Στα Ιεροσόλυμα, την «καρδιά» των Αγίων Τόπων, εκεί όπου κάθε Μεγάλο Σάββατο, το μεσημέρι, στο Ναό της Αναστάσεως επαναλαμβάνεται- αιώνες τώρα- το Μέγα Θαύμα του Αγίου Φωτός, είναι στραμμένα και πάλι τα βλέμματα όλων των ορθοδόξων, που με ευλάβεια καρτερούν το μήνυμα της αναγέννησης και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Τις ημέρες αυτές, μία «χούφτα» Έλληνες στην «ιερή πόλη», κάτω από τη σκέπη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αναμένουν και πάλι με συγκίνηση τους προσκυνητές από την Ελλάδα, την Κύπρο και τη Διασπορά για να ακούσουν την ελληνική λαλιά, να πάρουν δύναμη για να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους. Και όσοι περάσουν από την Αγ. Δημητρίου, που οδηγεί στο Πατριαρχείο μας, θα αντικρίσουν στην αρχή της οδού ένα μπαλκόνι με την ελληνική σημαία να κυματίζει. Είναι το σπίτι του εκπροσώπου της Ελληνικής Κοινότητας της Παλαιάς Πόλης των Ιεροσολύμων, Νικολάου Νίνου, Έλληνα τέταρτης γενιάς.

«Τις μέρες αυτές χαιρόμαστε που γεμίζει ο τόπος Έλληνες, αν και φέτος δεν έχουμε μεγάλη προσέλευση.

 Για εμάς, ο ερχομός σας είναι η ηθική στήριξη που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από τα Ιεροσόλυμα ο κ. Νίνος.

Η συγκίνηση περισσεύει όταν ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας των Ελλήνων των Ιεροσολύμων και η αναφορά του στο Πατριαρχείο- «ο πνευματικός μας οίκος που και σήμερα μας ενώνει»- αυθόρμητα μας κάνει να σκεφθούμε ότι οι ομογενείς μας παρέμειναν Έλληνες, περιμένοντας την Ανάσταση… Οι Έλληνες είχαν οργανωμένη κοινότητα από το 19ο αιώνα- μας λέει- που παρέμεινε ενιαία μέχρι το 1948, όταν δημιουργήθηκε η Ελληνική Κοινότητα της Νέας Πόλης των Ιεροσολύμων. Επίτιμος πρόεδρος των δύο κοινοτήτων είναι ο εκάστοτε Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας.

«Έως το 1948, οι ομογενείς μας μετρούσαν πάνω από 7.000 στα Ιεροσόλυμα. Η κοινότητα ήταν καλά οργανωμένη και δραστήρια, κάτω από τη σκέπη του Πατριαρχείου μας. Έκτοτε άρχισε σταδιακά η φυγή των Ελλήνων, μία «αιμορραγία» που κορυφώθηκε το 1967, με τον πόλεμο των έξι ημερών», αναφέρει ο κ. Νίνος.

«Σήμερα- συνεχίζει- είμαστε περίπου τριακόσιοι, οι περισσότεροι υπερήλικες. Ζούμε με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουν οι Έλληνες και θα ζωντανέψει ο τόπος. Έως τότε είμαστε εδώ και κρατάμε». Υπάρχει όμως και η νέα γενιά και σε αυτήν, τονίζει ο κ. Νίνος, «δεν πρέπει να κλείσουμε την πόρτα». Από το 1988 προσπαθεί να συσπειρώσει τους νέους στον αθλητικό όμιλο «Αγ. Δημήτριος», που ήταν και ο μοναδικός αθλητικός φορέας που υπολειτουργούσε από τη δεκαετία του 50. Ήταν η εποχή της πρώτης Ιντιφάντας και τότε σκέφθηκε να αναβιώσει το σύλλογο, με την ελπίδα ότι η ευγενής άμιλλα μπορεί να ενώσει τα παιδιά, που είχαν ως «αθώο παιχνίδι» να λιθοβολούν κόσμο.πηγη