Η Τουρκία είναι η αναπάντεχη κερδισμένη από τις κακοτυχίες των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, υποστηρίζει το Nesweek σε άρθρο-ανάλυση υπό τον τίτλο «Θρίαμβος των Τούρκων», μεταφέροντας την ανησυχία της Ουάσινγκτον ότι η νέα στάση της Αγκυρας πυροδοτείται λιγότερο από την επιδίωξη του εθνικού συμφέροντος και περισσότερο από μία ελάχιστα συγκεκαλυμμένη ισλαμιστική ιδεολογία.

Στην ανάλυση που υπογράφουν οι Όουεν Μάθιους και Κρίστοφερ Ντίκεϊ τονίζεται ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «εκφράζει ανησυχίες» για τις πρόσφατες κινήσεις της Αγκυρας και την «αδιευκρίνιστη πορεία» που έχει χαράξει στην εξωτερική πολιτική της.

Σημειώνουν ότι η Τουρκία κέρδισε τόσο με οικονομικούς όρους, όσο και με όρους περιφερειακής επιρροής από τον πόλεμο που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ κατά του Ιράκ, παρά το γεγονός ότι απέφυγε επιμελώς να αναμειχθεί σε αυτή τη σύγκρουση αρνούμενη να επιτρέψει στις αμερικανικές δυνάμεις τη διέλευση από το έδαφός της κατά την εισβολή του 2003.

Είναι η Τουρκία -και όχι οι Ιρανοί όπως υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές- που αναδεικνύεται τώρα ως η πραγματική νικήτρια του πολέμου, γράφει το Newsweek τονίζοντας ότι έρχεται «στήθος με στήθος» με το Ιράν ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ιράκ και με όρους περιφερειακής επιρροής δεν έχει αντίπαλο.

Ο Ταγίπ Ερντογάν θα βρίσκεται την επόμενη εβδομάδα στην Ουάσινγκον για να συναντήσει τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Όμως λίγες εβδομάδες νωρίτερα καθόταν πλάι στον «καλό φίλο» Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στην Τεχεράνη υπερασπιζόμενος το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα της συμπεριφοράς που ενοχλεί πολλούς από τους εδώ και χρόνια εταίρους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.

Πέραν της αναθέρμανσης των σχέσεων της Τουρκίας με το Ιράν και τη Συρία αποτελεί πηγή ανησυχίας η επιδείνωση των σχέσεων της Αγκυρας με το Ισραήλ μετά τον πόλεμο στη Γάζα, καθώς και η υποστήριξη της τουρκικής κυβέρνησης στον πρόεδρο του Σουδάν Ομάρ αλ-Μπασίρ.

Οι δυο αρθρογράφοι σημειώνουν ότι ο «φόβος της Ουάσιγκτον» έγκειται κυρίως στην υπόνοια ότι «η νέα στάση της Αγκυρας μπορεί να προκαλείται λιγότερο από την πρακτική επιδίωξη του εθνικού της συμφέροντος και περισσότερο από μια ελάχιστα συγκεκαλυμμένη ισλαμιστική ιδεολογία».

Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στο αντιαμερικανικό κλίμα που κερδίζει έδαφος στην Τουρκία, με αποκορύφωμα το 2003, όταν με απόφαση του τουρκικού Κοινοβουλίου δεν επετράπη σε αμερικανικές δυνάμεις η διέλευσή τους από το τουρκικό έδαφος για την εισβολή στο Ιράκ.

Διατυπώνεται επίσης η άποψη ότι «η νέα θέση της Τουρκίας στην περιοχή ενδέχεται να μετασχηματίσει τη χώρα σε κάτι πολύ πιο πολύτιμο για την Ουάσιγκτον από ό,τι ένα απλό υποχείριο ή πληρεξούσιος».

«Οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι επιδιώκουν να γίνουν ένας εταίρος στην επίλυση των προβλημάτων της περιοχής, ρόλο που μόνον κατά την τελευταία δεκαετία, και ιδίως μετά την έλευση στην εξουσία του Ερντογάν και του AKP (Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), μπορεί να εκπληρώσει η Τουρκία, χάρη στην οικονομική και πολιτική ισχύ, αλλά και την στρατιωτική της παρουσία», όπως επισημαίνεται.

Τέλος, γίνεται αναφορά στην «στροφή του οικονομικού ενδιαφέροντος» της Τουρκίας από την ΕΕ στις χώρες της Μέσης Ανατολής και στη Ρωσία, στη θέση της ως «ενεργειακού κόμβου» και στις προσπάθειες της Αγκυρας να κλείσει το μέτωπο με την κουρδική μειονότητα και να κάνει ειρήνη με χώρες που κάποτε υποστήριζαν τους αντάρτες (Συρία, Ιράν, Αρμενία).

«Το ΝΑΤΟ είναι ο ισχυρότερος σύμμαχος της Τουρκίας, και η ένταξη στην Ευρώπη είναι ο κύριος στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής» δηλώνει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου, προσθέτοντας όμως ότι «αυτό δεν σημαίνει ότι εξαιτίας αυτών των ισχυρών δεσμών, μπορούμε να αγνοήσουμε τη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Κεντρική Ασία, τη Βόρεια Αφρική ή την Αφρική».

ΠΗΓΗ