Σύμφωνα με πηγές της Τουρκικής Χουριέτ, γιγάντια συμφωνία στα ενεργειακά ζητήματα ετοιμάζεται μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Από τα διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι η Μόσχα θα κατασκευάσει τελικά το διαβόητο ηλεκτροπαραγωγό εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στο Ακούγιου ισχύος 4800 μεγαβάτ, στις νότιες ακτές της Τουρκίας.

Σύμφωνα με τον Ρώσο υπουργό ενέργειας, Σεργκέι Σμάτκο, οι δύο πλευρές βρίσκονται ένα βήμα πριν από την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας, αξίας 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Τουρκία σκοπεύει να κατασκευάσει συνολικά τρία πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με σκοπό την αποφυγή της ενεργειακής εξάρτησης από πηγές του εξωτερικού. Το πρόγραμμα έχει μέχρι στιγμή συναντήσει λυσσαλέα αντίδραση από τους οικολόγους της Τουρκίας αλλά και του εξωτερικού.

Ο Σμάτκο αναφέρθηκε επίσης και σε περαιτέρω συνεργασία μεταξύ των δύο χώρων για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας για δεκαπέντε χρόνια, αξίας 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων!
Η Ρωσία ήδη αποτελεί τον σημαντικότερο εμπορικό εταίρο της Τουρκίας με το διμερές εμπόριο να έχει φτάσει σε αξία τα 38,8 δισεκατομμύρια δολάρια για το 2008. Ταυτόχρονα, η Μόσχα παρέχει το 63% του φυσικού αερίου της Τουρκίας και το 29% του πετρελαίου.

Εφόσον τα παραπάνω γίνουν πραγματικότητα (ενδεχόμενο εξαιρετικά πιθανό), τότε θέτουν εν αμφιβόλω τη βαρύτητα της πολυδιαφημισμένης «ελληνορωσικής σύγκλισης» η οποία επετεύχθη με την υπογραφή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Παρόλο που ο αγωγός αποτελεί μακροχρόνιας, στρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας εγχείρημα, θα πρέπει κάποιοι να αναρωτηθούν αν τα οφέλη που προσφέρει στη Ρωσία είναι αρκούντως σημαντικά ώστε να δώσουν ισχυρό κίνητρο για αποφασιστική υποστήριξη της Ελλάδας σε πληθώρα θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Η εν λόγω υποστήριξη υποτίθεται ότι αποσκοπεί είτε σε έναν εξισορροπητικό ελιγμό αναφορικά με τα περιφερειακά ζητήματα ασφάλειας (βλ. διένεξη με την Τουρκία), είτε στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο πλαίσιο των ευρύτερων ευρωατλαντικών σχέσεων (διατρανώνοντας την αυτονομία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι των εντολέων που βρίσκονται πέραν του Ατλαντικού).

Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αποκλείει το ενδεχόμενο οι γεωπολιτικές επιπτώσεις του Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη να έχουν υπερεκτιμηθεί και λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων να έχουν μεταδώσει την εσφαλμένη εντύπωση της «στρατηγικής» επιτυχίας! Η αλήθεια μπορεί να αποδειχθεί πολύ λιγότερο καθησυχαστική.

ΠΗΓΗ