Με την Κυβέρνηση Ερντογάν η Τουρκία εκπλήσσει με τις φιλοδοξίες και τους στόχους της. Ο «ασθενής άνθρωπος της Ευρώπης» του 19ου αιώνα, η ηττημένη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η διαλυμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Τουρκία του Κεμάλ, που έψαχνε τη θέση της μεταξύ των νικητών, η ουδέτερη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γνώρισε την άνοδο με τον ψυχρό πόλεμο και την εμφάνιση των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Από την αντιπαλότητά τους βγήκε κερδισμένη η Τουρκία. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήγαινε χέρι με χέρι με την Ελλάδα, μαζί δέχθηκαν τη βοήθεια από το Σχέδιο Μάρσαλ, μαζί μπήκαν στο ΝΑΤΟ. Με την πάροδο του χρόνου η Τουρκία έγινε απαραίτητη στις ΗΠΑ. Μετά το τέλος του ψυχρού Πολέμου, έγινε χρήσιμη για τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής και παραμένει τέτοια μέχρι σήμερα. Επίσης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της διαμάχης μεταξύ των Δυνάμεων για το θέμα της ενέργειας.
Από του να είναι, όμως, ο «άνθρωπος» των ΗΠΑ στην περιοχή, μέχρι να θέλει να γίνει περιφερειακή και ακόμη Παγκόσμια Δύναμη, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Είναι γνωστόν ότι υπάρχει διαμάχη στην Τουρκία μεταξύ των κεμαλικών δυνάμεων και των ισλαμιστών. Οι τελευταίοι, με τον Ερντογάν, τον Γκιούλ και τον Νταβούτογλου θέλουν στην πραγματικότητα, όσον κι αν φαίνεται παρατραβηγμένο, να «επαναφέρουν» την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στο κύριο έργο του πολυδιαφημισμένου στην Κύπρο και στην Ελλάδα Νταβούτογλου «Strategic Depth», ο τελευταίος υποστηρίζει μια εξωτερική πολιτική «η οποία θα βάλει το οθωμανικό παρελθόν της Τουρκίας στη θέση που του αξίζει» (βλ. Eurasia Daily Monitor, Vol. 6, Issue 57).
Κι όπως η τριανδρία των Νεότουρκων της αρχής του 20ου αιώνα- Enver, Talaat, Djemal- ήθελαν να διαμορφώσουν τη φθίνουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και τώρα η τριανδρία αυτών, που θα αποκαλέσω Παλαιούς Τούρκους, – Ερντογάν, Γκιούλ, Νταβούτογλου – θέλουν να καταστήσουν την Τουρκία μια Οθωμανική Αυτοκρατορία της εποχής της ακμής της. Η Τουρκία, κάτω από την τριανδρία, θέλει να παίζει ρόλο και στην Ανατολή και στην Ευρώπη, γιατί, κατά τον Νταβούτογλου, «είμαστε και Ευρωπαίοι και Ανατολίτες» (βλ. The Economist, December 15, 2007, παρατιθέμενο στο Eurasia Daily Monitor, ενθ.)
Η Τουρκία, κάτω από την τριανδρία, δεν θέλει να είναι πλέον απλώς ο «άνθρωπος» των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, αλλά θέλει να είναι μια περιφερειακή και ακόμη Παγκόσμια Δύναμη από μόνη της.
Με τέτοιες φιλοδοξίες και τέτοια αλαζονεία, είναι φυσικό οι μεγάλες και άλλες χώρες της Ευρώπης να μην τη θέλουν ως πλήρες μέλος της ΕΕ. Ο κ. Σαρκοζί και η κ. Μέρκελ δεν μάσησαν τα λόγια τους πάνω σ’ αυτό το θέμα. «Η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη και ταυτόχρονα πολύ φτωχή για να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ». Οι δύο Δυνάμεις της Ευρώπης ευνοούν μια ειδική σχέση της Τουρκίας με την ΕΕ. Η Κυβέρνηση του κ. Ερντογάν δεν δέχεται αυτό το καθεστώς και πιέζει τις ΗΠΑ να την βοηθήσουν για να γίνει πλήρες μέλος.
Στη Μέση Ανατολή προσπαθεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και ρόλο μεσολαβητή. Στο Νταβός ο κ. Ερντογάν έδειξε ότι η χώρα του δεν πρέπει να θεωρείται «δεδομένη» για το Ισραήλ και κατ’ επέκταση για τον φίλο του, τις ΗΠΑ.
Όσον αφορά εμάς, πρέπει να λάβομε υπόψη αυτά τα γεγονότα για να σχεδιάσομε τη στρατηγική και την τακτική μας.
πηγή