Πολλές φορές είχαμε προβλέψει την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, εξ αιτίας της πολιτικής φαυλοκρατίας. Την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος η οποία συμπαρασύρει στην καταστροφή την ελληνική κοινωνία.

Επιπλέον γράφαμε πως το πολιτικό καθεστώς υπό το βάρος των αμέτρητων σκανδαλών και της διαφθοράς μοιραία πολύ σύντομα θα χρεοκοπήσει. Όχι φυσικά διότι θέλαμε να παραστήσουμε τους έξυπνους, ή τους όψιμους πολιτικούς αναλυτές, αυτά τα έχουμε αφήσει σε άλλους.

Πολύ απλά έχοντας μελετήσει την ιστορία και την εξέλιξη της σύγχρονης μεταπολεμικής κοινωνίας μέσα από την εθνικιστική κοινωνιολογία, όλα αυτά φαίνονταν να έρχονται με ακρίβεια δευτερολέπτου. Όλα αυτά τα οποία βιώνουμε σήμερα δεν είναι οικονομική κρίση. Δεν είναι «μέτρα στήριξης της οικονομίας», δεν είναι έκτακτη ανάγκη, δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά τα οποία με αισχρή υποκρισία παπαγαλίζουν οι πολιτικάντηδες και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Αυτή είναι η στιγμή κατά την οποία ο λαός πληρώνει την ανοχή του στο πολιτικό σύστημα. Ένας λαός που βυθισμένος τόσα χρόνια σε μια απάθεια για τις εθνικές ντροπές, ένας λαός ο οποίος εξαχρειώθηκε πλήρως από τον υλιστικό τρόπο ζωής και το life style των μεσημεριανών εκπομπών, ένας λαός που τόσα χρόνια δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα γίνει «επώνυμος», πως θα γίνει «πολιτευτής», πως το παιδί του αν και μαθητής του μηδέν θα σπουδάσει «management» στην Αγγλία, ένας λαός που έμαθε για τόπους διακοπών το Ντουμπάι, τις Μαλδίβες και τη Χαβάη, και έτρεχε στις ουρές της τράπεζας να πάρει δάνειο για εξωτικά» μέρη, να βγάλει φωτογραφίες και τις αναρτήσει στο facebook. Ένας λαός που γέμισε την κάθε συνοικία με καφετέριες και internet cafe. Ποσό τραγικό άραγε είναι αυτό.

Σήμερα η πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι οι καφετερίες, τα internet cafe και τα φροντιστήρια. Πως μπορεί ένας τέτοιος λαός να διαμαρτύρεται; Πότε αλήθεια και με ποιον τρόπο κέρδισε αυτό το δικαίωμα; Πότε οι μεταπολιτευτικοί νεοέλληνες είχαν προβληματισμούς για το αύριο; Βυθισμένοι στην ανία του εκσυγχρονισμού, επιδοτήσεων, καταναλωτικών δανείων, ακόρεστης ευδαιμονίας και τηλεοπτικής παράνοιας, έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια την εξουσιοδότηση της καταστροφής τους στο πολιτικό καθεστώς.

Είναι λοιπόν το ίδιο συμμέτοχοι όσο και η πολιτική φαυλοκρατία για την σημερινή κατάσταση. Υπνωτισμένοι με το όπιο του «κυρίαρχου λαού», τώρα δέχονται από τους εξουσιαστές τους την «περιφρόνηση» και την κυνική εξουσία. Ένας λαός που τόσα χρόνια θεωρούσε πως καθορίζει τις εξελίξεις ρίχνοντας ένα χαρτί σε ένα κουτί, που νόμιζε πως έτσι εκφράζει την άποψή του και (φευ!) καθορίζει τις εξελίξεις. Ένας λαός χωρίς εθνική αξιοπρέπεια, χωρίς αγωνιστική διάθεση, χωρίς πίστη σ’ αυτά που έθρεψαν την φυλή του και έγραψαν την ιστορία του, μια πατρίδα αποκρουστική γι’ όλους εκείνους που ένιωθαν και νιώθουν να ασφυκτιούν σ’ όλον αυτόν τον κυκεώνα της εθνικής καταστροφής. Τρεις συνάνθρωποί μας είναι νεκροί και μαζί ένας ακόμη που δεν είχε προλάβει να δει το φως του ήλιου. Τρεις νέοι Έλληνες και μια αγέννητη ζωή. Νεκρό το παρόν και το μέλλον, μιας εδώ και πολλά χρόνια νεκρής πατρίδας. Ευθύνες; Άγνωστη αυτή η λέξη για την μεταπολιτευτική νεοελλάδα. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως η μνήμη αυτών των ανθρώπων σε λίγο καιρό θα είναι τηλεοπτικό προϊόν των τηλεκανίβαλων των μεσημεριανών εκπομπών και των reality. Θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πολιτικούς απατεώνες, και πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί μέσα στην γενικότερη σάπια και διαφθαρμένη κοινωνία.

Όλοι αυτοί που παρίσταναν τους θλιμμένους, που άλλαζαν τον ήχο της φωνής τους για να παρουσιαστούν ως συντετριμμένοι, και πενθούντες, τα φερέφωνα της παγκόσμιας εξουσίας, και οι στυγνοί εξουσιαστές αυτού του λαού, δημοσιογράφοι, εκδότες, παρουσιαστές, και «διασκεδαστές» όλοι αυτοί είναι οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί όχι μόνο της δολοφονίας αυτών των ανθρώπων αλλά και αυτής της πατρίδας. Αυτοί όπλισαν τα χέρια των δολοφονών και τώρα και όλα αυτά τα χρόνια.

«Οι γνωστοί άγνωστοι», οι «νεαροί», οι «οργισμένοι», το «άσυλο», η «ελευθερία των ιδεών». Είναι έτσι ή μήπως όχι; Και από την άλλη σε άρρηκτο δεσμό με το πολιτικό καθεστώς το οποίο εν πολλοίς κατευθύνουν κατά τα συμφέροντά τους, έχοντας τον ρόλο του προπαγανδιστή τους, αλλά και του ιεροεξεταστή των σύγχρονων αιρετικών.

Τι ξημερώνει είναι προφανές. Ποιοι το εξέθρεψαν αρνούνται κάποιοι να το δουν. Ποιοι θα το πολεμήσουν; Οι εχθροί της αστικής τυρρανίας που φυσικά δεν είναι ούτε οι «γνωστοί άγνωστοι» ούτε οι επαγγελματίες εργατοπατέρες. Όλες οι επαναστάσεις γίνονται από τους απελπισμένους. Από αυτούς γεμίζουν καθημερινά οι γειτονιές της πόλης. Το ποιος θα τους ξυπνήσει την εθνική συνείδηση, και θα τους δείξει τον δρόμο για την επανάκτηση της Πατρίδας μας, αυτό θα κρίνει και την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

ΠΗΓΗ