Μία νοσταλγία πολλών ετών, μια λαχτάρα πολλών Ελλήνων, επώνυμων και ανώνυμων, η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από τους Βρετανούς, ήρθε ξανά στο προσκήνιο τις τελευταίες ημέρες με την ολοκλήρωση της κατασκευής του νέου μουσείου της Ακρόπολης.

Ένα μουσείο, που ολοκληρώθηκε από το υστέρημα του Ελληνικού λαού, και που τώρα έχει γίνει αιτία αντιπαράθεσης ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα για την οικειοποίηση της επιτυχίας. Ένα μουσείο, που σε καθημερινή βάση θα θυμίζει σε όλο το πλανήτη το μεγαλείο των Αρχαίων Ελλήνων και θα σπρώχνει ολοένα και περισσότερο πιο βαθιά τους Βρετανούς στο καιάδα της αχαριστίας και της ανευθυνότητας. Ένα μουσείο, που μας έκανε την 20 Ιουνίου 2009 να ξυπνήσουμε εθνικά υπερήφανοι και όχι σκυθρωποί και προδομένοι. Ένα μουσείο, που έχει ελάχιστη σημασία σε ποιων τις ημέρες έγινε η «σύλληψη» της ιδέας ανέγερσης του, όπως και σε ποιων τις μέρες ολοκληρώθηκε η κατασκευή του.

Και όμως, ακόμα και αυτό το μουσείο που κραυγάζει ζήτω η ΕΛΛΑΣ…με τη σιωπή του, δεν μπόρεσε να «σκεπάσει» τα ελαττώματα μας, και να μας διδάξει.

Όλοι οι Έλληνες σήμερα για την ανέγερση αυτού του μουσείου, δεν πρέπει να ευχαριστούν τους εαυτούς τους αλλά ούτε και τους πολιτικούς τους.

Πρέπει να ευχαριστούν, τους Αρχαίους Έλληνες – και κανέναν άλλον – που αποστομώνουν οποιονδήποτε χτυπά τον Ελληνισμό, και που μετά από χιλιάδες χρόνια συνεχίζουν να μας ΣΕΡΝΟΥΝ σκεπάζοντας μας με το ΜΑΝΔΥΑ του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Απομένει να διδάξουμε τα παιδιά μας «επάνω» τους, να επισκεφτούμε το μουσείο όταν σταματήσουν να το επισκέπτονται οι…επίσημοι, και να το προβάλλουμε με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας για την επίτευξη του τελικού στόχου.

Την επιστροφή των μαρμάρων στη πατρίδα τους, την Ελλάδα μας.

Λουκάς