Tου Αλεξη Παπαχελα

Τι λείπει από αυτή την κυβέρνηση, η οποία αντιμετωπίζει για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο το φάσμα της χρεοκοπίας; Μα πάνω απ’ όλα η ύπαρξη ενός διευθύνοντος συμβούλου, του ιθύνοντος νου που θα τη συντονίζει και θα βάζει στους υπουργούς συγκεκριμένους στόχους και προθεσμίες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα κλειστά επαγγέλματα, το άνοιγμα των οποίων, σύμφωνα με σοβαρές μελέτες, μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη. Ο πρωθυπουργός πείθεται ότι είναι ανάγκη να ανοίξει άμεσα και αυτό το μέτωπο, εν μέρει επειδή πιέζεται αφόρητα και εύλογα από την Ε.Ε. και εν μέρει επειδή καταλαβαίνει ότι το φθινόπωρο θα έχουν στενέψει τα περιθώρια για τολμηρές κινήσεις.

Το πρόβλημα είναι πως το καυτό αυτό ζήτημα εμπίπτει στις μπλεγμένες αρμοδιότητες πολλών υπουργών. Ταυτόχρονα, όμως, κανένας υπουργός από μόνος του δεν θέλει να το αγγίξει. Ο κ. Ρέππας δεν έχει καμία όρεξη να τα βάλει με τους φορτηγατζήδες ούτε και η κ. Ξενογιαννακοπούλου με τους φαρμακοποιούς. Ολοι λοιπόν προσπαθούν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα, αναβάλλοντας τις σχετικές αποφάσεις για το φθινόπωρο… και βάλε. Ο πρωθυπουργός, όπως και ο κ. Παπακωνσταντίνου, όμως, επιμένουν και θέλουν να τελειώσει το θέμα μέχρι τη συζήτηση του Προγράμματος Σταθερότητας τον Mάιο.

Κανονικά ο κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να πει ξεκάθαρα απευθυνόμενος στον κ. Ρέππα (ή σε κάποιον άλλον): «Δημήτρη, εσύ έχεις μεγάλη κυβερνητική εμπειρία. Σε παρακαλώ, μέχρι την 1η Μαΐου να μου έχεις φέρει τις προτάσεις μαζί με σχέδια νόμου ή διαταγμάτων για το πώς θα ανοίξουμε κάποια κλειστά επαγγέλματα. Οποιος υπουργός δεν συνεργαστεί μαζί σου, θα με πάρεις στο τηλέφωνο να με ενημερώσεις».

Με άλλα λόγια, αυτό που απαιτείται τούτες τις ώρες, δεν είναι ανάγκη να παρακολουθήσει κανείς σεμινάριο για την τέχνη της ηγεσίας στο Χάρβαρντ για να το μάθει. Λίγη αποφασιστικότητα, οργάνωση και… τσαμπουκάς χρειάζεται. Ο κ. Πάγκαλος το κάνει επιλεκτικά και με τον δικό του τρόπο συνεργαζόμενος με τον κ. Παμπούκη. Το project είναι όμως εξαιρετικά περίπλοκο και μεγάλο. Αλλο πολιτικός σχεδιασμός και άλλο καθημερινό μάνατζμεντ της χώρας! Οι περισσότεροι υπουργοί παγιδεύονται στην καθημερινότητα από τους γραφειοκράτες των υπουργείων τους, οι οποίοι έχουν μάθει να συμβουλεύουν πώς κρύβεις ένα πρόβλημα, όχι πώς το λύνεις.

Εδώ όμως δεν έχουμε τέτοια περιθώρια. Οι στιγμές απαιτούν «τρελές» λύσεις, να κλείσεις π.χ. τον ΟΣΕ για ένα χρόνο έως ότου βρεις λύση, είτε ξεκινώντας από το μηδέν είτε πουλώντας τον. Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει τώρα με τον καπετάνιο του Τιτανικού, που βλέπει το παγόβουνο αλλά προτιμά να ακούσει μια διάλεξη περί ασφαλούς ναυσιπλοΐας παρά να πιάσει από το γιακά τον ύπαρχο που δεν στρίβει το τιμόνι και να του δείξει τι να κάνει. Αυτή η κυβέρνηση έχει ανθρώπους που έχουν δείξει αίσθηση ευθύνης και μπορούν να διαχειριστούν υποθέσεις του κράτους, όπως οι κ. Ραγκούσης, Χρυσοχοΐδης, Βενιζέλος, η κ. Μπιρμπίλη και μερικοί ακόμη. Εχει ακόμη ανθρώπους με ικανότητες όπως ο κ. Ρέππας ή η κ. Διαμαντοπούλου, που προς το παρόν προτιμούν να περιμένουν στον πάγκο χωρίς να παράγουν έργο. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν τους χρησιμοποιήσει ως μαγιά για να φτιάξει μια καινούργια ομάδα που κάθε μέλος της θα χρεώνεται συγκεκριμένους στόχους, το καράβι θα πέσει έξω. Και όπως έχουμε πει, τις αποφάσεις τότε θα τις παίρνει ο Φρανς ή ο Τζέιμς, αφού η Μαριλίζα ή η Λούκα, μεταξύ άλλων, θα έχουν αποδειχθεί εντελώς ανεπαρκείς για τις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις. Ας ελπίσουμε πως ο κ. Παπανδρέου θα αλλάξει το πλήρωμα και την πορεία και θα προλάβει να στρίψει το τιμόνι πριν να είναι πολύ αργά.