ΘΕΟΔΟΣΗΣ Π. ΤΑΣΙΟΣ

Αλλα ήθελα να γράψω σήμερα. Ηθελα να αναφερθώ σε μιαν καινούργια επιδημία: Την τσαχπίνικη τραγουδιστή εκφορά του λόγου από πολλούς εκφωνητές του ραδιοφώνου, αλλά και εκφωνητές της τηλεόρασης όταν δέν φαίνονται στην οθόνη- ποτέ μην υποτιμάτε τη σημασία αυτών των δήθεν «λεπτομερειών», οι οποίες λέν πολλά. Συμβαίνει όμως κάτι άλλο πολύ σοβαρότερο ετούτον τον καιρό: Πληθύνονται μέρα-με-τημέρα οι φωνές που διαπιστώνουν ότι (άκου να δείς) ΕΜΕΙΣ είμαστε, λέει, οι συγγραφείς του άθλιου βίου μας, εμείς είμαστε ένας λαός αμέριμνα αυτοχειριαζόμενοςαπό κάτω έως απάνω (αφού το απάνω παράγεται ενπολλοίς και τροφοδοτείται απ΄ το κάτω).

Και υποπίπτω και πάλι (για εικοστή φορά) στο αμάρτημα της σωτήριας αυτομαστίγωσης, εμπνεόμενος κι από πρόσφατες τέτοιες απόψεις: Ο Θ. Δ. Παπαγγελής (Βήμα, 17.01.2010) εύστοχα σταχυολογεί πλήθος «ξένων» διαπιστώσεων για τα τερτίπια μας- ενώ εγώ προ δεκαετίας ακριβώς μιλούσα για «Μερικές επαίσχυντες πρωτιές-μας στην Ευρώπη» (02.07.2000).

Προ τριών εβδομάδων, πάλι στο Βήμα, ο Γ. Μαρίνος διαβλέπει το ευρύτερο έλλειμμα ήθους και γνώσεων, και προειδοποιεί ότι «δέν πρόκειται ποτέ η κοινωνία-μας να ανασυρθεί από το τέλμα, άν συνεχίσει να πάσχει ο τομέας της δημόσιας εκπαίδευσης». Ομως, οι εκατό χιλιάδες Δάσκαλοι (πάσης βαθμίδος) που συνευθυνόμαστε γι΄ αυτά τα πάθη της δημόσιας εκπαίδευσης, δέν έχομε τίποτε το ιδιαίτερο: Δικά-σας παιδιά είμαστε- αναθρεμμένα κατά πλειονότητα με τα εθνικά-μας ελαττώματα. Ιδού ο φαύλος κύκλος- και η βαράθρωση της ελπίδας.

Αρα μόνον η «Επανά-Σταση» μας σώζει – ναί, αλλά ποιά επανάσταση; Μήπως η νοσταλγία της σοβιετικής νομενκλατούρας; Αυτή κι αν είναι μια βαθύτατα αντιλαϊκή οπισθοδρόμηση. Μήπως πάλι η νεανική επανάσταση των περσινών δεκεμβριανών; Λοιπόν, ιδού άλλος ένας δείκτης της κατάντιας μας: Πλήθος Αναλυτών μιλούσαν πέρυσι για τα «μηνύματα» του Δεκεμβρίου. Ποιά μηνύματα καλέη κατά παντός υπευθύνου «διαμαρτυρία» δέν περιέχει κανένα απολύτως μήνυμα, αλλ΄ είναι μια κοινότοπη ταυτολογία που αποπροσανατολίζει τον λαό- υποδεικνύοντάς του το κυνήγι των μαγισσών.

Ο «πολιτικός κονφουζιονισμός» (ένας όρος που τον γράφω εμμόνως, τριάντα χρόνια τώρα) ζεί και βασιλεύει. Γι΄ αυτό, αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές, έγραφα σ΄ αυτήν εδώ τη φιλόξενη στήλη: «Είμαστε (κατά μέγιστο ποσοστό, έστω) σε τέτοιο διαμορφωτικό και ηθολογικό χάλι, ώστε όλα τούτα τα πολιτικάντικα θέατρα που παίζονται σχεδόν επί τρείς δεκαετίες τώρα, ήσαν και είναι μαθηματικώς καταδικασμένα να είναι αλυσιτελή».

Και, επιμένοντας στο «στραβή διάγνωση – αποτυχημένη θεραπεία», κατέληγα στο (θρασύ;) συμπέρασμα: « Τίποτα δέν θα γίνει. Εχομε δρόμο ακόμα μέχρι να πάψουν να μας δανείζουν ή μέχρι να μας διώξουν απ΄ τις καλές παρέες». (Και λέω «θρασύ» διότι γραφόταν ενμέσω παλλαϊκής ευφορίας ότι η… αλλαγή θα μας έσωζε, λέει). Και έχω τύψεις μήπως αυτά που έγραφα τον περασμένο Οκτώβριο, τα διαβάσανε αυτοί οι κακούργοι οι Ευρωπαίοι και, ώ του κλαύματος, μας τηγανίζουν τώρα. Αλλ΄ η εθνική-μας κακοχυμία είναι σαφώς παλαιότερη.

Σ΄ ενα πρωτοχρονιάτικο σχόλιό-μου που μεταδόθηκε απ΄ το Τρίτο Πρόγραμμα, έλεγα πως «ο Λαός-μας όλο και περισσότερο θέλγεται από υπεραπλουστευτικές ερμηνείες και αντίστοιχα λεξιμαγικά αιτήματα- όλα απότοκα μιας ανεπαρκέστατης πολιτικής μόρφωσης». Ενώ οι λαϊκόφιλες (αλλ΄ αντιλαϊκίστικες) φωνές διαπίστωναν ότι «οι μυωπικές προτεραιότητες τις οποίες κραυγαλέως υπαγορεύομε στους πολιτικούς μας, εκδηλώνονται με σαφέστατα φαινόμενα υπανάπτυξης». (Το Βήμα, Φεβρ. 2009). Αλλά υπανάπτυξη και «ευμάρεια» σημαίνει μαθηματικώς «Δανεικά».

Και ποιός δεν ήξερε ότι ζούμε με δανεικά- δηλαδή ζούμε ως νταβατζήδες που εκμεταλλεύονται τα παιδιά και τ΄ αγγόνια-μας, αυτά που θα ξεπληρώσουν τα αναίσχυντα χρέη μας (διότι, λέει, αλλιώς θα χάσομε τα καταχτημένα-μας!). Θαυμάσατε- σάν να μήν υπήρχε προς τούτο ο δρόμος της αφιέρωσης, της καινοτομίας και της νοικοκυρωσύνης.

Ιδέστε λοιπόν τώρα την καμπύλη εξέλιξης τού δημοσίου χρέους μέσα σε τρείς δεκαετίες, την οποία δημοσίευσε το Βήμα (10.01.10)- προσέξτε δέ ποιος μας «κυβερνούσε» κάθε φορά που το φίδι του δανεισμού αγρίευε προς τα πάνω. Πολιτικό το θέμα; Οχι· είναι ηθοπολιτικό. Υποστηρίζω δηλαδή μαζί με τον Ν. Γ. Ξενάκην (Καθημερινή, 23.01.10) ότι «η κρίση δέν είναι μόνον οικονομική- είναι καί πολιτική καί ηθική »: Αυτή λοιπόν η καμπύλη (όπως θα ανέμενε κανείς) μοιάζει να είναι ακριβώς παράλληλη με την καμπύλη πτώσης των δεικτών παραγωγικότητας στη Χώρα, καθώς και της αύξησης της διαφθοράς μας.

Με συμπαθάτε που θα στεναχωρηθεί ο πάναγνος λαός-μας, αλλά όλο τούτο το τριακονταετές ρεζιλίκι, σαφέστατα υποδεικνύει τη μόνη εφικτή διάγνωση: «Δυστυχώς Ηθοπτωχεύαμε Σταδιακώς».

Εξ ού και μιά απ΄ τις παλαιότερες φωνές εγρήγορσης έλεγε «Χρειάζεται να διδάξομε Μπέσα» (Βήμα, 07.10.2007), μέσω ενός 15-ετούς πλάνου Ηθοπαιδείας σε εθνική κλίμακα- ενός πλάνου κατεξοχήν πολιτικού (και δυσχερέστατου, φυσικά): Διότι δέν πρόκειται για εύκολη μετακένωση γνώσεων από καθέδρας, αλλά για απόκτηση πρακτικής ηθοπολιτικής δεξιότητας, μέσω μεθοδευμένης Μαθητείας και Συγχρωτισμού με το Παράδειγμα. Πάντα περιμένω το ραντεβού που ζήτησα προς τούτο απ΄ τον τότε πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου…

Ο κ. Θεόδωρος Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

πηγη