60 χρόνια ΝΑΤΟ (1949 – 2009)

του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΟΥ – (επίτιμος διοικητής Στρατιάς και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς)

Η Ελληνική στρατηγική

Το ΝΑΤΟ, ως γνωστό, δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει την «ερυθρά απειλή» από τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της. Η Ελλάδα, λόγω της Συμφωνίας της Γιάλτας (που προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα ανήκε κατά 90% στη σφαίρα επιρροής της Μ. Βρετανίας), ήταν δεδομένο ότι σ’ αυτό το συνασπισμό θα κατέληγε.

Η ισχύς του Ερυθρού Στρατού ήταν τεράστια, και η άφιξή του στον Έλβα καθοριστική, για το ποιος θα είχε το πάνω χέρι στις εξελίξεις αμέσως μετά τον μεγάλο πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι κανείς στρατηγικός αναλυτής δεν είχε εκτιμήσει ότι, όταν ο Χρουστσόφ χτύπαγε τα έδρανα του ΟΗΕ με το παπούτσι του, ήταν απόλυτα σίγουρος για τη σοβιετική υπεροπλία· μια υπεροπλία τόσο δαπανηρή, που μετά 35 μόλις χρόνια προκάλεσε την κατάρρευση μιας από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες που γνώρισε ο κόσμος. Στην πραγματικότητα, ολόκληρο αυτό το κολοσσιαίο και παντοδύναμο στρατιωτικό οπλοστάσιο δεν κατάφερε να ρίξει έστω και μια απλή τουφεκιά. Όταν ως Α/ΓΕΕΦ πήγα στη Ρωσία για το πυραυλικό σύστημα S-300 και ενημερώθηκα επί της σοβιετικής στρατηγικής, τακτικής και εξοπλιστικών συστημάτων, τότε μόνο ολοκλήρωσα την αντίληψη του πόσο φθηνά τη γλίτωσε η Δύση στη δεκαετία του ’60.

Η Ελλάδα μπήκε στο ΝΑΤΟ χωρίς στόχους και χωρίς στρατηγική, έτσι όπως συνηθίζει πάντοτε στην εξωτερική της πολιτική. Το τρίγωνο Ελλάδα–Τουρκία–ΝΑΤΟ είναι Τρίγωνο των Βερμούδων για το ελληνικό σκάφος και, λόγω των σημερινών εξελίξεων, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον μελέτης. Η έλλειψη στρατηγικής εκ μέρους της Ελλάδας μέσα στη συμμαχία, 57 τώρα χρόνια, την έφερε σε πολύ δύσκολη θέση, τόσο έναντι των μεγάλων συμμάχων της κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και έναντι της Τουρκίας. Ακόμη και οι ελληνικές αντιπροσωπείες μέσα στη συμμαχία ποτέ δεν αντιλήφθηκαν τον στρατηγικό τους ρόλο, αλλά πάντοτε ανάλωναν τις προσπάθειές τους σε έναν ανώφελο τακτικισμό και μια περίεργη, εξαρτημένη ατομικιστική προβολή, πολλές φορές, ανύπαρκτων ικανοτήτων.

Η είσοδος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα το 1947, που άρχισαν οι πρώτες σοβαρές συζητήσεις για την ίδρυση του αμυντικού συμφώνου της Δύσεως, βρισκόταν στη δίνη ενός παράδοξου και ανεξήγητου εμφύλιου σπαραγμού. Ενώ η Γιάλτα, με ειλικρίνεια του Στάλιν, είχε αποφανθεί για το στρατόπεδο στο οποίο θα υπαγόταν η Ελλάδα, η ελληνική κομμουνιστική ηγεσία θέλησε, πιστεύοντας στα τετελεσμένα, να ανατρέψει τα δεδομένα. Αυτό εξυπαρχής ήταν αδύνατο και αυτοκτονικό δεδομένης της θέσεως της ΕΣΣΔ και, ως εκ τούτου, απέτυχε. Επομένως, η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσει τις εξελίξεις για την ίδρυση του οργανισμού, που συντελέστηκε το 1949 (το Σύμφωνο Βαρσοβίας ιδρύθηκε το 1955).

Το 1952, τρία χρόνια μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα καλείται να μπει στο ΝΑΤΟ μαζί με τη Τουρκία. Ήταν το μέγα σφάλμα της ελληνικής διπλωματίας, διότι ήταν νωπές ακόμη οι μνήμες των μαχών του μεγάλου πολέμου, και δεν μπορούσε να μπει στο ίδιο καντάρι με έναν πολύτιμο σύμμαχο ο προχθεσινός εχθρός και χθεσινός επιτήδειος ουδέτερος. Οι σύμμαχοι της Ελλάδας σε δύο παγκόσμιους πολέμους την καταδίκαζαν να κριθεί ομού με τον ιστορικό εχθρό της – και αυτή παραδόξως το δέχθηκε.

Βέβαια, η διπλωματία είναι αδυσώπητη, κοιτάζει μόνο συμφέροντα και, έτσι, το 1952 η Ελλάδα αδικήθηκε κατάφωρα. Θα ήταν πολύ διαφορετική και η θέση και η τύχη της Τουρκίας, αν έμπαινε στη συμμαχία μετά την Ελλάδα, και αυτό αποδείχθηκε αργότερα κατ’ αντίστροφο τρόπο με τις Συμφωνίες Ρότζερς. Βεβαίως, η Ελλάδα πιθανόν να μην εκμεταλλευόταν αυτό το στρατηγικό της πλεονέκτημα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία ως προς το σεβασμό της από τους συμμάχους της και, εν πάση περιπτώσει, είναι απολύτως υποθετικό. Η στρατηγική σημασία της Τουρκίας ήταν το μέγιστο δέλεαρ για τους συμμάχους, και η περιθρύλητη γειτνίασή της με τη Σοβιετική Ένωση η πρόφαση. Πράγματι, το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ που συνόρευε με τη Σοβιετική Ένωση ήταν η Τουρκία, και μάλιστα στο ευαίσθητο υπογάστριό της. Αυτό ήταν και το τυρί της τουρκικής παγίδας και ενός εξελισσόμενου εκβιασμού, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με άλλες αιτιάσεις.

Η Ελλάδα, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, δεν έπρεπε ποτέ να δεχθεί να μπει στον ίδιο παρονομαστή με την Τουρκία, και τότε μπορούσε να το επιτύχει. Οι συνθήκες την ευνοούσαν. Άλλωστε, και οι Βρετανοί δεν είναι πάντοτε αήττητοι. Η Ελλάδα όμως δεν το έκανε και έχασε. Η υπόθεση αυτή θυμίζει τη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1955 για το Κυπριακό, όταν ενεπλάκη με αγγλικό δάκτυλο η Τουρκία στο Κυπριακό, ενώ ρητώς είχε παραιτηθεί με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Η στρατηγική του κούκου.

Ο κούκος είναι ένα πουλί που γεννά το αυγό του στη γειτονική φωλιά ενός πολύ μικρότερού του και πολύ πιο αδύναμου πουλιού. Το ζεύγος των δυο μικρών πουλιών επωάζει μαζί με τα δικά του αυγά και το αυγό του κούκου. Η πρώτη δουλειά του νεαρού κούκου, ευθύς ως εκκολαφθεί, είναι να θανατώσει τα θετά αδέλφια του πετώντας τα από τη φωλιά. Κατόπιν απαιτεί όλο και περισσότερη τροφή από τους θετούς γονείς του, οι οποίοι κάνουν το παν για να του την προσφέρουν, για να γίνει γρήγορα δέκα φορές μεγαλύτερός τους.

Η Τουρκία χρησιμοποιεί ακριβώς την ίδια στρατηγική κατά της Ελλάδας. Φυσικά, η θρυλούμενη ελληνοτουρκική φιλία είναι μια φενάκη. Η Τουρκία όχι μόνο γέννησε το αυγό της στη φωλιά της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, αλλά κατάφερε τον Αύγουστο του 1974 να την πετάξει έξω από αυτό. Έκτοτε απαιτεί να καταβροχθίσει τα πάντα –Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη– εκμεταλλευόμενη και το γεγονός της ισχυρής της θέσεως μέσα στη συμμαχία. Η Τουρκία συνεχώς απαιτεί, όπως ο κούκος, και κατάφερε να υποχρεώσει την Ελλάδα να γίνει ακόμη και η ατμομηχανή εισόδου της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Οψέποτε το επιτύχει, θα είναι το αυγό του κούκου στην ΕΕ και θα προκαλέσει τεράστια ζημιά στην Ελλάδα, εξουδετερώνοντάς την απολύτως και εποικίζοντάς την με τεράστιους αριθμούς εποίκων από την Ανατολία. Τότε οι Επιμηθείς πολιτικοί και γραμματιζούμενοι νεωτερικοί, αβανταδόροι της τουρκικής «στρατηγικής του κούκου», θα αντιληφθούν το μέγεθος του κακού που προκάλεσαν, αλλά θα είναι πια αργά.

Ήδη, και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μπορεί να είναι πια αργά, και η προέλαση της Τουρκίας σε Αιγαίο και Θράκη να μην είναι πια αναστρέψιμη. Η στρατηγική αυτή εκπονήθηκε από την Τουρκία το 1946, όταν φορτικότατα και με πολύ αναίδεια απαιτούσε να της δοθούν τα Δωδεκάνησα. Την ενσωμάτωση των ελληνικών αυτών νησιών στον κορμό της Ελλάδας η Τουρκία δεν μπόρεσε να την ξεπεράσει. Τα έγγραφα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης μαρτυρούν γι’ αυτό, αλλά και ο νυν υπουργός εξωτερικών Α. Νταβούτογλου με ειλικρίνεια και θράσος στις πρώτες του δηλώσεις το ομολόγησε: «Δεν θα επιτρέψουμε τέτοια σφάλματα που έγιναν για τα νησιά, για τα οποία η Τουρκία θα φτάσει μέχρι και σε πόλεμο».

Ελλάδα και ΝΑΤΟ.

Η σχέση Ελλάδας και ΝΑΤΟ ήταν εξαρχής και παραμένει ετεροβαρής εις βάρος της Ελλάδας. Αντίθετα οι σχέσεις Τουρκίας–ΝΑΤΟ είναι ετεροβαρείς εις βάρος του ΝΑΤΟ. Οι νατοϊκές επιχειρησιακές αποστολές που δόθηκαν στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, στα πλαίσια της αντιμετώπισης του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ήταν ήκιστα κολακευτικές για την ιστορία τους, την εμπειρία και το τότε αξιόμαχό τους. Ο ελληνικός στρατός περιοριζόταν σε ένα ρόλο στατικής φρούρησης, απλά διατεταγμένος στη βόρεια μεθόριο. Η μόνη αξιόλογη αποστολή ήταν αυτή των δυνάμεων καταδρομών, στη ζώνη των 100 χιλιομέτρων.

Στην κακή αξιολόγηση του ελληνικού στρατού προφανώς είχε παίξει κάποιο ρόλο και ο Βαν Φλητ με τις εκθέσεις και αναφορές του. Έτσι, ο ελληνικός στρατός δεν εξελίχθηκε, δεν εκσυγχρονίστηκε, δεν ανέπτυξε σύγχρονη στρατηγική και τακτική στον ιδιόμορφο αμυντικά ελληνικό χώρο. Δόγματα ξεπερασμένα, στρατηγικές και τακτικές που διδάσκονταν στα μεγάλα επιτελικά σχολεία ανταποκρίνονταν σ’ αυτές του Α΄ και του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου· από πλευράς δε εξοπλισμών, παίρναμε ό,τι περίσσευε και αποσυρόταν από τις αμερικανικές δυνάμεις.

Εκείνη την εποχή έγινε και το ατόπημα του ΝΑΤΟ να δημιουργηθεί Στρατηγείο στη Σμύρνη, η Μονάδα Υποστήριξης Διοικητικής Μέριμνας (Logistics Support Element – LSE), ενώ παραπέμφθηκε στις καλένδες το Στρατηγείο του Κέντρου Υποστήριξης Διοικητικής Μέριμνας (Logistics Support Center – LSC) της Λάρισας. Αυτό ήταν το μικρότερο, μπροστά στον περιορισμό του ελληνικού εναέριου χώρου ευθύνης στο Αιγαίο, που ορίστηκε στον 26°30΄ μεσημβρινό (δυτικά της Χίου). Η Ελλάδα το 1964 ανακάλεσε τη νατοϊκή εντολή λόγω υπέρπτησης τουρκικού πολεμικού αεροσκάφους πάνω από τη Ρόδο. Το ΝΑΤΟ και η Τουρκία δεν αντέδρασαν και, έτσι, αποδέχθηκαν την επαναφορά των ορίων στη γραμμή των συνόρων μεταξύ νησιών και μικρασιατικής ακτής.

Στις 14 Αυγούστου 1974 το πρωί η Ελλάδα βγήκε από το ΝΑΤΟ, αντιδρώντας σπασμωδικά στις επιχειρήσεις των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο. Ακριβώς την ίδια στιγμή οι τουρκικές δυνάμεις εξαπολύουν τον Αττίλα 2, ο οποίος, παραβιάζοντας τα πάντα, καταλαμβάνει το 37% της νήσου. Η έξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ ήταν μια αυτοκτονική πράξη, που δυστυχώς υπαγορεύθηκε από λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Το θέμα δεν είναι αν πρέπει ή δεν πρέπει να είναι η χώρα μέσα στο ΝΑΤΟ. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε, οσάκις είμαστε μέσα, να θέλουμε να βγούμε από το ΝΑΤΟ και, όταν είμαστε έξω, να θέλουμε οπωσδήποτε να μπούμε σ’ αυτό.

Όντας πια η Ελλάδα εκτός συμμαχίας, έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία στην Τουρκία να περάσει όλες τις θέσεις της. Το ΝΑΤΟ αμέσως, το 1975, υιοθετεί την πρόταση της Τουρκίας για απόρριψη των 10 μιλίων που είχε θεσπίσει στον αέρα του Αιγαίου η Ελλάδα από το 1935. Οι ελληνικές προσπάθειες για επάνοδο στους κόλπους του ΝΑΤΟ είναι μια ιλαροτραγωδία, αφού ο κούκος που την είχε πετάξει έξω είχε στρογγυλοκαθήσει στη φωλιά. Η Τουρκία έπαιζε πολύ καλά το παιχνίδι της ομοφωνίας, και οι Συμφωνίες Ρότζερς επανέφεραν το κακό παιδί στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ, απολογούμενο και με μειωμένα δικαιώματα. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν καθορίστηκαν όρια δικαιοδοσίας στο Αιγαίο και, έτσι, δεκαοχτώ ελληνικά νησιά απαλείφθηκαν από τους νατοϊκούς χάρτες και δεν περιλαμβάνονται έκτοτε στις νατοϊκές ασκήσεις, κατ’ απαίτηση της Τουρκίας.

ΝΑΤΟ και Θράκη.

Μόλις η Ελλάδα μπήκε στο ΝΑΤΟ το 1952, είχαμε απρόοπτες εξελίξεις στο θέμα της ελληνικής Θράκης για το καθεστώς της μουσουλμανικής μειονότητας, της οποίας η θέση διέπεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης. Η νατοϊκή θεωρία της γειτνίασης των Πομάκων της ορεινής Ξάνθης με τους τετραπλάσιους περίπου ομοφύλους τους της Νότιας Βουλγαρίας στη Ροδόπη γέννησε μια ηλίθια και επικίνδυνη θεωρία, που αποδείχθηκε έκτοτε χαίνουσα πληγή για την Ελλάδα. Το ΝΑΤΟ θεωρούσε ως απειλή την πιθανή διεκδίκηση των Πομάκων της Ελλάδας από τη Βουλγαρία, που ήταν το πιο πειθήνιο όργανο της Σοβιετικής Ένωσης. Είπαν λοιπόν ότι, αφού Ελλάδα και Τουρκία ήταν σύμμαχοι, συνδεόμενοι μάλιστα από σύμφωνο αλληλεγγύης, καλό θα ήταν η μειονότητα να ονομασθεί «τουρκική», για να παύσει εν τω γεννάσθαι η όποια βουλγαρική απαίτηση ήθελε εκδηλωθεί. Άμ’ έπος, άμ’ έργον: η Ελλάδα χωρίς σκέψη υλοποιεί την υπόδειξη. Είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά μια χώρα να καταπατά τη κυριότερη συνθήκη που διέπει την επικράτειά της, σε βάρος της και επ’ ωφελεία του αντιπάλου της.

Κόντρα λοιπόν στη Συνθήκη της Λωζάνης, που χαρακτήριζε τη μειονότητα «μουσουλμανική», εκδόθηκε το διάταγμα του διοικητή της Θράκης Φεσσόπουλου, που καλούσε τους πάντες, επί ποινή, να ονομάζουν τη μειονότητα «τουρκική», και επέβαλε και την αλλαγή των επιγραφών των μειονοτικών σχολείων. Επέβαλε μάλιστα και την τουρκική γλώσσα και ίδρυσε 75 τουρκικά σχολεία. Σε πεντακόσια χρόνια σκλαβιάς η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν κατάφερε να ιδρύσει ούτε ένα τουρκικό σχολείο στα πομακοχώρια, ενώ η σύγχρονη Ελλάδα σε δέκα χρόνια ίδρυσε 75.

ΝΑΤΟ και Ελληνική Αριστερά.

Τεράστια η συνεισφορά της συνολικής, υπό οποιεσδήποτε παραλλαγές, ελληνικής Αριστεράς στην υποβάθμιση της ελληνικής παρουσίας μέσα στο ΝΑΤΟ. Η Αριστερά στην Ελλάδα, παρότι έχασε τον πόλεμο, κατάφερε, ελέγχοντας πλήρως την ελληνική διανόηση, όχι απλώς να ελέγχει την κατάσταση στη χώρα, αλλά και να δρομολογεί πλήρως τις εξελίξεις, παρασύροντας με το μέρος της πάνω από το 50% του ελληνικού λαού. «Πας μη αριστερός βάρβαρος», και αυτό το κατέστησε δήλο σε όλους τους συμμάχους της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, και ιδιαιτέρως στους Αμερικανούς. Δεν κρίνουμε εδώ αν αυτό ήταν σωστό ή λάθος, απλά ήταν –και συνεχίζει να είναι– καθοριστικό στις σχέσεις Ελλάδας–ΝΑΤΟ. Το σύνθημα των τελευταίων 35 χρόνων «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» είναι δηλωτικό του κλίματος που δημιούργησε η ελληνική Αριστερά εις βάρος του ΝΑΤΟ. Μπορεί οι πολιτικοί μας να λένε ότι αυτό το σύνθημα δεν απεικονίζει τις πραγματικές πεποιθήσεις του ελληνικού λαού, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, διότι οι ξένοι είναι λίγο πιο σοβαροί από μας.

Η νέα δομή του ΝΑΤΟ.

Όταν αναγγέλθηκε η νέα δομή του ΝΑΤΟ, υπήρξε κάποια αισιοδοξία ότι οι κακές Συμφωνίες Ρότζερς κάπου θα βελτιώνονταν. Δυστυχώς, οι εξελίξεις μάς απογοήτευσαν, και σ’ αυτό ελάχιστη ευθύνη έχουν οι ξένοι. Όλα οφείλονταν στην ελληνική αβελτηρία, ανικανότητα και μεμπτή αδιαφορία.

Τα Στρατηγεία της Νότιας Περιοχής ορίστηκαν, το αεροπορικό στην Τουρκία, το χερσαίο στην Ισπανία και το ναυτικό στην Ιταλία. Όλοι κάτι πήραν, ακόμη και οι νέοι εταίροι, πλην Ελλάδας. Ο Έλληνας υπουργός Άμυνας το 2003 υπέγραψε φαρδιά πλατιά την παραχώρηση του Στρατηγείου στους Τούρκους, ικανοποιώντας έτσι το μεγαλύτερο διαχρονικό τους αίτημα. Είναι περιττό να επισημάνει κανείς τις βαρύτατες επιπτώσεις που είχε για τα εθνικά μας θέματα αυτή η υπογραφή. Σαν να μην έφθανε αυτό, ο ίδιος υπουργός, ενώ είχε πλήρη άγνοια των στρατιωτικών θεμάτων, προέβη σε μια καταστροφική αναδιοργάνωση των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, και κυρίως του Στρατού Ξηράς. Κατήργησε το Στρατηγείο της μοναδικής ελληνικής στρατιάς που είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του πολέμου στην ξηρά, και απέσυρε τα κύρια οπλικά συστήματα του στρατού (άρματα, πυροβόλα, όλμους). Διέλυσε τα πάντα στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Οι Τούρκοι, με νατοϊκή βούλα πλέον, ελέγχουν πλήρως τον εναέριο χώρο του Αιγαίου και της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Φτάσαμε στο σημείο οι σύμμαχοι να ενημερώνονται από τους Τούρκους, για τις… αυθαιρεσίες και παραβάσεις των Ελλήνων στον εναέριο χώρο του Αιγαίου.

ΝΑΤΟ και Κύπρος.

Λέγεται από πάρα πολλούς ότι, αν η Κύπρος ήταν στο ΝΑΤΟ, δεν θα είχαμε υποστεί την ταπείνωση και την καταστροφή του 1974. Μετά Χριστόν προφήτες, πολλοί. Έτσι συνηθίζεται άλλωστε στην Ελλάδα προπετώς: οι τουφεκιές να πέφτουν μετά τον πόλεμο και όχι στη διάρκειά του. Παραβλέπεται, έτσι, η ιστορική αλήθεια και η πραγματικότητα εκείνης της εποχής.

Ήταν δυνατό να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ; Όχι βέβαια! Πρώτα πρώτα, θα αντιδρούσε η Τουρκία και, λόγω της απαιτούμενης ομοφωνίας, θα ύψωνε τείχος. Δεύτερον, ποια ελληνική κυβέρνηση θα τολμούσε να προτείνει κάτι τέτοιο, υπό την πίεση της Αριστεράς στην Ελλάδα; Πέραν αυτού ποτέ δεν είχε επιδείξει η Ελλάδα διορατικότητα και σθένος εντός της συμμαχίας. Τρίτον, και αν –ω του θαύματος!– γινόταν δεκτή η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, θα το δεχόταν αυτό ο Μακάριος; Σαφέστατα όχι. Κανείς Έλληνας ιστορικός ή και αναλυτής δεν μπορεί, ακόμη και σήμερα, να κάνει έστω και απλή κριτική στους χειρισμούς Μακαρίου – ας πούμε, μιαν απλή σύγκριση του Κρητικού Ζητήματος με το Κυπριακό, καθώς και των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων, Ελευθερίου Βενιζέλου και Μακαρίου. Είναι σημαντικό επίσης ότι το ΝΑΤΟ ουδέποτε ευαισθητοποιήθηκε από το γεγονός ότι η εισβολή έγινε με νατοϊκά (αμερικανικά) όπλα.

Σήμερα, η ίδια ιστορία συνεχίζεται. Η Κύπρος, μια άκρως καπιταλιστική χώρα με κομμουνιστική, και μάλιστα ακραία μαρξιστική-λενινιστική κυβέρνηση, αρνείται να συμμετάσχει στη Σύμπραξη για την Ειρήνη, επιβεβαιώνοντας την παραπάνω εκτίμηση. Οι Τούρκοι, για να παγιώσουν την παρανομία τους και τα αποτελέσματα της κατοχής και του εποικισμού, άφησαν να περάσουν τριάντα χρόνια ακόμη, και να σβήσουν οι μνήμες της γενιάς που υπέστη τις τουρκικές θηριωδίες. Αν αυτό έκανε και η Κυπριακή Δημοκρατία το 1960, σήμερα δεν θα υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος που να επιθυμεί στρατεύματα και εποίκους. Δεν έγινε όμως αυτό τότε, αλλά άκαιρα και γρήγορα ζητήθηκαν τα «δεκατρία σημεία» [τροποποιήσεων στο κυπριακό Σύνταγμα από τον Μακάριο το 1963]. Κοντολογίς, και μέσα στο ΝΑΤΟ και έξω από αυτό, ήμασταν ικανοί να παραδώσουμε την Κύπρο στους Τούρκους. Το παρανοϊκό πραξικόπημα της χούντας, αυτό δείχνει.

Ο «Φάκελος της Κύπρου» ποτέ δεν θα ανοίξει, για πολύ σοβαρούς πολιτικούς λόγους. Το πρόβλημα θα μεγιστοποιηθεί με την καλλιεργούμενη στην ΕΕ τάση επανεξέτασης της συμμετοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόγω μιας αναμενόμενης αλλά μη εμφανιζόμενης λύσεως. Η προτίμηση Ευρωπαίων, νατοϊκών και Αμερικανών ιμπεριαλιστών στο πρόσωπο του κομμουνιστή μαρξιστή προέδρου για γρήγορη λύση, είναι παρά φύση ασέλγεια και μας εμβάλλει σε ανησυχίες. Δυστυχώς, σουηδική Προεδρία και Φερχόιγκεν έχουν πάρει εντολές και είναι έτοιμοι για να σερβίρουν τα χειρότερα.

Συμπέρασμα.

Η Ελληνική πολιτική στο ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να αλλάξει, θα μείνει πάντοτε υποτακτική και μη διεκδικητική. Το ότι θα έρθει Τούρκος πτέραρχος ακόμη και στη Λάρισα, θα το πράξουν οι ημέτεροι κρατούντες υπερήφανα, κοπτόμενοι για την επιτυχία τους υπό τα ειρωνικά μειδιάματα των συμμάχων μας.

Το ΝΑΤΟ δεν είναι φιλόπτωχο ταμείο και δεν συγκινείται με τις προφανείς αδικίες που γίνονται, εν προκειμένω σε βάρος της Ελλάδας. Είναι ένας χώρος σκληρός και διεκδικητικός, όπου ο ικανότερος και δυνατότερος παίρνει τα περισσότερα. Το ΝΑΤΟ μερολήπτησε επανειλημμένα σε βάρος της Ελλάδας, και αυτό, δυστυχώς, δεν σημαίνει ότι δεν θα το κάνει και στο μέλλον. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, και λόγω συνήθειας. Η ατλαντική ομάδα στους κόλπους του ΝΑΤΟ θα συμπεριφέρεται ετσιθελικά, γιατί έχει την πλειοψηφία και τη δύναμη, και η Τουρκία έχει φροντίσει έγκαιρα να την προσεταιρισθεί. Το ΝΑΤΟ θα συνεχίσει να κηδεμονεύει τον ευρωπαϊκό στρατό ασφυκτικότατα.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι κανείς δεν μας κυνηγά και κανείς δεν μας αδικεί. Για τις ήττες μας φταίμε εμείς και μόνο εμείς. Σ’ εμάς αποκλειστικά οφείλεται η ετεροβαρής μας σχέση με το ΝΑΤΟ, που μας έχει φέρει μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: να μείνουμε μέσα στο ΝΑΤΟ, όπου δεν ωφελούμαστε, ή να βγούμε από αυτό και να ζημιωθούμε πολλαπλώς;

http://www.monthlyreview.gr