Στον αντίποδα των επιθετικών για τη χώρα μας γερμανικών δημοσιευμάτων, μια Γερμανίδα ιστορικός, η Λεονόρα Ζέελινγκ, προτείνει τη δική της λύση για την οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας: Να επιβληθεί ένας έκτακτος, πολιτιστικός φόρος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να πληρώνει δηλαδή κάθε ευρωπαίος 5 σεντ του ευρώ για κάθε ελληνική λέξει που προφέρει επειδή έχει ενσωματωθεί στη δική του γλώσσα…

Σύμφωνα με την Ντόιτσε Βέλε,  η Ζέελινγκ  εξέδωσε ένα βιβλιαράκι, από το μικρό εκδοτικό οίκο της Στουτγάρδης «Αρύκανδα» (όπως ονομαζόταν η αρχαία πόλη της Λυκίας), σε μορφή αγόρευσης προς τους πολίτες, με τον τίτλο: «5 σεντ, ώστε να σώσουμε την Ελλάδα» ( την οποία θεωρεί κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού).

Για παράδειγμα, κάθε φορά που ένας Γερμανός πει Idee, ένας Γάλλος ide ή ένας Άγγλος idea, να ενισχύεται η ελληνική οικονομία με 5 σεντς…

Όχι ότι θα υλοποιηθεί η πρότασή της, αλλά αν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο θα εξοφλούσαμε πλήρως όλο το χρέος… Και για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε τους περίφημους λόγους που εκφώνησε ο Ξενοφών Ζολώτας ενώπιον του ΔΝΤ… (σε μια …προφητική σύμπτωση…).

1957

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and syntherized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is charateristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therepeutic practices as a prophylacis from chaos and catastrophe.

In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Ampitctyony and the gastronomic symposia.

1959

Kyrie,

It is Zeus anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it though their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes.

In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticity, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorphobia , which is endemic among academic economists.

Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic.

Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies pan ethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic.

The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their Gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, i sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies, although I have some logomachy with them.I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue, i emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie stenographers.

ΠΗΓΗ