Τουρκικά γκέτο στην Γερμανία.

Στην Γερμανία διαμένουν 7,3 εκατομμύρια μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν το 9% του συνολικού πληθυσμού της. Οι μουσουλμάνοι στην Γερμανία είναι περίπου 3,2 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 2,5 εκατομμύρια είναι τουρκικής καταγωγής. Η οικογενειακή επανένωση και η αυξημένη γεννητικότητα των μεταναστών οδήγησαν τους αριθμούς στα σημερινά τους επίπεδα. Λόγω απουσίας συγκεκριμένης στρατηγικής ενσωμάτωσης των μεταναστών έχουν δημιουργηθεί «παράλληλοι κόσμοι».

Ακόμα και ο ίδιος ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαντ Σρέντερ μίλησε για επερχόμενο κίνδυνο «πολιτισμικής σύγκρουσης» και κάλεσε τους μουσουλμάνους να καταβάλουν μεγαλύτερες προσπάθειες προκειμένου να ενταχθούν στην γερμανική κοινωνία. Ζήτησε από τους μουσουλμάνους να σέβονται τους δημοκρατικούς κανόνες τονίζοντας ότι δεν θα ανεχθεί την ύπαρξη «παράλληλων κοινωνιών».

Η νυν καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκέλα Μέρκελ είχε δηλώσει τότε ότι «Βρισκόμαστε μπροστά στα συντρίμμια της πολυπολιτισμικής κοινωνίας».

Η κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή προτίθεται να κάνει υποχρεωτική την συμμετοχή σε μαθήματα γερμανικής γλώσσας, την εκμάθηση των στοιχείων του Συντάγματος της γερμανικής Ιστορίας και των γερμανικών αξιών για όσους θα επιθυμούσαν να λάβουν την γερμανική υπηκοότητα.

Μάλιστα, ο νέος μεταναστευτικός νόμος της χώρας δίνει έμφαση στην εισροή εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού (και όχι ανειδίκευτων εργατών), προβλέπει κρατικώς χρηματοδοτούμενα μαθήματα εκμάθησης της Γερμανικής γλώσσας, του νομικού συστήματος, του πολιτισμού και της Ιστορίας της χώρας. Τέλος, προβλέπει ότι πριν εγκριθεί μία άδεια μόνιμης διαμονής οι Γερμανικές μυστικές υπηρεσίες θα κάνουν έναν έλεγχο του κάθε αιτούντος, ενώ όσοι είναι ύποπτοι για δεσμούς με Ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις ή διακίνηση ανθρώπων θα απελαύνονται.

Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμίντ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Hamburger Abendblatt» παραδέχθηκε ότι «η έννοια της πολυπολιτισμικότητας δύσκολα ταιριάζει με μία δημοκρατική κοινωνία» ενώ προσέθεσε ότι ήταν λανθασμένη απόφαση το «στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 φέραμε φιλοξενούμενους εργάτες από ξένους πολιτισμούς στην χώρα».

Ο Σμίντ ήταν ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας από το 1974 ως το 1982 και παραδέχθηκε ότι τα προβλήματα που προέρχονται από την εισροή κυρίως Τούρκων «gatsarbeiter» («gatsarbeiter» είναι οι «προσκεκλημένοι εργάτες», οι οποίοι εισήλθαν στην Γερμανία κατά την περίοδο 1955-1973), είχαν παραμεληθεί τόσο στην Γερμανία όσο και από την υπόλοιπη Ευρώπη. Μάλιστα πρόσθεσε ότι τα προβλήματα αυτά μπορούν να επιλυθούν μόνο από αυταρχικές κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα η Σιγκαπούρη!

Ίσως το πιο σημαντικό λάθος, ήταν η δυνατότητα που παρείχε η Γερμανική κυβέρνηση στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 για οικογενειακή επανένωση.

Το γεγονός ότι επετράπη σε συζύγους και οικογένειες η νόμιμη είσοδος και παραμονή στην χώρα στην ουσία ακύρωσε την όποια δυνατότητα της κυβέρνησης να μειώσει σύννομα τον αριθμό αυτών των εργατών με τον επαναπατρισμό των άνεργων. Πλέον η παρουσία τους στην χώρα έλαβε χαρακτήρα μόνιμης εγκατάστασης (και όχι απλής φιλοξενίας) λόγω ακριβώς της εισόδου και εγκατάστασης στην χώρα των οικογενειών των εργατών αυτών.

Ο υφυπουργός Παιδείας της Γερμανίας Τόμας Ράχελ παραδέχεται ότι «Το πρόβλημα είναι μία μεγάλη μερίδα των Τούρκων. Γειτονιές ολόκληρες γίνονται γκέτο, στο σπίτια οι οικογένειες μιλούν μόνο τουρκικά, πάνε μόνο σε τουρκικά μαγαζιά, διαβάζουν τουρκικές εφημερίδες και παρακολουθούν τουρκικά δορυφορικά κανάλια. Αρνούνται να αφομοιωθούν από τη νέα χώρα, στην οποία ζουν, ενώ ένας μεγάλος αριθμός Τούρκων μαθητών δεν τελειώνει καν το σχολείο».
Για το ίδιο θέμα ο Σμίντ υπογραμμίζει ότι «Υπάρχουν ορισμένοι πνευματικοί άνθρωποι στη Γερμανία που πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν … (τους Τούρκους μετανάστες)… να προσαρμοστούν, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί δεν αφομοιώνονται.

Η πρώτη γενιά των Τούρκων, που ήρθε στη Γερμανία στα τέλη του ‘50 και του ‘60, κατάφερε τρόπον τινά να αφομοιωθεί. Τα παιδιά που γεννήθηκαν σε γερμανικό έδαφος πήγαν σε γερμανικά σχολεία. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο στις μέρες μας. Τα νέα παιδιά από Τούρκους γονείς, που πάνε σε γερμανικά σχολεία, φορούν τη μαντίλα. Κι αυτό το κάνουν για πρώτη φορά σήμερα. Δεν το έκαναν το ‘60 και το ‘70. Και πιέζονται από κάποιες Ισλαμικές οργανώσεις να το κάνουν».

Χαρακτηριστικό δείγμα αποτυχίας της ενσωμάτωσης των μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς στην χώρα αποτελεί το Επαγγελματικό Λύκειο Ρούτλι, το οποίο βρίσκεται στο προάστιο Νόικολν του Βερολίνου και όπου το 80% των μαθητών είναι απόγονοι μεταναστών – κυρίως Τούρκων και Λιβανέζων. Μαθητές πετούν αντικείμενα εναντίον καθηγητών στην διάρκεια του μαθήματος, πετούν αντικείμενα ο ένας στον άλλον από τα παράθυρα ή στους διαδρόμους, εκστομίζουν προσβολές ή απειλές και επικρατεί πλήρης αταξία.

Δείτε ένα σοκαριστικό βίντεο για το τι γίνεται στο Σχολείο Ρούτλι. (Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα… Καθηγητές που πάνε στο νοσοκομείο επειδή τους ξυλοφορτώνουν ‘μαθητές’, κλοπές και βιαιοπραγίες κάθε ημέρα, καθηγητές που αρνούνται να μιλήσουν στην τηλεόραση από φόβο, μαθητές που υπερηφανεύονται για τις βιαιότητές τους, που λένε ότι οι Γερμανοί μαθητές δεν αντιδρούν γιατί τους φοβούνται, «μαθητές» που το όνειρό τους όταν βγουν από το σχολείο είναι μόνο κλοπές… Ω! τι όμορφος πολυπολιτισμικός κόσμος μπαμπά… Καληνύχτα σας).

Αξίζει να παρατεθεί η περιγραφή της συνοικίας αυτής από Έλληνα ανταποκριτή μεγάλης κυριακάτικης εφημερίδας, ενάμισυ χρόνο νωρίτερα: «Σε ορισμένες γερμανικές πόλεις οι Τούρκοι έχουν στήσει εξ ιδίων ιδιότυπα γκέτο. Παράδειγμα, η συνοικία Νοικέλν του Βερολίνου, μία από τις πολλές «μικρές Ιστανμπούλ» με σήμα κατατεθέν τις μαντιλοφορούσες γυναίκες. Εδώ είναι σχεδόν τα πάντα τουρκικά – περίπτερα, κομμωτήρια, σουπερμάρκετ, τράπεζες. Τα σχολεία, αν και γερμανικά, είναι επίσης λίγο πολύ «τουρκοκρατούμενα».

Επόμενο έτσι να ακούει κανείς παντού τουρκικά. αυτό ενισχύεται τόσο από τις τοπικές εκδόσεις των τουρκικών εφημερίδων όσο και από τη δορυφορική σύνδεση με δεκάδες τουρκικά κανάλια. Και αυτό πάλι και αυτό πάλι ευνοεί φαινόμενα ανωμαλίας, όπως τη διολίσθηση στο ισλαμικό δίκαιο (Sharia)».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Απόσπασμα από το βιβλίο – ντοκουμέντο «Το Τέλος Μίας Ουτοπίας – Η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» του Γιάννη Κολοβού (Εκδόσεις Πελασγός), σελ. 438 – 440.