Πόσο απέχει ο πάτος κύριοι;

Το καμπανάκι έχει χτυπήσει εδώ και καιρό. Από τη μια η οικονομική κρίση, από την άλλη η απαξίωση της Ελληνικής Αστυνομίας με την παράλληλη είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ στην ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχει μέρα, που να μην κταγράφονται οι ληστείες της ημέρας. Φοβούμαι ότι τα χειρότερα έρχονται.
Και όμως όλοι αυτοί που υπόσχονται καλύτερες ημέρες και περισσότερη ασφάλεια στον πολίτη περί άλλων τυρβάζουν. Λες και ζουν σε άλλο κόσμο. Πιστεύοντας ότι η ασφάλεια που χρησιμοποιούν τους… σώζει παραμένου κλεισμένη μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα.
Και όμως γύρω μας κάθε μέρα δολοφονούνται άνθρωποι, απάγονται άλλοι, ληστεύονται κάποιοι τρίτοι. αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Η άτυχη εργαζόμενη στο Γερμανό λυπάμαι αλλά δεν θα είναι το τελευταίο θύμα της ανεξέλεγτκης βίας που κυριαρχεί.
Αντί η Πολιτεία να βάλει κανόνες φοβάται μην την κατηγορήσει η τυραννία της μειοψηφίας και δεν αντιδρά. Αφήνει τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθραίους που έχουν μετατρέψει ακόμη και το κέντρο της ΑΘήνας σε γκέτο να κυκλοφορούν και να… οπλοφορούν ανενόχλητοι.
Εχει άραγε κανείς μεγαλόσχημος κάνει χωρίς τους μπράβους του καμμία βόλτα στην Ομόνοια, πίσω από το Δημαρχείο της Αθήνας καμμία βόλτα μετά τη δύση του ηλίου; Ή επιστρέφουν στις χλιδάτες βίλλες και δεξιώσεις τους κλείνοντας τα μάτια; Κάνουν ότι δεν τα ξέρουν ότι δεν τους νοιάζει;
Δεν γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, σε εποχή κρίσης θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερο κίνδυνο από τους χιλιάδες πεινώντες και διψώντες που έχουν κατακλύσει τον τόπο;
Πόσο πάτο έχει ακόμη το βαρέλι της αδιαφορίας τους άραγε;
πηγή