Δεν θα εγείρουν θέματα για την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΣΕ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ της Ουάσινγκτον -που διετυπώθησαν σε αυστηρούς τόνους από την ίδια την υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον- συνεμορφώθησαν Αθήνα και Λευκωσία, όσον αφορά την «ανάγκη αποφυγής ενεργειών που θα δυσχέραιναν την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας».

Και όπως αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές, αυτό υπήρξε ουσιαστικά το κομβικό μέρος των συνομιλιών του έλληνα πρωθυπουργού με τον κύπριο Πρόεδρο στη Λευκωσία. Κάτι που ανακλάται και στις εν προκειμένω δηλώσεις των δύο ανδρών, αν και απέφυγαν λεπτομέρειες. Ούτε η Αθήνα, ούτε η Λευκωσία θα εγείρουν σ’ αυτήν τη φάση ενστάσεις για το άνοιγμα νέων κεφαλαίων, πλην διατυπώσεως κάποιων παρατηρήσεων, με τις οποίες θα τηρούνται τα προσχήματα. Κι αυτό πέραν της θέσεως ότι τελική ένταξη της Τουρκίας προϋποθέτει εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Άγκυρας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κάτι που δεν φαίνεται να είναι του παρόντος… αλλά… όταν ολοκληρωθεί η πλήρης ένταξη της Τουρκίας…Οι αμερικανικές συστάσεις έγιναν (κατά τις συναντήσεις της Χίλαρι Κλίντον τόσο με την Ντόρα Μπακογιάννη όσο και με τον Μάρκο Κυπριανού) στη βάση του γνωστού σκεπτικού: Να μη προκληθούν αντιδράσεις της Τουρκίας, που θα επηρεάσουν τις προσπάθειες λύσεως του Κυπριακού. Κάτι που προβάλλεται ουσιαστικά ως μοχλός εκβιασμού της ελληνικής πλευράς, ώστε να μην εγείρονται ανασχέσεις στην τουρκική πορεία. Κάτι που βολεύει την ευρύτερη αμερικανική στρατηγική στην περιοχή και τις επιλογές κατά προέκταση της Ουάσινγκτον, που επέλεξε την Τουρκία ως τοποτηρητή των περιφερειακών της συμφερόντων.

                                                                                          Αναρτήθηκε από τον Λουκά

Κι αυτό υπό το βάρος των οξυτέρων αντιδράσεων από πλευράς των ισχυρών της Ευρώπης (Γαλλίας και Γερμανίας) που δεν θέλουν την Τουρκία ενσωματωμένη στους κοινοτικούς θεσμούς, πράγμα που φέρνει τελικά την Αθήνα και τη Λευκωσία ουσιαστικά σε αντιπαράθεση με αυτά τα κέντρα. Και πράγμα που δεν θα είναι άνευ συνεπειών, καθώς Αθήνα και Λευκωσία έχουν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε αυτές τις τάσεις και διαγκωνιζόμενα συμφέροντα. Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι βεβαίως τυχαίο, αλλά συμπίπτει με το κρίσιμο γεγονός ότι το Κυπριακό έχει μπει σε οριακή φάση, από την έκβαση της οποίας εξαρτώνται πολλά που αφορούν καίρια και τις ευρωτουρκικές σχέσεις. Γι’ αυτό και προάγονται ήδη αρκούντως ισχυρές πιέσεις για κλείσιμο του προβλήματος, ακόμη και με μια «κατ’ αρχήν συμφωνία» (εν είδει ενδιαμέσου ρυθμίσεως) προκειμένου το Κυπριακό να μην επιδράσει καταλυτικά προκαλώντας εκτροχιασμό του τουρκικού ενταξιακού τρένου.

Η Ουάσινγκτον έχει ζητήσει από την Άγκυρα κάποιους ελιγμούς που θα διευκολύνουν τις πιέσεις προς τη Λευκωσία. Και δεν αποκλείεται τελικά ο Ερντογάν να προχωρήσει σε κάποιες ήσσονες χειρονομίες, που θα επενεργήσουν ανάλογα στις εξελίξεις. Οι οποίες αποβαίνουν ακόμη πιο κρίσιμες, καθώς από τουρκοκυπριακής πλευράς η νέα ηγεσία της τεντώνει το σχοινί στο έπακρο (απαιτώντας λύση δύο κρατών με ισότιμη κυριαρχία, δηλαδή συνομοσπονδία), προκειμένου να επιτύχει τα μείζονα στον κυοφορούμενο συμβιβασμό.

Του οποίου τα βασικά στοιχεία και οι θεμελιώδεις άξονες δεν απέχουν καθόλου από εκείνους του Σχεδίου Ανάν.