ΟΣΟΙ ΑΠΟ επταετία τρέφουν ψευδαισθήσεις περί του κ. Ερντογάν, σιώπησαν. Παριστάνουν τους αδιάφορους για τις αντιδράσεις της κυβέρνησής του απέναντι στα νεότερα από το μέτωπο της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, στις ΗΠΑ, των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου, στη Σουηδία.

Σε τι, άραγε, διαφέρουν ως προς το ουσιωδέστερο του τουρκικού προβλήματος, οι Τούρκοι ισλαμιστές του Ερμπακάν παλαιότερα, του Ερντογάν τα τελευταία επτά χρόνια, από τους Νεότουρκους του τέλους της οθωμανικής αυτοκρατορίας και τους έκτοτε Κεμαλιστές;

Τι είναι εκείνο που τους συνενώνει στην ομοούσια και αδιαίρετη άρνησή τους να αναγνωρίσουν τις γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις που διέπραξαν οι πρόγονοί τους πριν από ένα σχεδόν αιώνα στη μαρτυρική γη της Μικρασίας; Η απάντηση στο ερώτημα τούτο αποτελεί κλειδί για την αποκρυπτογράφηση και της σημερινής πολιτικής της Τουρκίας.

Ο ΣΚΟΠΟΣ για τον οποίο σχεδιάστηκαν και διαπράχθηκαν, υπό τις συνθήκες κυρίως του Α΄ Παγκ. Πολέμου και τα επόμενα χρόνια οι φρικτές γενοκτονίες των αυτοχθόνων Αρμενίων, Ελλήνων Ποντίων, Ασσυρίων και Χαλδαίων στη Μικρασία, είναι ο ίδιος για τον οποίο εξαπολύθηκε το ανθελληνικό πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, οι διωγμοί των Ελλήνων Ίμβρου και Τενέδου, και η εθνοκάθαρση που διαπράττει η Τουρκία από την εισβολή του Αττίλα το 1974 μέχρι και σήμερα, στις υπό κατοχήν περιοχές της Κύπρου η Τουρκία.

ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ μεν στις μεθόδους, που κάθε φορά, υπό διαφορετικές προσφερόμενες περιστάσεις, επιλέγουν. Εμμένουν όμως στην «αρχέγονη» κατευθυντήρια γραμμή. Η οποία αποτελεί «γενέθλιο» συστατικό υλικό όρο συγκρότησης και ύπαρξης του τουρκικού κράτους. Όταν οι Ερντογάν, Γκιουλ, Μπαγίς, Νταβούτογλου, υπερηφανεύονται και σήμερα, το 2010, για το Κυπριακό, διακηρύσσοντας ότι, επιτυγχάνουν «χωρίς να φύγει ούτ’ ένας στρατιώτης και χωρίς να δώσουν σπιθαμή εδάφους», αυτό στην ουσία σε τι διαφέρει από την ουσία της πολιτικής των Νεοτούρκων Εμβέρ – Ταλαάτ – Τζεμάλ, πρωταυτουργών το 1915 της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ή από την ουσία της πολιτικής του Κεμάλ Αττατούρκ 1919-1924 στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ή από την ουσία της πολιτικής των Μεντερές – Ζορλού το 1955 στην Πόλη, ή από την ουσία της πολιτικής των Ετζεβίτ – Ερμπακάν το 1974 στην Κύπρο και, έκτοτε, όλων ανεξαιρέτως των τουρκικών κυβερνήσεων;

ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ, διαπιστώνουν οι μελετητές της ιστορίας: Πόσοι πολλοί Αρμένιοι και Έλληνες -μετέπειτα σφαγιασθέντες- είχαν υποδεχθεί με… ενθουσιασμό και πανηγυρισμούς, την Επανάσταση των Νεοτούρκων του 1908!

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ / ΠΗΓΗ