ΙΤΑΜΟΣ, ξεροκέφαλος και πάντα διεκδικητικός για πράγματα που δεν του ανήκουν, ο Τούρκος γείτονας ανοίγει και πάλι πανιά. Να δημιουργήσει σύγχυση, φασαρία και, κατά τα συνήθη, διαπραγματευτικό πλαίσιο, επί του οποίου να τεθούν τα «θέλω» του. Από τα οποία να πάρει όσα περισσότερα μπορεί.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ παιχνίδια με χαμηλές πτήσεις παίζουν, εδώ και βδομάδες τώρα, τα αεροσκάφη της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας πάνω από τα κεφάλια των νησιωτών του Ανατολικού Αιγαίου. Και προκαλούν επικίνδυνες εικονικές αερομαχίες. Οι οποίες, από τη μια στιγμή στην άλλη, με μια βεβιασμένη κίνηση πάνω στην ένταση, μπορούν να εξελιχθούν σε πραγματικές. Με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Αρκεί οι αφέντες της Αγκυρας να φτιάξουν κλίμα. Και, με κάποιο ελεγχόμενο επεισόδιο ή και τυχαίο περιστατικό, να σύρουν την ελληνική πλευρά σε διαπραγμάτευση για το μισό Αιγαίο. Το οποίο… κοιτούν με μισό μάτι, χρόνια τώρα, για να το έχουν υπό τον δικό τους επιχειρησιακό έλεγχο.

ΣΤΑΘΕΡΟ παραμένει και το ενδιαφέρον τους για πετρελαϊκά κοιτάσματα. Ως μέρος της γενικότερης ενεργειακής πολιτικής τους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 έπαιξαν το παιχνίδι του «Χόρα». Και ακολούθως του «Σισμίκ». Να αντλήσουν, τότε, πετρέλαιο ήταν αδύνατο, σύμφωνα με τους ειδικούς της εποχής. Δυνατό ήταν να διαμορφώσουν διεκδικητικό πλαίσιο επί της υφαλοκρηπίδας. Κάτι στο οποίο δούλεψαν και τις επόμενες δεκαετίες. Και τώρα, θέλουν την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου και τα κοιτάσματα της Κύπρου.

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ, οι οποίες έφεραν τον δείκτη των σχέσεων των δύο χωρών στο κόκκινο σημειώθηκαν μέχρι τώρα και στα δυο πεδία: Το 1987, με αφορμή τα πετρέλαια -της Θάσου τότε- οι διπλωματικοί ελιγμοί συνοδεύτηκαν από στρατιωτικές κινήσεις. Το 1996, στη διαμάχη γύρω από τη διάσωση ενός τουρκικού εμπορικού πλοίου στα Ιμια, οι στρατιωτικές κινήσεις εξελίχθηκαν σε εμπλοκή. Ούτε το ένα περιστατικό ούτε το άλλο ακολούθησε η αποκλιμάκωση. Αντιθέτως, οι τόνοι των διεκδικήσεων ανεβαίνουν. Και δεν τους έριξαν οι Τούρκοι, ούτε όταν φαινόταν να ανατέλλει στον ορίζοντα, έστω σαν όνειρο, η ευρωπαϊκή προοπτική τους. Δεν πέφτουν ούτε τώρα, που οι πολιτικές έριδες στο εσωτερικό της έχουν χωρίσει τη χώρα στα δυο.

Ο ΑΕΡΑΣ, πάλι, μυρίζει ένταση. Μέχρι ποίου σημείου είναι αποφασισμένοι να το τραβήξουν οι γείτονες, κανείς δεν το γνωρίζει. Κανείς εξ ημών των θνητών. Αρκεί να έχουν γνώση οι διπλωμάτες και η υπουργός Εξωτερικών. Για να έχουν λάβει τα μέτρα τους. Και να μη βρεθούν προ απροόπτου, λόγω αμελείας. Διότι η αμέλεια στην εξωτερική πολιτική δεν συγχωρείται. Κυρίως, μάλιστα, όταν ο παράγων «Τουρκία» δεν είναι πια απρόβλεπτος. Κι έχει αποδειχτεί ότι ο (γκρίζος) λύκος, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του.

πηγή