Κερκόπορτα πάνε να ανοίξουν στα Ν.Α. θαλάσσια σύνορα. Κίνδυνος αποκοπής της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας από την κυπριακή και απώλειας των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου που υπάρχουν στην περιοχή.

Φοβισμένη η κυβέρνηση δεν αντιδρά

Διπλωματική ενέργεια που ακουμπά ευθέως την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα κρίνεται από αρμόδιους διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Ελλάδας – Κύπρου το προσεχές διάστημα.

Στην αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει το μεγάλο πλεονέκτημα της εκμετάλλευσης του μεγάλου όγκου φυσικών πόρων που διαθέτει η θαλάσσια περιοχή νοτίως του Καστελλόριζου και ανατολικά της Κρήτης. Οι πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες που επιβεβαιώνονται η μία μετά την άλλη, οδηγούν στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση πρέπει να κλείσει αμέσως τις κερκόπορτες που πάνε να ανοίξουν στα ΝΑ θαλάσσια σύνορά μας. Εκεί φαίνεται ότι συγκλίνουν συμφέροντα, όχι μόνο οικονομικής αλλά και γεωστρατηγικής σημασίας, που διαπερνούν πολλές χώρες.

Πίσω από την εκμετάλλευση των πλούσιων φυσικών πόρων -όπως βεβαιώνουν εγχώριοι και διεθνείς φορείς- παίζεται ένα μεγάλο παιχνίδι, που η Ελλάδα κινδυνεύει να το χάσει αν πρυτανεύσει η τακτική της ισορροπίας και της ήσσονος προσπάθειας χαμηλής πολιτικής που, όπως όλες οι πληροφορίες βεβαιώνουν, έχει επιλέξει η ελληνική πλευρά με την προτροπή ορισμένων παραγόντων που συστηματικά φρενάρουν τις πρωτοβουλίες που η πολιτική ηγεσία επιβάλλεται να πάρει.

Το παιχνίδι που παίζεται τους τελευταίους μήνες στις θαλάσσιες περιοχές νότια του Καστελλόριζου είναι μεγάλης γεωπολιτικής και οικονομικής σημασίας.

Τα δεδομένα αυτήν τη στιγμή είναι τα εξής:

Πρώτον, η από διετίας περίπου άρνηση της ελληνικής πλευράς να δώσει προτεραιότητα στην πρόταση της κυπριακής πλευράς για σύναψη συμφωνίας οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο πλευρών και καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Κάτι που, όπως είναι γνωστό, έκανε η Κύπρος τόσο με την Αίγυπτο όσο και με τον Λίβανο, στρέφοντας στην περιοχή τα φώτα μεγάλων διεθνών επενδυτικών οίκων που δραστηριοποιούνται στον χώρο της ενέργειας.

Δεύτερον, η καταδικασμένη σε αποτυχία -με τον τρόπο που έγινε- προσπάθεια της υπό την Ντόρα Μπακογιάννη ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών να ξεκινήσει διάλογο με την Αίγυπτο για τον καθορισμό μεταξύ των δύο χωρών της υφαλοκρηπίδας. Ανεπιτυχής και επιπόλαια (όπως πρώτο το «Π» είχε δημοσιεύσει πριν από περίπου 12 μήνες) καθώς η ελληνική πλευρά δεν είχε κάνει τίποτα ώστε η Αίγυπτος να υιοθετήσει τη, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, θέση ότι το Καστελλόριζο και τα παρακείμενα μικρά νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, η οποία πρέπει να προσμετρηθεί στις συμφωνίες που η Ελλάδα πρέπει να κάνει με Κύπρο και Αίγυπτο -πρωτίστως- και με Τουρκία για τον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων. Τακτική που δυστυχώς συνεχίζεται και με την κυβέρνηση Παπανδρέου, καθώς οι ίδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες φρόντισαν να πείσουν τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ παρά τις σαφείς ενδείξεις περί λανθασμένου χειρισμού.

Τρίτον, η σχεδόν ταυτόχρονη απόφαση της Αιγύπτου να αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Τουρκία με το ίδιο περιεχόμενο, αλλά επί τη βάσει ενός καθαρά αντικοινοτικού και αντισυμβατικού πλαισίου που λέει ότι το Καστελξόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Απόφαση που, αν υποθέσουμε ότι υλοποιείται, δημιουργεί μια κρίσιμη θαλάσσια ζώνη που αποκόπτει την ελληνική από την κυπριακή υφαλοκρηπίδα, όπως ανάγλυφα φαίνεται και στον χάρτη που έχουν συντάξει οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Φυσικό είναι πως, αν η Αίγυπτος και η Τουρκία συμφωνήσουν επί του προαναφερόμενου, τότε η Ελλάδα χάνει το εθνικό και το οικονομικό πλεονέκτημα για τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο που πρέπει να έχει στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, αέριο, ουράνιο κ.λπ.) της θαλάσσιας αυτής περιοχής.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες 20-25 ημέρες ήρθε στην επιφάνεια το μεγάλο πετρελαϊκό παιχνίδι που παίζεται στη θαλάσσια αυτή περιοχή. Παιχνίδι που παιζόταν στο παρασκήνιο, αλλά εκ των πραγμάτων ήρθε σε πρώτο πλάνο καθώς οι μεγάλοι διεθνείς επενδυτικοί οίκοι που δραστηριοποιούνται στην περιοχή ενδιαφέρονται για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων που οι σχετικές επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι υπάρχουν εν αφθονία.

Δυστυχώς απέναντι στη μεγάλη ευκαιρία που δίνεται στη χώρα μας, η κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνει φοβισμένη ή στην καλύτερη περίπτωση υπεκφεύγουσα, κάτω ίσως από το βάρος των προβλημάτων αντιμετώπισης της εγχώριας οικονομικής κρίσης.

Όμως, όπως εύστοχα παρατηρούν καλά ενημερωμένοι παράγοντες των υπουργείων Άμυνας και Εξωτερικών, η ιστορική αυτή ευκαιρία μπορεί να γίνει αποδοτικό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης. Υπό τρεις προϋποθέσεις:

α) Να ασκηθούν ασφυκτικές πιέσεις στην Αίγυπτο που, αν χρειαστεί, να ακουμπήσουν και αυτήν την ίδια την ισορροπία των διμερών σχέσεων προκειμένου να διασφαλιστεί, αν μη τι άλλο, η ουδετερότητα του Καΐρου στα ζητήματα οριοθετήσεων υφαλοκρηπίδας, που συνεπάγεται εξ αντιδιαστολής την απόρριψη των τουρκικών αιτιάσεων, οι οποίες άλλωστε είναι εκτός του σχετιζόμενου με το θέμα Διεθνούς Δικαίου Θαλάσσης.

β) Να γίνει επιτέλους χρήση του δικαιώματος που έχει η Ελλάδα ως εγγυήτρια δύναμη της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας να απαγορεύσει τις παραβιάσεις που κάνουν τουρκικά πλοία στις καθορισμένες από Κύπρο – Αίγυπτο – Λίβανο θαλάσσιες Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες. Κάτι ανάλογο θα δώσει το απαραίτητο μήνυμα στους διεθνείς επενδυτικούς οίκους για το ποιος έχει τον κυρίαρχο λόγο στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των περιοχών αυτών.

γ) Να γίνει αμέσως πλήρης συντονισμός ενεργειών με την Κύπρο για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα των δύο κρατών να έχουν κοινά θαλάσσια σύνορα (όπως απεικονίζεται στον χάρτη). Κατοχύρωση που μπορεί να επιτευχθεί με συνδυασμό διπλωματικών ενεργειών και εργαλείο το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

ΠΗΓΗ