Του Λουκά

Μόλις χθες ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ομπάμα, ολοκλήρωσε τη περιοδεία του στη γειτονιά μας. Κατά τη εκλογή του αρκετοί Έλληνες τον παρομοίασαν σαν έναν σύγχρονο Άγιο Βασίλη που θα έφτανε ως εδώ ώστε να μας μοιράσει ακριβά δώρα.

Το να θυμίσω και να αναλύσω τα γεγονότα των τελευταίων δέκα περίπου ημερών είναι ανώφελο. Πέρα αυτού ούτε αναλυτής είμαι, ούτε δημοσιογράφος. Αν το κάνω, κινδυνεύω να πέσω στο οποιοδήποτε ατόπημα. Ωστόσο…όλοι αντιληφθήκαμε την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, σαν αντιπρόσωπο των ΗΠΑ, ενώ την ίδια ώρα τα δικά μας ανταλλάγματα ήταν:

• Η πιθανή επαναλειτουργία της θεολογικής σχολής της Χάλκης που ωστόσο εξυπηρετεί στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε, λόγω δείγματος καλή διαγωγής.

• Και η αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ όσον αφορά το θέμα με την ονομασία των Σκοπίων.

Όταν η κατηφόρα σε βγάζει στο Ισλάμ.

Όταν η κατηφόρα σε βγάζει στο Ισλάμ, τελικά ξεχνάς φίλους σαν τον Γκρουέφσκι και θυμάσαι ιστορικά διαστρεβλωμένα γεγονότα ενός αιώνα πριν, μιας και έτσι βολεύει.

«Η Τουρκία θα μπορούσε να είχε υποκύψει στις ξένες δυνάμεις που προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα εδάφη της ή να αναστήσουν μία αρχαία αυτοκρατορία».

Το να τον πω ανιστόρητο είναι περιττό. Τουλάχιστον ας ήξερε που οφειλόταν ο θαυμασμός στα μάτια του κατά την επίσκεψή του στην Αγιά Σοφιά μας.

Με αυτόν Πρόεδρο θα έχουμε εξελίξεις τελικά. Όχι γιατί είναι κάτι το ιδιαίτερο εκείνος, απλά γιατί το κράτος που λέγεται ΗΠΑ παραπαίει και δεν μπορεί πια να σωθεί μόνο του.

Το κράτος που λέγεται ΗΠΑ αποφάσισε να λένε το ένα από τα δύο δεκανίκια του Τουρκία. Απομένει να μάθουμε πως θα λένε το δεύτερο.

Όσον αφορά το δεύτερο δεκανίκι, ας θυμηθούμε φίλοι αναγνώστες, την «έκρηξη» του Ερντογάν κατά του Πέρες τις προάλλες. Τελικά ήταν τυχαία; Τελικά μήπως το δεύτερο δεκανίκι παραμένει το Ισραήλ και απλά ψάχνανε τότε το πρώτο; Τελικά ο αραβικός κόσμος θα αργήσει να αντιληφθεί το νέο ρόλο της Τουρκίας;

Ίδωμεν…

Ίδωμεν ακόμα και με τα Σκόπια…

Η αλήθεια είναι πως όταν ένα κράτος στερείται τους «ηγέτες», αυτόματα περνάει στο ρόλο του κομπάρσου. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην μπορούμε να πάρουμε τη «μπάλα» στα χέρια μας και να ολοκληρώσουμε τη τελευταία επίθεση όπως εμείς θα θέλαμε. Οπότε απλά καθόμαστε στην άμυνα ευελπιστώντας στο λάθος του αντιπάλου…