Η ενδεχόμενη επίλυση της διαμάχης για την ονομασία («Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» συμπεριλαμβανόμενης και της τροποποίησης του Συντάγματος) η οποία επίτηδες ανακοινώθηκε στο κοινό στη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» λίγο πριν από την συνέλευση στις Βρυξέλλες και την συνάντηση των δύο πρωθυπουργών – Γκρούεφσκι και Παπανδρέου, εκτελέστηκε σύμφωνα με όλα τα δοκιμασμένα βυζαντινά πρότυπα:

Πρώτον, «ορισμένοι κορυφαίοι Έλληνες διπλωμάτες» στα Σκόπια καλούν κάποιους δημοσιογράφους και τους ενημερώνουν πως «η Ελλάδα έχει σχέδιο» που θα ήταν πολύ πιο ευπρόσδεκτο για εμάς. Έπειτα, κορυφαίοι Αμερικανοί εκπρόσωποι στα Σκόπια ενημερώνουν «αποκλειστικά» τους δημοσιογράφους για το ίδιο σχέδιο και λένε ότι πρόκειται για μία εξαιρετική ευκαιρία να λυθεί το ζήτημα, και ότι αυτή δεν πρέπει να χαθεί.

Ο πανταχού παρών αναπληρωτής Υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας Δημήτρης Δρούτσας (που εμφανίζεται πιο συχνά στα ντόπια ΜΜΕ και από τον κ. Γκρούεφσκι!) κάνει δήλωση, την οποία αναπαράγουν με ακρίβεια τα μέσα ενημέρωσης, ότι η Ελλάδα θα ήταν ευχαριστημένη με το «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».

Σε κάποιες ad hoc και ανεπίσημες συνελεύσεις κορυφαίοι διπλωμάτες στα Σκόπια (από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο) μαζί με πολιτικούς αξιωματούχους επίσης δημοσιοποιούν μαύρες προβλέψεις, αν δεν επωφεληθούμε της ιστορικής ευκαιρίας αυτής και δεν αποδεχθούμε αυτό το στην ουσία ελληνικό σχέδιο.

Κάπου εδώ κλείνει ο κύκλος. Καθένας πιστεύει πως έκανε εκείνο που χρειαζόταν και έκανε κάθε προσπάθεια για να αφαιρεθεί το εμπόδιο της ονομασίας για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Ο κ. Γκρούεφσκι συνέχεια επαναλαμβάνει πως είναι υπέρ επίλυσης και διαπραγματεύσεων, αλλά κατά οποιασδήποτε αλλαγής της εθνικής ταυτότητας , καθώς και ότι κάθε λύση, άν υπάρξει , θα πρέπει να εγκριθεί με δημοψήφισμα.

Σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο κ. Γκρούεφσκι λέει το ίδιο και στους διπλωμάτες οι οποίοι τις τελευταίες εβδομάδες κάνουν αιτήσεις, ασκούν πιέσεις και υπόσχονται βοήθεια – εάν φυσικά ο Πρωθυπουργός αποφασίσει να διαλέξει το δρόμο του συμβιβασμού, να συμφωνήσει δηλαδή με το παραπάνω πακέτο. Ας δούμε ποια ακριβώς είναι τα σημεία της πίεσης και ποιες οι ενδεχόμενες υποσχέσεις που δίνονται στον πρωθυπουργό και στους άλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Πρώτα απ’ όλα, όπως είναι και αναμενόμενο, εκείνοι που σε αυτές τις συναντήσεις βγάζουν τα διπλωματικά γάντια υπόσχονται οικονομική βοήθεια (αυτή τη στιγμή βέβαια ευπρόσδεκτη, όχι όμως και απαραίτητη, αφού οικονομικά η χώρα, όπως δήλωσε ο υπουργός οικονομικών κ. Ζόραν Στάβρεσκι ήδη έχει βγει από την ύφεση).

Δεύτερο, υπόσχονται πολιτικές «χάρες», οι οποίες κατά κάποιον τρόπο είναι ταυτόχρονα και απειλές, και αναφέρονται γενικά στους Αλβανούς και τη χρησιμοποίηση των Αλβανών ως μοχλό ευστάθειας ή αστάθειας στη χώρα. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι έχουν σχετικά μεγάλη επιρροή στους ηγέτες των Αλβανών, οι Αμερικανοί νομίζουν πως, αν θέλουν, μπορούν, υποθετικά, να τους δραστηριοποιήσουν ή να τους ηρεμήσουν. Αυτά τα πράγματα βέβαια αποτελούν μια μεγάλη απειλή, όχι μόνο για τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και για τους πολίτες, που θυμούνται ζωντανά την κρίση του 2001, όταν η χώρα βρέθηκε στα πρόθυρα ενός εμφύλιου πολέμου.

Η τρίτη «χάρη» η οποία αυτή τη στιγμή προσφέρεται στην πολιτική ηγεσία της χώρας είναι το να «βοηθήσουν» στο δημοψήφισμα έτσι ώστε να έχει το ποθητό αποτέλεσμα . Οι ξένοι γνωρίζουν, και αυτό το δείχνουν και οι έρευνες τους, ότι οι πολίτες είναι γενικά κατά οποιασδήποτε αλλαγής του ονόματος, κατά των γεωγραφικών προσδιορισμών, κατά αλλαγής διαβατηρίων και τ.λ. Αυτή η απρεπής πρόταση – δηλαδή να βοηθήσουν προς την επιτυχία του ενδεχόμενου δημοψηφίσματος – δεν είναι νέα. Οι εκπρόσωποι της διεθνούς κοινότητας έχουν τους μηχανισμούς για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα(επιρροή σε ορισμένα ΜΜΕ, σε επωνύμους κλπ) φαίνεται όμως ότι προς το παρόν δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό χωρίς ευρύτερους κλυδωνισμούς .

Η κατάσταση φαίνεται ακόμα πιο περίπλοκη αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τον αριθμό των νέων – εκείνων δηλαδή που γεννήθηκαν στο ανεξάρτητο κράτος ή εκείνων που δεν θυμούνται πια ότι η Μακεδονία ήταν στο παρελθόν ένα μέρος του ευρύτερου κράτους της Γιουγκοσλαβίας. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τους πείσει για την ανάγκη της αλλαγής στο όνομα.

ΠΗΓΗ