ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της κρίσης; Η απάντηση είναι απλή: ο χαμηλόμισθος ιδιωτικός υπάλληλος. Δεν έχει καταφέρει να αποταμιεύσει σχεδόν τίποτα αφού αμείβεται με 700 έως 900 ευρώ και ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει τη δουλειά του.

Προς το παρόν έχει χάσει τον ύπνο του, καθώς βλέπει τον κατάλογο των ανέργων να μεγαλώνει και τα λουκέτα να πολλαπλασιάζονται. Ο δημόσιος υπάλληλος θα δυσκολεύεται, αλλά θα τα καταφέρει και με λιγότερα. Η μονιμότητα σε αυτή τη συγκυρία είναι πολύτιμο αγαθό. Ακόμη καλύτερα θα τα καταφέρουν οι εργατοτεχνίτες. Οι οικοδομές μπορεί να είναι λιγότερες, λιγότερα και τα χρήματα, οι πελάτες θα ζητούν απόδειξη, αλλά δουλειές πάντα θα υπάρχουν. Η λεγόμενη κοινωνική έκρηξη, την οποία όλοι φοβούνται και καλά κάνουν, θα έχει πρωταγωνιστές εκείνους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Τους απολυμένους, οι οποίοι είναι παγιδευμένοι στα μεγάλα αστικά κέντρα. Στην επαρχία τα πράγματα λειτουργούν και ρυθμίζονται αλλιώς. Επομένως, εάν έχει να κάνει κάτι η κυβέρνηση, τώρα που τέλειωσε με τα μέτρα, είναι η δημιουργία σοβαρού δικτύου προστασίας αυτών των ανθρώπων. Τα επιδόματα ανεργίας από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζεται δουλειά και φαντασία για την προστασία αυτών των ανθρώπων. Διαφορετικά κανείς δεν θα μπορέσει να σταματήσει την οργή των απελπισμένων.

ΠΗΓΗ