Του Λουκά / Greek National Pride

«Μέχρι τώρα η Τουρκία υποσυνείδητα αποδεχόταν ότι τα νησιά αυτά έμπρακτα ανήκουν στην Ελλάδα. Εμείς θα το αλλάξουμε αυτό».

Τάδε έφη, Τανσού Τσιλέρ, πρωθυπουργός της Τουρκίας το 1996, στη κρίση των Ιμίων,  και τη δήλωση αυτή την έκανε την εποχή εκείνη στην εφημερίδα «Χουριέτ».

Προσέθεσε, μάλιστα, ότι η Ελληνική κυριαρχία στις νησίδες ισοδυναμεί με επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, την οποία, όπως είναι γνωστό, η Άγκυρα έχει χαρακτηρίσει επισήμως σαν “casus belli” κοινώς αιτία πολέμου.

Αυτή η «εμπρηστική» δήλωση έκανε το γύρω του κόσμου τότε και χωρίς υπεκφυγές «γκρίζαρε» εκτός από τις ήδη πληγωμένες ψυχές μας, και το μισό Αιγαίο πέλαγος.

Ανέκαθεν οι Τούρκοι ήταν «διαβασμένοι» όσον αφορά τις δηλώσεις τους, προσεχτικοί, και ουδέποτε άφηναν κραυγές ή λεονταρισμούς χωρίς βάσεις και αιτίες , που ούτως ή άλλως δεν συνάδουν στο διπλωματικό προσκήνιο αλλά και γενικότερα δεν σχετίζονται με το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι.

Ωστόσο αν δούμε το τι γράφουν και υποστηρίζουν οι διεθνείς συνθήκες,  θα ανακαλύψουμε αφενός τη πονηριά των Τούρκων, και αφετέρου τη δική μας αμέλεια. Ρητώς λοιπόν και κατηγορηματικώς υπογραμμίζεται στις διεθνείς συμβάσεις και συνθήκες πως το οποιοδήποτε νησί ή και βραχονησίδα που έχει οικονομική ζωή, κοινώς και δύο κατοίκους, έχει αιγιαλίτιδα ζώνη, άρα και υφαλοκρηπίδα. Αυτό αυτόματα σημαίνει πως η οποιαδήποτε βραχονησίδα του Αιγαίου αποκτά γεωστρατηγικά τη «λογική» αλλά κυρίως τη βαρύτητα, ενός μεγαλύτερου νησιού, και μπορεί να συμβάλλει σαν δευτερεύων μοχλός  πίεσης της απόφασης επέκτασης των 6 μιλίων σε 12.

Που είναι λοιπόν ή πονηριά των Τούρκων, και που η δική μας αμέλεια.

Η πονηριά των Τούρκων ήταν πως γνωρίζοντας πολύ καλά το όποιο «δίκαιο» και παράλληλα «διαβάζοντας» τις κακοτοπιές, αγνόησαν και ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπόγραψαν τις συγκεκριμένες συμβάσεις δικαίου. Ωστόσο, την ίδια ώρα, οι ίδιοι οι Τούρκοι έχουν επεκτείνει σε 12 ναυτικά μίλια τα χωρικά τους ύδατα στον Εύξεινο Πόντο. Αυτό από την άλλη δεν σημαίνει πως τους καλύπτει και νομικά.

Η διεκδίκηση των Ιμίων ήταν μόνο η αρχή και βεβαίως μία δοκιμασία των δικών μας αντιδράσεων. Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας νησίδων δεν αποτελεί μόνο έναν πρόσθετο μοχλό πίεσης. Αποσκοπεί, επίσης, στο να τις μετατρέψει σε περιοχές αμφισβητούμενης κυριαρχίας και να εμφανίσει το Αιγαίο σαν μία θάλασσα, όπου ναι μεν υπάρχουν Ελληνικά κατοικημένα νησιά σ’ όλη σχεδόν την έκτασή της, αλλά αυτά δεν οριοθετούν τη συνοριακή γραμμή των δύο χωρών.

Τώρα ερχόμαστε στη δική μας αμέλεια που ήταν που δεν φροντίσαμε να εκμεταλλευτούμε οικονομικά τις περισσότερες κοντά σε εκείνους βραχονησίδες.

Μετά τη κρίση των Ιμίων ο τότε πρωθυπουργός Κος Κων/νος Σημίτης είχε δηλώσει πως κανείς Έλλην πολίτης δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί εξωτερική πολιτική. Ωστόσο δεν είχε την ίδια γνώμη με εκείνον και πιθανόν άθελα του, ο κύριος Λαμπρόπουλος, που είχε ήδη κατοικήσει μόνιμα με την Ιταλίδα σύζυγο του στην ακριτική βραχονησίδα «ΠΛΑΤΗ», που είχε και έχει τη παγκόσμια πρωτοτυπία να αναγνωρίζεται ως Ελληνική από τους Τούρκους, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τη νήσο Ψέριμο που είναι ανατολικότερα της βραχονησίδας αλλά και κατοικείται από πολύ περισσότερο κόσμο…

Η πολιτική που έχουν υιοθετήσει οι Τούρκοι τα τελευταία χρόνια δεν κρύβουν παγίδες ή τυχόν εκπλήξεις. Κρύβουν μόνο πόνο και καημό που αν δεν το αντιληφθούμε θα αναγκαστούμε να τον βιώσουμε κιόλας. Οι διεθνείς συμβάσεις αλλά και τα σχετικά δίκαια διαχρονικά μας δίδαξαν πως η Άγκυρα δεν τα παίρνει στα σοβαρά και τα γράφει στα παλιά της τα παπούτσια.

Ερωτήματα αναπάντητα «γυρίζουν» επάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων στη τρέχων και όχι μόνο περίοδο. Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, απλά θα ευχηθώ να έχουν γνώση οι φύλακες…