Με αφορμή τις πρόσφατες συνεχόμενες τουρκικές ναυτικές προκλήσεις στον αργοσαρωνικό και την απορία που αρκετοί εξέφρασαν για το τι θα μπορούσε να πράξει το Πολεμικό Ναυτικό για τη συμμόρφωση των υπερφίαλων τούρκων κυβερνητών των συνολικά 7 πολεμικών πλοίων που αποφάσισαν να διασχίσουν το Στενό του Καφηρέα, θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε στο πρόσφατα παρελθόν και να δούμε δύο περιστατικά που σημάδεψαν τις ουκρανο-τουρκικές σχέσεις.

Πιο συγκεκριμένα στα μέσα Ιανουαρίου του 1998, δεκαεπτά τουρκικά αλιευτικά πλοία εντοπίστηκαν από τρία σκάφη της ουκρανικής Ακτοφυλακής να ψαρεύουν στην περιοχή των ρουμανο-ουκρανικων θαλάσσιων συνόρων, εντός της ΑΟΖ της Ουκρανίας. Παρά τις προειδοποιήσεις των σκαφών της ουκρανικής Ακτοφυλακής, τα τουρκικά αλιευτικά συνέχισαν να μην υπακούν στις υποδείξεις τους, ενώ ξεκίνησαν να εκτελούν επικίνδυνους ελιγμούς. Ως αποτέλεσμα αυτής της στάσης των τουρκικών αλιευτικών, τα σκάφη της ουκρανικής Ακτοφυλακής άνοιξαν προειδοποιητικό πύρ κατά των τουρκικών αλιευτικών με σκοπό να τα αναγκάσουν να σταματήσουν.

Την ίδια στιγμή ένα από τα τουρκικά αλιευτικά κατά τη διάρκεια επικίνδυνων  χτύπησε ένα σκάφος της ουκρανικής Ακτοφυλακής που βρισκόταν κοντά του. Αποτέλεσμα αυτών των επικίνδυνων «παιχνιδιών» ήταν ο θάνατος δύο τούρκων ψαράδων οι οποίοι έπεσαν στην θάλασσα από το σκάφος, ενώ επτά ακόμη ψαράδες διεσώθησαν αργότερα από την ουκρανική Ακτοφυλακή.

Ο Τούρκος Πρέσβης στην Ουκρανία Alp Karaosmanoglu αναγνώρισε ότι τα τουρκικά σκάφη ψάρευαν εντός της ουκρανικής ΑΟΖ, αλλά όπως δήλωσε η χρήση βίας για κάτι τέτοιο ήταν υπερβολική και μη αποδεκτή. Ακολούθησε νότα διαμαρτυρίας στο ουκρανικό ΥΠΕΞ στην οποία ανέφερε ότι «η Τουρκία θα διατηρήσει το δικαίωμα να διεκδικήσει αποζημιώσεις για την απώλεια ζωών και υλικού».

Δύο χρόνια αργότερα η σύγκρουση της ουκρανικής Ακτοφυλακής και των Τούρκων ψαράδων έλαβε νέες, πιο δραματικές διαστάσεις αυτή τη φορά, αφού στις 22 Μαρτίου 2000, σε παρόμοια αντιπαράθεση μεταξύ των Τούρκων ψαράδων και της ουκρανικής Ακτοφυλακής, ένα σκάφος της τελευταίας άνοιξε πυρ κατά τεσσάρων τουρκικών αλιευτικών, βυθίζοντας ένα από αυτά και συλλαμβάνοντας τα πληρώματα τους.

Τα τουρκικά αλιευτικά ψάρευαν εντός των χωρικών υδάτων της Ουκρανίας κοντά στη νήσο Zmiiny (ή αλλιώς νήσος των Φιδιών) 410 χλμ από την πλησιέστερη τουρκική ακτή και μόλις 36 χλμ από τις ακτές της Ουκρανίας, με αποτέλεσμα η ουκρανική Ακτοφυλακή να αναγκαστεί να τους ζητήσει να απομακρυνθούν. Τα τουρκικά πλοία δεν απεχώρησαν και ακολούθησε καταδίωξη, η οποία συνοδεύτηκε από ρίψη φωτοβολίδων και τελικά χρήση αληθινών πυρών.

Αποτέλεσμα της χρήσης αληθινών πυρομαχικών ήταν η βύθιση ενός από των αλιευτικών, ο θάνατος ενός Τούρκου ψαρά και ο τραυματισμός ενός ακόμα. Τα πληρώματα των τουρκικών αλιευτικών συνελήφθηκαν από την ουκρανική Ακτοφυλακή και μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία για τα περαιτέρω. Σύμφωνα με αναφορές της ουκρανικής Ακτοφυλακής από τον Φεβρουάριο του 2000 μέχρι και τον Μάρτιο του 2000 εκατόν πενήντα τουρκικά αλιευτικά είχαν εισέλθει παράνομα στα ουκρανικά ύδατα.

Το συμπέρασμα είναι ένα και απλό. Η τότε ουκρανική κυβέρνηση δεν φοβήθηκε να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα παρά το γεγονός ότι χώρα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Οι Ουκρανοί απέδειξαν ότι έχουν κράτος και δεν φοβήθηκαν να εφαρμόσουν το Διεθνές Δίκαιο, έδειξαν αποφασιστικότητα αφού είχαν το δίκιο με το μέρος τους. Αναμφίβολα η χρήση βίας θα πρέπει να είναι η τελευταία επιλογή για μία χώρα. Όμως κάποιες φορές αν δεν υπάρξει αντίδραση το αποτέλεσμα που θα ακολουθήσει μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε με την αποφυγή της χρήσης βίας.

ΠΗΓΗ