Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Εντυπωσιακή είναι η στήριξη που παρέχει η Γαλλία προς την Ελλάδα. Υποστηρίζει με σαφήνεια και χωρίς ταλαντεύσεις ότι πρέπει η ΕΕ να υποσχεθεί χωρίς περιστροφές οικονομική βοήθεια, αν η Αθήνα τη χρειαστεί. Είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προσπαθεί με όσες δυνατότητες έχει να πιέσει τη Γερμανία να συναινέσει στην παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα, αλλά η καγκελάριος Μέρκελ εμφανίζεται κατηγορηματικά αντίθετη, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Υπάρχουν αναμφίβολα δύο τουλάχιστον λόγοι που εξηγούν με οικονομικούς όρους τη γαλλική συμπαράσταση προς την Ελλάδα.

Ο πρώτος είναι ότι οι γαλλικές τράπεζες είναι αυτές που έχουν δανείσει το ελληνικό κράτος περισσότερο από τις τράπεζες οποιασδήποτε άλλης χώρας – περίπου 75 δισεκατομμύρια ευρώ. Εχουν επομένως κάθε συμφέρον οι Γάλλοι να βοηθηθεί η ελληνική οικονομία να λειτουργεί ομαλά, ώστε να είναι σε θέση να εκπληρώνει τις δανειακές υποχρεώσεις της.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το Παρίσι θέλει να διασφαλίσει ότι η Αθήνα θα αγοράσει όντως τις έξι γαλλικές φρεγάτες όπως έχουν συμφωνήσει, άρα έχει κάθε συμφέρον η Γαλλία να καλλιεργεί καλές πολιτικές σχέσεις με την ελληνική κυβέρνηση. Μια ματιά στον γαλλικό Τύπο των τελευταίων ημερών όμως αρκεί για να πείσει τον καθένα ότι θα ήταν εξαιρετικά επιδερμική μια ανάλυση που θα περιόριζε σε αυτούς μόνο τους λόγους την εξήγηση της γαλλικής στάσης. Υπάρχουν πολύ βαθύτερες αιτίες που οδηγούν σε αντιπαράθεση το Παρίσι με το Βερολίνο και οι οποίες έρχονται τώρα στην επιφάνεια.

Φωτιά και λάβρα εναντίον της Γερμανίας ήταν το προχθεσινό φύλλο της γαλλικής εφημερίδας «Μοντ». Πρέπει να ανατρέξει κανείς μισόν αιώνα πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, για να ξαναβρεί ανάλογα έντονο αντιγερμανικό κλίμα.

«Η ελληνική κρίση απειλεί το γαλλογερμανικό ζεύγος» ήταν ο τίτλος της πρώτης σελίδας. «Φουντώνει η συζήτηση για τον εγωισμό της Γερμανίας που άρχισε το Παρίσι» ανέφερε ο υπότιτλος. «Μέσα από το ζήτημα της βοήθειας προς την Ελλάδα παίζεται ένα ματς Γαλλίας – Γερμανίας, τίθενται σε αντιπαράθεση δύο αντιλήψεις για την Ευρώπη … Πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη και τέταρτη παγκόσμια, η Γερμανία απομονώνεται στην Ευρώπη», διαπίστωνε η «Μοντ».

Κατηγορούσε ευθέως τη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ ότι «μπλέκεται σε αντιφάσεις: πώς να αντλεί όλα τα πλεονεκτήματα από την ενιαία αγορά και το ενιαίο νόμισμα, να πραγματοποιεί το 44% των εξαγωγών της στην ΕΕ και επομένως να ζει από τη χρέωση των γειτόνων της και ταυτόχρονα να γυρίζει την πλάτη σε μια χώρα που έχει χρεωθεί».

Η «Μοντ» υποστήριζε μάλιστα ότι πέτυχε ο στόχος της γαλλικής ηγεσίας «να ανοίξει τον διάλογο για την ευθύνη της πρώτης ευρωπαϊκής δύναμης», της Γερμανίας.

Η ουσία είναι ότι την τελευταία 15ετία η Γερμανία διατήρησε μεν το τμήμα της αγοράς της ζώνης του ευρώ (από 25% το 1995 ανέβηκε στο 27% το 2009), αλλά η σχετική της θέση ενισχύθηκε πολύ, καθώς το μερίδιο της Γαλλίας μειώθηκε πολύ (από 18,5% σε μόλις 12,9%), όπως και της Ιταλίας που έπεσε από το 17% στο 10%.

Αξιοποιώντας την ενιαία αγορά της ΕΕ, την οποία διαμόρφωσε κατά τα συμφέροντά της, η Γερμανία πλουτίζει με τα λεφτά των εταίρων της: το ποσοστό των εξαγωγών στο συνολικό γερμανικό ΑΕΠ ήταν 23,1% το 1994, αλλά το 2008 είχε εκτιναχθεί στο 47,3%! Υπερδιπλασιάστηκε, αν και υποχώρησε στο 40,8% το 2009 λόγω της κρίσης στις υπόλοιπες χώρες.

Επιδιώκοντας τώρα το Βερολίνο, το οποίο βγήκε συγκριτικά κερδισμένο από την κρίση, να επιβάλει όρους αυστηρότατης δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλες τις χώρες της ΕΕ σε βαθμό μάλιστα που ούτε καν προβλέπεται από τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, αποσκοπεί στην πραγματικότητα να παγιώσει την ενισχυμένη ηγεμονική θέση του μέσα στην ΕΕ. Αλλάζει δηλαδή τους συσχετισμούς τους ενδοευρωπαϊκούς υπέρ του, γι’ αυτό και διαμαρτύρεται πρώτη από όλες τις άλλες χώρες σε αυτό το επίπεδο η Γαλλία, η οποία θα είναι η μεγάλη χαμένη αν περάσει η γερμανική γραμμή.

Οταν υποστηρίζει, λοιπόν, την Ελλάδα ο Σαρκοζί δεν το κάνει μόνο για να προασπίσει τα γαλλικά συμφέροντα στη χώρα μας. Δρα πρωτίστως στο πολύ σημαντικότερο πλαίσιο της διαφύλαξης του ρόλου της Γαλλίας έναντι της Γερμανίας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτό αποτελεί βάση στενότερης συμμαχίας με την Ελλάδα.

«ΜΟΝΤ»
«Τύφλωση» είναι η πίστη στο ΔΝΤ.

Υπερασπίζεται θερμά τη χώρα μας ο οικονομολόγος Ζαν – Πιέρ Παζέ, σε άρθρο του στη «Μοντ», με τίτλο «Η Ελλάδα, πάρα πολύ βολικός αποδιοπομπαίος τράγος». Τονίζει όμως ότι συνιστά «μεγάλη τύφλωση να παρουσιάζει κανείς το ΔΝΤ ως αλάθητο κάτοχο μιας παγκόσμιας γνώσης που αρκεί να το καλέσει κανείς γιατί «το ΔΝΤ ξέρει να φτιάξει τα πράγματα»» και υπογραμμίζει:

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε εκείνες τις καταστροφικές συνέπειες στις οποίες οδήγησαν τα σχέδια προσαρμογής των δημόσιων οικονομικών που έθεσε σε εφαρμογή για να θεραπεύσει τις ασθενείς χώρες…». Χαρακτηρίζει δε «καταστροφικό και ανεύθυνο να θεωρεί κανείς ότι η υπόθεση αφορά μόνο τους Ελληνες».

ΠΗΓΗ