Ο Οικουμενικός Πατριάρχης καταγγέλλει το «βαθύ κράτος» και ελπίζει σε αλλαγή της στάσης της Τουρκίας«Η αποκάλυψη της δράσης του “βαθέος κράτους της Τουρκίας” κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για μια γενικότερη αλλαγή στη στάση της κυβέρνησης της Αγκυρας έναντι των μειονοτήτων και ειδικότερα του Φαναρίου» εκτιμούν μητροπολίτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου σχολιάζοντας τη φιλική στάση την οποία επέδειξε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος προς τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σεμεγάλη συνέντευξή του στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Ζaman».
Οι ίδιοι ιεράρχες με ικανοποίηση δηλώνουν ότι άνοιξε ο δρόμος για την επιστροφή των Εκκλησιών που υφάρπαξε η Τουρκία τη δεκαετία του ΄30 από το Πατριαρχείο μέσω του ψευδο-Πατριάρχη ΠαπαΕφτίμ, η εγγονή και κληρονόμος του οποίου φέρεται να εμπλέκεται στην παρακρατική οργάνωση «Εργκενεκόν».

Πάντα ενημερωμένη η Μαρία Αντωνιάδου . Θα σημειώσω μόνο , συμφωνόντας μαζί της, ότι τα προβλήματα του Πατριαρχείου και της Ομογένειας αυξάνονται όταν η Τουρκία έχει κυβέρνηση κεμαλιστών.Αντίθετα όσες φορές υπήρχε κυβέρνηση ισλαμιστών οι δυο πλευρές ειχαν βρει ένα «modus vivedi» που ετηρείτο. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι κεμαλιστές , ως «ευρωπαϊκών τάσεων » πολιτική δύναμη, ενσαρκώνουν στη χώρα τους τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό , ο οποίος εμπλουτισμένος με την κεμαλική πολιτική ιδεολογία μετατρέπεται σε φορέα προασπιστή της λαϊκότητας του κράτους και ταυτόχρονα δύναμη κάθαρσης από κάθε εθνική και θρησκευτική ετερότητα. Γι’ αυτό βλέπετε οι ισλαμιστές να τα βρίσκουν με το Πατριαρχείο , ενώ οι «δημοκράτες» κεμαλιστές να θέλουν να το ξεπαστρέψουν. Εξάλλου τόσους αιώνες οι Ρωμιοί έζησαν άνετα με την οθωμανική αυτοκρατορία και το χαλιφάτο (δηλαδή το ισλαμικό κράτος) , ενώ τα βάσανά τους άρχισαν με την επανάσταση των «ευρωπαίων δημοκρατών» Νεοτούρκων το 1908.
Πολύ θα ήθελα την άποψή σας επ’αυτού.
Φίλε Γιώργο,
άνοιξες τώρα θέμα…
Καταρχήν να απαντήσω όσον αφορά το Πατριαρχείο.
Πρόσφατα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε τη Τουρκία…πατρίδα του και έγινε ολόκληρο ζήτημα εδώ – όπως και στα blogs.
Η διπλωματία στη χώρα μας είναι κάτι…μακρινό στον Έλληνα πολίτη. Ο «παπάς» όπως τον είπαν, μένει εκεί μόνιμα και τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Πριν τον κρεμάσουμε…ας τον ακούσουμε.
Φιλικά / Λουκάς
ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ. ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΑΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΜΒΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΝΕΔΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ;
Βλεπω ο πατριαρχης κανει αυτο που ξερει καλυτερα,σαν τουρκος πολιτης..γλυφει γλυφει γλυφει τον σουλτανο ερντογαν.
Ως ποτε ομως το παπαδαριο θα ειναι τυχερο,δεν μπορει καποια στιγμη θα τους παρει πρεφα ο κοσμος και τοτε θα γελασει καθε πικραμενος,
Καλημέρα σε όλους και όλες.
Λοιπόν αν και δεν είχα σκοπό να το πω, θα το αναφέρω τώρα μιας και συζητούμε για την Εκκλησία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών αυτού του ιστολογίου είναι γενικά κατά των παπάδων, και όχι και άδικα κάποιες φορές, μιας και με τις πράξεις τους έχουν δώσει δικαιώματα.
Η πλάκα ωστόσο είναι, πως αυτό το ιστολόγιο ξεκίνησε από κάποιον ο οποίος σήμερα είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου που έχει το «Βατοπαίδι».
Γελάω λοιπόν, γιατί σκέφτομαι αφενός πως τα φέρνει η ζωή και αφετέρου τι θα γίνονταν αν ήταν ακόμη και σε αυτό το ιστολόγιο…
Φίλε Γιάννη συμφωνώ με τη θέση ότι στη χώρα μας η διπλωματία είναι κάτι μακρινό για τον Έλληνα.Είμαστε ακόμη υπέρ της πολιτικής της «γούργιας» .Δεν σκεφτόμαστε όμως αν αποδίδει αυτή η πολιτική. Ο Πατριάρχης , όπως και οι άλλοι μητροπολίτες και οι Έλληνες της Ομογένειας, ζουν στην Κωνσταντινούπολη , δηλαδή σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον.Μην το ξεχνάμε αυτό. Επίσης μην ξεχνάμε ότι την επιθετική πολιτική την πλήρωσε ακριβά η Ομογένεια. Ένα παράδειγμα .Το 1919 , ενώ στο Παρίσι ήταν σε εξέλιξη η διάσκεψη για την Ειρήνη, βρέθηκε εκεί αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου υπό τον Τοποτηρητή Προύσης Δωρόθεος με σκοπό να πείσει τους συμμάχουν να υπαχθεί η Κωνσταντινούπολη στην Ελλάδα. Εκεί , όμως, ήταν και οι Τούρκοι που παρακολουθούσαν την εξέλιξη αυτής της κίνησης. Την ίδια περίοδο ο Τύπος του Πατριαρχείου και αντίστιχος ομογενειακός είχαν αποδοθεί σε ένα εθνικό παραλήρημα.Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε. Σήμερα, για τους κάτω από δυο χιλιάδες Έλληνες η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή κι ο Πατριάχης καλείται να τη διαχειριστεί με έξυπνες κινήσεις μάλιστα με την εμπειρία που ανέφερα , αλλά και την εμπειρία του 1942 με τον νόμο περιουσίας, του 1955 με το πογλρομ, του 1964 με τις μαζικές απελάσεις, του 1974 , τωνμετέπειτα χρόνων με τη δημιουργία και δράση του «βαθέος κράτους».Οι παλικαρισμοί, λοιπόν, είναι για άλλους.