«Αυστριακοί, Άγγλοι, Γερμανοί εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους για να ζήσουν στην Ελλάδα Τον πρώτο χειμώνα που ήρθαμε στους Πεύκους για να μείνουμε πήγαμε να μαζέψουμε τις ελιές και ακούγαμε από τα γύρω χωράφια να λένε συνέχεια τη λέξη “μαλ…”. Λέω στον άντρα μου, “κοίτα, στην Ελλάδα όλες οι οικογένειες έχουν και έναν…”»!
Ο Σίγμαρ Στάινερ, από την Αυστρία, έχει υιοθετήσει πλήρως τον τρόπο ζωής και τις συνήθειές των Κρητικών. Κάθε χρόνο μάλιστα συμμετέχει στο κούρεμα των προβάτων

Αυτή ήταν η πρώτη λέξη που έμαθε η Σλάβι και ο Σίγμαρ Στάινερ από το Γκρατς της Αυστρίας. Το ζευγάρι μένει από το 2000 μόνιμα στα Μεσομούρια Πεύκων, στην Ιεράπετρα. Στα χρόνια που πέρασαν η πρόοδός τους στην ελληνική γλώσσα ήταν μεγάλη, αλλά η πρώτη επαφή τους με αυτή τούς έχει μένει ανεξίτηλη.

 Όπως ανεξίτηλες είναι και οι πρώτες εικόνες που είδαν από την Κρήτη πριν από 35 χρόνια. Όπως λέει η κ. Σλάβι Στάινερ, «ήρθαμε με τον άντρα μου για διακοπές στα Μάλια και η ομορφιά του τοπίου με έκανε να του πω “θα ήθελα όταν πάρουμε τη σύνταξη να έρθουμε να μείνουμε εδώ”. Από εκείνο όμως το καλοκαίρι, τότε, δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε την Κρήτη». Το στρες και η σκληρή καθημερινότητα της αυστριακής πόλης όμως δεν κατάφεραν να τους απομακρύνουν από τα σχέδιά τους. Αντίθετα, σύμφωνα με την κ. Στάινερ, η επιθυμία τους για να τα πραγματοποιήσουν μεγάλωνε. «Η ζωή στο Γκρατς, όπως και σε κάθε μεγαλούπολη, δεν είναι ιδανική. Άγχος, στρες και ένα συνεχές τρέξιμο για να τα προλάβεις όλα. Εγώ εργαζόμουν νοσοκόμα και ο άντρας μου τεχνικός στη Siemens. Ήρθαμε το 1997- λίγο πριν πάρουμε τη σύνταξή μας- πάλι στα Μάλια για διακοπές, αλλά το τοπίο δεν ήταν πια το ίδιο. Έτσι βρεθήκαμε στα Μεσομούρια Πεύκων. Αγοράσαμε 4,5 στρέμματα, φτιάξαμε το σπίτι μας και φυτέψαμε 500 δέντρα. Τα 150 από αυτά είναι ελιές. Είμαστε ευτυχισμένοι εδώ, χαρούμενοι, μας αρέσουν όλα. Ο ήλιος, η θάλασσα, οι άνθρωποι, ο τρόπος που ζουν και επικοινωνούν μας έχει εντυπωσιάσει». Η Σλάβι και ο Σίγμαρ έχουν προσαρμοστεί πλήρως στη ζωή της Μεγαλονήσου. Έχουν μάθει τη γλώσσα, κρητικούς χορούς, μαζεύουν ελιές, πηγαίνουν στο κούρεμα των προβάτων. Κατάφεραν να συντονιστούν και με τους χαλαρούς ρυθμούς του χωριού. Άλλωστε, όπως λέει η Σλάβι, «η δεύτερη λέξη που μάθαμε στην Κρήτη ήταν το “αύριο” και η τρίτη το “σιγά σιγά”».
Στο Ρέθυμνο. Ένα άλλο ζευγάρι- συμπατριώτες των Στάινερ – είναι ο Γεράλδ Καπέσκι και η γυναίκα του Κλάουντια. Στις 31 Δεκεμβρίου κλείνουν τρία χρόνια διαμονής στην Κρήτη. Ήρθαν το 2006 από την Αυστρία και μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια δεν θέλησαν να επισκεφτούν στην πατρίδα τους ούτε για διακοπές. Διάλεξαν να μείνουν στο χωριό Έρφοι, το οποίο βρίσκεται 20 χιλιόμετρα έξω από το Ρέθυμνο. «Ήρθαμε για διακοπές και αμέσως καταλάβαμε ότι αυτό είναι το μέρος όπου θα μπορούσαμε να ζήσουμε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας», λέει ο κ. Καπέσκι. Το φαγητό, ο ήλιος, η θάλασσα, οι άνθρωποι, ήταν αυτά που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των δύο Αυστριακών. Η διαμονή τους δεν τους δυσκόλεψε ιδιαίτερα, αφού, όπως τονίζει ο κ. Καπέσκι, τη δουλειά που έκανε στην πατρίδα του κάνει και εδώ. «Εργαζόμουν ως σερβιτόρος στην Αυστρία και το ίδιο εξακολουθώ να κάνω κι εδώ. Στην πατρίδα μου δούλευα σχεδόν όλο τον χρόνο, ενώ εδώ δουλεύω την τουριστική περίοδο. Μετά μπαίνω στο ταμείο ανεργίας». Η ηρεμία της φύσης και ο χαλαρός τρόπος ζωής βοήθησαν τον Γεράλδ Καπέσκι και τη γυναίκα του Κλάουντια να προσαρμοστούν εύκολα.
Εκείνο που τους δυσκόλεψε ήταν η εκμάθηση των ελληνικών, αφού, όπως λένε, είναι μια δύσκολη γλώσσα. «Σίγουρα όμως θα είναι πιο εύκολα για το παιδί μας που γεννήθηκε στην Ελλάδα και είναι 17 μηνών. Τα ελληνικά θα είναι η πρώτη του γλώσσα και για να μάθει τα γερμανικά ίσως χρειαστεί να πάει φροντιστήριο». Και μπορεί η προσαρμογή του στην Κρήτη να ήταν εύκολη υπόθεση, για τον κ. Καπέσκι υπάρχουν όμως και μερικά ζητήματα, όπως το σύστημα της υγείας, που δυσκολεύεται να… κατανοήσει. «Προσπάθησα να κλείσω ένα ραντεβού στον γιατρό και μου είπαν να πάω έπειτα από έναν μήνα. Στην πατρίδα μου δεν χρειάζεται πάνω από μία- δύο μέρες το πολύ. Αυτό πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται».
«Η Πλάκα Αποκορώνου έχει γίνει… μικρή Αγγλία»
«Πηγαίνουμε σε πανηγύρια, έχουμε μάθει κρητικούς και ελληνικούς χορούς» λένε οι Βρετανοί Τόνι και η Κάρολ Λάιν, που ζουν στα Χανιά

O Τόνι και η Κάρολ Λάιν, 64 και 61 ετών αντίστοιχα, κατάγονται από τη Νοτιοδυτική Αγγλία. Έκλεισαν όμως δεκαετία που άφησαν την πατρίδα τους και μετακόμισαν στα Χανιά και συγκεκριμένα στην Πλάκα. «Πουλήσαμε το σπίτι μας, βγήκαμε στη σύνταξη και αποφασίσαμε να κτίσουμε ένα σπίτι στην Ελλάδα όπου θα μετακομίζαμε. Επισκεφθήκαμε τα ελληνικά νησιά, την Αστυπάλαια, τη Σύμη, τη Χάλκη και στην αρχή σκεφθήκαμε να μείνουμε εκεί. Επειδή όμως τον χειμώνα υπάρχουν προβλήματα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επιλέξαμε τελικά την Κρήτη που τα συνδυάζει όλα. Πρώτα αγοράσαμε τη γη στην Πλάκα Αποκορώνου με θέα στο Κρητικό πέλαγος και τον κόλπο της Σούδας στο βάθος. Σε έναν χρόνο είχαμε κτίσει το νέο μας σπίτι».
«Η αιτία που μετακομίσαμε είναι οι ρυθμοί της ζωής εδώ» τονίζει ο κ. Λάιν, αλλά και το κόστος ζωής που στην Κρήτη είναι πολύ πιο χαμηλό. «Ήταν τουλάχιστον σίγουρα μέχρι τον ερχομό του ευρώ, γιατί από τότε οι τιμές έχουν πάρει την ανιούσα και τείνουν να πλησιάσουν αυτές της Αγγλίας. Στην Πλάκα ζουν περίπου 50% ξένοι, 50% ντόπιοι» επισημαίνει η Κάρον Λάιν. «Έπειτα από εμάς ήλθαν πολλοί συμπατριώτες μας και αρκετοί Γερμανοί για να ζήσουν στην Κρήτη. Τώρα υπάρχουν πολλοί ξένοι και το μικρό χωριό κοντεύει να μοιάσει με αγγλική πόλη. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλουν να φύγουν για άλλο μέρος και ψάχνουν να πουλήσουν τα σπίτια τους. Ακόμα κι εμείς σκεφτόμαστε να πάμε σε ένα πιο ορεινό χωριό με περισσότερους ντόπιους».
Πολλά από τα σπίτια των ξένων χρησιμοποιούνται μόνο το καλοκαίρι ως εξοχικά. «Τα καλοκαίρια νομίζεις ότι στο χωριό έχει γίνει μια μικρή εισβολή» λέει ο κ. Λάιν. «Σε εμάς αρέσει η ζωή εδώ στην περιοχή. Πηγαίνουμε σε πανηγύρια, έχουμε μάθει κρητικούς και άλλους ελληνικούς χορούς, κάνουμε παρέα με άλλους Άγγλους αλλά και ντόπιους. Οι σχέσεις μας είναι καλές με τον κόσμο εδώ γύρω και προσπαθούμε κι εμείς να μάθουμε ελληνικά».
Τα πράγματα που θα ήθελαν να αλλάξουν; «Σίγουρα ο τρόπος οικοδόμησης σπιτιών. Όταν χτίσαμε εδώ το σπίτι μας πριν από 9 χρόνια υπήρχαν ελάχιστα σπίτια. Τα τελευταία χρόνια κτίζεται το ένα μετά το άλλο, τα περισσότερα όλο τσιμέντο, χωρίς να αφήνουν χώρο για έναν μικρό κήπο, για πράσινο. Αυτό που μας άρεσε εδώ ήταν η ασφάλεια. Η σύζυγός μου μπορούσε να περπατήσει μόνη τη νύχτα στους δρόμους του χωριού χωρίς να φοβάται- κάτι που δεν τολμούσε στην Αγγλία. Μάλιστα στην αρχή ήμασταν μέσα στο σπίτι και είχαμε τα κλειδιά απ΄ έξω, πάνω στην πόρτα. Τώρα τελευταία βέβαια η κατάσταση δεν είναι τόσο καλή όσο στην αρχή, αλλά είναι πάντα καλύτερη σε σύγκριση με την Αγγλία».
«Στην Πλάκα Αποκορώνου διαμένουν περίπου 200 ντόπιοι και 200 αλλοδαποί. Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως όλο και περισσότεροι ξένοι πουλάνε τα σπίτια που είχαν αγοράσει και επιστρέφουν στην πατρίδα τους ή μετακομίζουν σε άλλο μέρος» λέει ο κ. Νικήτας Παΐζης

Αντίστροφη πορεία λόγω οικονομικής κρίσης, αυθαίρετης οικοδόμησης και επιβάρυνσης του φυσικού περιβάλλοντος ακολουθούν πολλοί ξένοι- Άγγλοι και Γερμανοί κυρίως- που την τελευταία δεκαετία είχαν επιλέξει την περιοχή του Αποκόρωνα ως μόνιμη κατοικία τους, κτίζοντας ή αγοράζοντας σπίτια. Αν και η οικοδομική έξαρση των τελευταίων ετών έχει «παγώσει» για τα καλά, δεν είναι λίγοι οι ξένοι που φεύγουν βλέποντας τα χωριά στα οποία είχαν επιλέξει να μείνουν να μετατρέπονται σε προάστια μεγαλουπόλεων της πατρίδας τους και να επικρατεί ανεξέλεγκτη δόμηση. «Στην Πλάκα Αποκορώνου διαμένουν περίπου 200 ντόπιοι και 200 αλλοδαποί. Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως όλο και περισσότεροι ξένοι πουλάνε τα σπίτια που είχαν αγοράσει και επιστρέφουν στην πατρίδα τους ή μετακομίζουν σε άλλο μέρος» αναφέρει ο κ. Νικήτας Παΐζης, πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου. Η αιτία της φυγής τους, σύμφωνα με τον κ. Παΐζη, είναι «η οικονομική κρίση, καθώς η ισοτιμία λίρας- ευρώ δεν τους ευνοεί. Επίσης το κόστος ζωής το οποίο έχει αυξηθεί εδώ τα τελευταία χρόνια και τους προβληματίζει, αφού οι περισσότεροι από αυτούς είναι συνταξιούχοι. Ένα άλλο θέμα είναι το άναρχο κτίσιμο που μετέτρεψε πολλά χωριά σε μικρές πόλεις. Αυτοί που φεύγουν είναι κυρίως όσοι αγόρασαν πρώτοι σπίτια και οικόπεδα στην περιοχή που ήταν ακόμα παρθένα. Επίσης ένας λόγος που πουλάνε είναι τα χρήματα, αφού όσοι είχαν αγοράσει πρώτοι σε φθηνές τιμές, τώρα τα πουλάνε σε πολύ καλύτερη τιμή. Και είναι ευκαιρία για τους ντόπιους- και όχι μόνο- να αγοράσουν».
Εξάλλου πολλοί Άγγλοι και Γερμανοί είναι δυσαρεστημένοι από την ποιότητα κατασκευής των σπιτιών που αγόρασαν, καθώς με την πάροδο του χρόνου παρουσίασαν προβλήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρυσι στην περιοχή του Αποκόρωνα έγιναν και γραπτές καταγγελίες.
Πολλοί ξένοι πουλάνε. Από την πλευρά του ο δήμαρχος Βάμου κ. Λεωνίδας Λιμαντζάκης υπογραμμίζει πως «πράγματι υπάρχει μια έντονη συζήτηση στην περιοχή μας ότι οι ξένοι πουλάνε τα σπίτια που αγόρασαν. Ωστόσο μπορεί να έχουν όρεξη να φύγουν αλλά δεν βρίσκουν αγοραστές, καθώς λόγω της κρίσης η αγορά των σπιτιών έχει πέσει πάρα πολύ. Πρέπει να τονίσω ότι αυτοί που ενδιαφέρονται να πουλήσουν τα σπίτια τους δεν είναι όλοι οι ξένοι που ζουν στον Δήμο μας αλλά μερικοί που ζουν σε κάποια δημοτικά διαμερίσματα».
Η απότομη γιγάντωση του πληθυσμού της περιοχής του Αποκόρωνα και ειδικά του Δήμου Βάμου πριν από μια δεκαετία προκάλεσε σοβαρά προβλήματα υποδομών. Οι δημοτικές αρχές δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν σε ύδρευση και οδικό δίκτυο ένα νέο ολόκληρο χωριό που δημιουργούνταν σε ετήσια βάση. «Ύστερα από χρόνια μπορώ να διαβεβαιώσω ότι με τα έργα ύδρευσης που έγιναν λύθηκε αυτό το μείζον ζήτημα που είχε καταδικάσει ειδικά τη θερινή περίοδο πολλά χωριά μας στη λειψυδρία. Πλέον με το νερό δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το ίδιο μπορώ να πω και με το οδικό δίκτυο, καθώς προχωρήσαμε στην κατασκευή μεγάλων οδικών έργων» καταλήγει ο κ. Λιμαντζάκης«Ο βελγικός τρόπος ζωής μάς είχε κουράσει» λέει η Στέλλα Λεριός, που ζει τώρα στη Θάσο

Η Στέλλα Λεριός γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βέλγιο. Ο πατέρας της ήταν Έλληνας και η μητέρας της Βελγίδα. Πριν όμως από 6 μήνες αποφάσισε με την οικογένειά της να εγκατασταθεί μόνιμα στο Ραχώνι Θάσου.
«Σκεφτήκαμε με τον το σύζυγό μου Jean-Μarc, τα παιδιά μας, την Ελίζα η οποία είναι 11 ετών και την Γκαμπριέλα που είναι 9 χρόνων να μετακομίσουμε μόνιμα στη Θάσο. Ο πατέρας μου πέθανε και η μητέρα μου αποφάσισε να μας ακολουθήσει. Έτσι πριν από από 6 μήνες μετακομίσαμε στο νησί. Έχουμε αγοράσει ένα μικρό σπίτι κοντά στο χωριό Ραχώνι, 2 χλμ. από τη θάλασσα και ζούμε εκεί προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στους ρυθμούς και στον τρόπο ζωής της Θάσου». Η Στέλλα γνώριζε τη Θάσο, γιατί ερχόταν συχνά με τους γονείς της όταν ήταν μικρή. «Το νησί όμως άρεσε και στα παιδιά μου και στον άντρα μου. Ο βελγικός τρόπος ζωής μας είχε κουράσει! Το κλίμα, αλλά και ο καθημερινός φόβος για κλοπές, επιθέσεις, αλλά και οι ειδήσεις για παιδόφιλους έδειξαν τον δρόμο για τη Θάσο».
Για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους πούλησαν τα πάντα στο Βέλγιο.
«Τα υλικά αγαθά είναι ασήμαντα. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να έχουμε μια ποιότητα ζωής. Τώρα πρέπει να μάθουμε εμείς, αλλά και τα παιδιά να μιλάμε ελληνικά σωστά. Τα κορίτσια πηγαίνουν στο σχολείο Πρίνου, ο σύζυγός μου ψάχνει να βρει μια θέση εργασίας ως μηχανικός αυτοκινήτων. Το ιδανικό θα ήταν να συνέχιζα κι εγώ τη δουλειά μου στην ειδική εκπαίδευση.
(ειδική εκπαιδευτικός για νέους, ηλικιωμένους, άτομα με σύνδρομο Down, αυτισμό, επιληψία). Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι σιγά σιγά όλα θα πάρουν τον δρόμο τους». πηγη