμάτων τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ΄ όσα η Ελλάδα θέλει να υπερασπίσει;

Όσοι με περισσή υποκρισία εμφανίζονται ως σωτήρες της τελευταίας στιγμής θα πρεπει πειστικά να μας εξηγήσουν γιατί επέλεξαν να εμφανιστούν -οπως πάντα – την ύστατη ώρα. Και θα πρέπει να γνωρίζουν όσα διακυβέυονται για την χώρα είναι πάρα πολύ πιο σοβαρά και σημαντικά από τα επιχειρηματικά παιχνίδια και το κέρδος.

Είναι βέβαιο ότι θα επανέλθουμε αφού υπάρχει πληθώρα στοιχείων για το θέμα…πηγη