Tου Αλεξη Παπαχελα

Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πολλάκις ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, προφανώς για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και να μπούμε σε μια τροχιά ανασύνταξης της οικονομίας. Οποιος εμφανίζεται αποφασισμένος να ηγηθεί της χώρας του σε έναν πόλεμο θα πρέπει να ακολουθεί μερικούς βασικούς κανόνες:

Α. Στον πόλεμο διαλέγεις τους καλύτερους για τις κρίσιμες θέσεις. Αγνοείς δηλαδή παντελώς το αν ανήκουν στο κόμμα σου, κατά πόσον στήριξαν όταν αντιμετώπιζες εσωκομματικές δυσκολίες ή αν τους συμπαθείς σε προσωπικό επίπεδο. Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε μια πάρα πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση. Αλίμονο αν ο κ. Παπανδρέου συνεχίσει να επιλέγει τα στελέχη που επανδρώνουν κρίσιμες θέσεις με βάση το αν είναι «παλιοί οικογενειακοί γνωστοί», συμπαθείς ή αντιπαθείς.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, για να πάρουμε ένα κλασικό παράδειγμα, μπορεί να είναι αφόρητος, γκρινιάρης ή ό,τι άλλο. Εχει αποδείξει όμως εμπράκτως ότι μπορεί να είναι ένας χρήσιμος άνθρωπος που ξέρει να λέει «όχι» και να παίρνει αποφάσεις. Η χώρα χρειάζεται σήμερα δυσάρεστους ανθρώπους με μπλοκάκια…

Ο κ. Παπανδρέου έχει λίγο ακόμη χρόνο για να πετάξει από το καράβι τη σαβούρα και να φτιάξει μία ντριμ τιμ από την αγορά, ακόμη και από άλλους πολιτικούς χώρους. Να σπάσουν επιτέλους αυτά τα καταραμένα ταμπού που δεν αφήνουν έναν πρωθυπουργό να αξιοποιήσει πολιτικά έναν έμπειρο τραπεζίτη επειδή είναι δήθεν «βρώμικος» λες και οι πολιτικοί είναι άσπιλοι…

Β. Στον πόλεμο καταπίνεις την ιδεολογία σου, τις προσωπικές σου προτιμήσεις και κάνεις αυτό που χρειάζεται για να σωθεί η χώρα σου. Είναι δυσάρεστο και μπορεί να σου γκρινιάξουν οι σύντροφοι στην επόμενη σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά έτσι είναι η ζωή. Ο πρωθυπουργός μιας χώρας πρέπει δυστυχώς να έχει τα κότσια να δίνει εντολές για να γίνουν πράγματα που δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι θα τα αποφάσιζε εκείνος.

Γ. Στον πόλεμο παίρνεις γρήγορα αποφάσεις. Αν περιμένεις κάθε φορά να συγκαλέσεις ειδικούς από δέκα χώρες, να φτιάξεις δύο επιτροπές, να στείλεις δεκάδες emails, να δεις πού το πάει ο εχθρός και μετά να αποφασίσεις τι θα κάνεις, έχεις χάσει από χέρι. Ούτε οι αγορές ούτε η πραγματικότητα σε περιμένουν να ολοκληρώσεις την ανοικτή διαβούλευση και τη διαδικασία της εσωτερικής ωρίμανσης για δύσκολες αποφάσεις.

Δ. Και τέλος, στον πόλεμο χρειάζονται πεντακάθαρες γραμμές διοίκησης και συντονισμού. Πρέπει, δηλαδή, ο καθένας να ξέρει ποια είναι η θέση του, με ποιον μιλάει, από ποιον παίρνει πληροφόρηση και από ποιον δέχεται εντολές. Καθαρά όμως πράγματα, ο Γιώργος μιλάει μόνο με τον Χάρη, ο Χάρης με τους Χ και όλα κινούνται με τάξη και δομές. Το παραπάνω περιγραφέν σχήμα ουδέποτε δοκιμάσθηκε ή επικράτησε στον χαλαρό και συνεχώς διαβουλευόμενο κόσμο του πρωθυπουργού. Είναι ασφαλώς εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός πως έχουμε έναν πρωθυπουργό που μιλάει με πολλούς διεθνείς ειδικούς και ακαδημαϊκούς. Πρέπει όμως να υπάρχει ένα Μαξίμου που να διαχειρίζεται όλο το «δημιουργικό χάος» και στο τέλος να επικεντρώνεται στο… διά ταύτα.

Οσοι παρακολουθούν χρόνια τον κ. Παπανδρέου χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: αυτούς που πιστεύουν ότι δεν θα αλλάξει ποτέ στυλ διοίκησης και λήψης αποφάσεων. Αυτοί είναι σήμερα άνθρωποι αγχωμένοι που βλέπουν το αδιέξοδο λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων. Υπάρχουν και οι άλλοι που ισχυρίζονται πως «δεν ξέρουμε πώς ακριβώς το κάνει γιατί είναι όντως χαοτικό σύστημα, αλλά στο τέλος τού βγαίνει». Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θεωρούν ότι στο τέλος της ημέρας ο κ. Παπανδρέου αργεί, κάνει απελπιστικά λάθος επιλογές προσώπων, παρασύρεται από τα ιδεολογικά του κολλήματα, αλλά κάνει αυτό που θεωρεί ότι χρειάζεται η χώρα, θυσιάζει ακόμη και φίλους και προχωράει με πείσμα. Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη όχι απλά πρωθυπουργός, αλλά πρωθυπουργός εν ώρα «πολέμου» χωρίς ποτέ να έχει δοκιμασθεί -όπως είναι φυσικό- σε κάτι ανάλογο. Από το αν θα μπορέσει να συμπεριφερθεί σαν ηγέτης σε καιρό «πολέμου» εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η τύχη του, και καλώς ή κακώς και η δικιά μας.

ΠΗΓΗ