Του Λουκά / Greek National Pride

Το 2001 κυκλοφόρησε το βιβλίο του σημερινού υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, με τίτλο «Στρατηγικό Βάθος», όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε εκτενώς και στο σχεδιασμό της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια.

«Οι δύο βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια είναι η ενίσχυση της Βοσνίας και της Αλβανίας, μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας, και η διαμόρφωση πλαισίου διεθνούς δικαίου για την ασφάλεια των εθνοτικών μειονοτήτων στην περιοχή. Στο νομικό αυτό πλαίσιο, η Τουρκία πρέπει να έχει συνεχώς για στόχο να εξασφαλίσει εγγυήσεις, οι οποίες θα της δώσουν τη δυνατότητα επέμβασης σε υποθέσεις που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες στα Βαλκάνια. Ως ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, η επέμβαση στην Κύπρο, κατέστη δυνατόν να νομιμοποιηθεί, εντός ενός τέτοιου νομικού πλαισίου» («Στρατηγικό Βάθος», σελ. 122).

Ο συνδυασμός των επάνω δηλώσεων, με τα «κύματα» μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που καταφτάνουν στη Βαλκανική, αλλά και με τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του Νταβούτογλου στο Σεράγεβο, που έκανε λόγο για τα «Οθωμανικά Βαλκάνια» ως πρότυπο οικονομικής αλληλεξάρτησης συνεργασίας και πολιτιστικής αρμονίας, κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά μπορεί να είναι όσον αφορά το μέλλον των Βαλκανίων.

Οι άριστες σχέσεις της Τουρκίας με την Αλβανία και τα Σκόπια, σε συνάρτηση με την οικονομική διείσδυση της Τουρκίας στο Κοσσυφοπέδιο και σταδιακά στις δύο προαναφερθέντες χώρες, ουσιαστικά καθιστούν τη Τουρκία περιφερειακή υπερδύναμη, και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Οι Αμερικάνοι ευνοούνται από την ιδέα της Τουρκικής διείσδυσης διότι ο βαλκανικός προσανατολισμός της Τουρκίας αποτελεί αναγκαίο βήμα στην Ευρωπαϊκή της πορεία, την οποία η Ουάσιγκτον επιθυμεί διακαώς. Για τις ΗΠΑ, η ύπαρξη ενός ισχυρού συνεργάτη ο οποίος θα συμβάλει στην αναδιάρθρωση των Βαλκανίων και θα εγγυάται τη σταθερότητα των νεότευκτων προτεκτοράτων, τους γλυτώνει από τη διαδικασία της άλωσης των Βαλκανίων από τους ίδιους.

Η είσοδος της Τουρκίας, Αλβανίας, Σκοπίων και ίσως αύριο του Κοσσυφοπεδίου σαν ανεξάρτητο κράτος στην Ε.Ε, θα είναι η δική μας κερκόπορτα και αν αναλογιστούμε το γνωστό «ο εχθρός του εχθρού μου…φίλος μου», ίσως να πρέπει να το χειριστούμε από κοινού το όλο ζήτημα με τη Βουλγαρία.