ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ: Αναρωτιέμαι αν οι υπουργοί και οι βουλευτές της Α΄ και Β΄ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ περπατούν στο κέντρο…

Αναρωτιέμαι αν οι υπουργοί και οι βουλευτές της Α΄ και Β΄ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ περπατούν στο κέντρο, στις συνοικίες της Αθήνας να δουν και, κυρίως, να ακούσουν τους Πολίτες.

Απορώ αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της περιφέρειας τα Σαββατοκύριακα επικοινωνούν με τους συντοπίτες τους. Την ίδια, φυσικά, απορία έχω για τους βουλευτές της Ν.Δ.

Δεν αναφέρομαι στις κλειστές συγκεντρώσεις στελεχών με αναπεπταμένες κομματικές σημαίες, όπου ένας μιλάει και οι άλλοι, από κάτω, χειροκροτούν και φωνάζουν συνθήματα. Γράφω για τους Πολίτες που συναντούμε στο δρόμο, στα μαγαζιά, στο σούπερ μάρκετ, στο βενζινάδικο. ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ τριάντα ετών, που, αφού μου δηλώσουν ότι αγαπούν τον τόπο μας και μου εξηγήσουν ότι αγωνίζονται με νύχια και δόντια να κρατηθούν σε μια δουλειά ή να κρατήσουν μια δουλίτσα που έστησαν με χίλιους κόπους, η επόμενη πρόταση τους αφορά στο σύνολο των πολιτικών: «Εχουν καταλάβει ότι έρχεται η ώρα να φάνε πολύ ξύλο όλοι; Οχι; Τότε εσείς που τους βλέπετε να τους το πείτε. Ερχεται η ώρα!».

Υποθέτω, το «να φάνε πολύ ξύλο» είναι ο τρόπος έκφρασης μιας αγανάκτησης και μιας οργής, που επί του παρόντος ευσχήμως εξαντλείται λεκτικά. Το «όλοι» όμως θα πρέπει να προβληματίσει τους πολιτικούς, των εκπροσώπων της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένων, που περιφέρονται στα ΜΜΕ δηλώνοντας επί παντός την άρνησή τους, λες και η Ελλάδα αυτό έχει τώρα ανάγκη: Να υψώσει τείχη. Να μη συνδιαλέγεται με κανέναν. Να είναι οργισμένη εναντίον των πάντων.

Να ψάχνει τους εξωτερικούς εχθρούς της χώρας. Από σενάρια συνωμοσίας η Αριστερά είναι πρωτομάστορας. Από θετικές προτάσεις για το πώς να βγούμε από το σκοτεινό θάλαμο δυσκολεύεται. Σκεφτόμουν ότι πιθανότατα οι νέοι που μου μιλούν με σέβονται και δεν μου λένε και όλα όσα θα έλεγαν σε κάποιες άλλες περιπτώσεις: Πόσο «ξύλο θα φάμε» κι εμείς οι δημοσιογράφοι, που απλώς καταγράφουμε την πολιτική καθημερινότητα ως γραφείς επικαίρων.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΨΑΞΑΜΕ να δούμε τι γινόταν στις αμυντικές δαπάνες, αλλά «σκουντούσαμε» ο ένας τον άλλον όταν βλέπαμε τον πολυτελή βίο υπουργών της Εθνικής Αμυνας. Γιατί δεν είπαμε ότι ήταν σπάταλοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ενώ χάνονταν χρήματα ανάμεσα σε κατασκευαστές και πολιτικούς, εμείς υμνούσαμε το ευ αγωνίζεσθαι. Το χειρότερο: Γιατί δεχόμαστε από τους εκδότες-επιχειρηματίες «παρατηρήσεις» όταν στριμώχναμε τους «εκλεκτούς υπουργούς-συνεταίρους τους» και, αντί να τους καταγγείλουμε, απολογούμεθα, τραυλίζοντας… Να, γιατί θα φάμε ΟΛΟΙ πολύ ξύλο, αν έστω τώρα δεν σταθούμε στο ύψος που επιβάλλουν οι περιστάσεις.

ΠΗΓΗ