Του Λουκά

Το στοίχημα της νέας εποχής «πηγαίνει ταμείο» στην καθομιλουμένη, όταν είναι να χάσει τη δουλειά του τη σήμερον ημέρα ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης. Η ανεργία χτυπάει «κουδούνια» στην Ευρώπη ενώ η σειρά μας δεν έρχεται γιατί απλά έχει ήδη…έρθει.

Ωστόσο…

Η κρίση δεν χτύπησε τον Έλληνα πολιτικό που συνεχίζει να καταχράται δημόσιο χρήμα αλλά και να απολαμβάνει της θαλπωρής που του προσφέρει η βουλευτική ασυλία.

Η κρίση δεν χτύπησε τον επώνυμο δημοσιογράφο που σε καθημερινή βάση παλεύει με…ύαινες και «σκίζεται» για το καλό της ελευθεροτυπίας, της ενημέρωσης, αλλά και αυτό του καθημερινού γίγνεσθαι.

Η κρίση δεν χτύπησε το γνωστό – άγνωστο που στο όνομα μιας κατάπτυστης και επιφανειακής ιδεολογίας σπέρνει το πανικό και το θάνατο σε αθώους ένστολους και μη πολίτες.

Η κρίση δεν χτύπησε τη πόρτα αυτού που γεννήθηκε και συνεχίζει να ζει στα βόρεια προάστια της Αθήνας γιατί έχει φροντίσει πρωτίστως να ευεργετηθεί από τις δωρεάν business του Ελληνικού κράτους – οικονομικού παρακράτους – την ώρα που χαριεντίζεται με…αθώες κορασίδες του πρώην ανατολικού μπλοκ, στα ανάλογα «στέκια», που μέχρι πρότινος συμμετείχαν σε εκδηλώσεις χαράς και συνέπειας όσον αφορά τη κομμουνιστική συνείδηση.

Η κρίση δεν χτύπησε τα καλύτερα ξενυχτάδικα που συνεχίζουν και παραμένουν «ζωντανά» υπό την παράνομη επίβλεψη ανθρώπων δήθεν άγνωστων τη μέρα, αλλά γνωστών τη νύχτα.

Από την άλλη…

Η κρίση χτυπάει τον Έλληνα «μικρό», τον Έλληνα μικρομεσαίο, τον Έλληνα βιοτέχνη, τον Έλληνα ελεύθερο επαγγελματία, τον Έλληνα ευσυνείδητο φορολογούμενο πολίτη που δεν έχει τι να καταχραστεί, και απλά αναμένει στο ακουστικό…την αποπομπή του.

Μια πραγματικά κοινωνική έκρηξη, για αυτούς που γνωρίζουν, ήταν εκείνη η αγροτική εξέγερση στις 27 Φεβρουαρίου του 1910 στη Καρδίτσα.

Με τη «γέννηση» του Ελληνικού κράτους το 1821, το πρώτο νομοθετικό διάταγμα προέβλεπε τη κατάργηση της δουλείας. Το συγκεκριμένο νομοθετικό διάταγμα ωστόσο δεν υπήρχε τότε ούτε στις δήθεν προηγμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ αλλά και η Γαλλία, που διατηρούσε αποικίες.

Αυτή η ελευθερία όμως, βασικό συστατικό στοιχείο του νέου Ελληνικού κράτους τότε, δεν ήταν προσιτή σε όλα τα μέλη του και κυρίως σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αυτό ήταν και η πραγματική αιτία της τότε εξέγερσης.

Τα χρόνια πέρασαν και οι καιροί άλλαξαν. Η επανάσταση ωστόσο δεν μπορεί να περιμένει. Οι ιδεολογίες έχουν αλλοιωθεί, οι μύθοι γκρεμίστηκαν, οι πολιτικοί από σωτήρες βαφτιστήκαν τσιφλικάδες ενώ στη καλύτερη των περιπτώσεων επιστάτες, και το μόνο που τους μένει είναι να μας θυμίσουν πως…

η επανάσταση παραμένει ορφανή και «αγράμματη».