Το δράμα του ελληνικού δεν είναι ότι τους τελευταίους μήνες έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες 5 – 10 ή 20 δισ. ευρώ. Το δράμα έγκειται στην πιθανότητα να συνεχίσουν να φεύγουν με ρυθμούς επιταχυνόμενους οι ικανότεροι  των συμπολιτών μας γιατί δεν βλέπουν προοπτικές στον τόπο μας.

Σε λίγους μήνες θα γνωρίζουμε τις δυνατότητες επιτυχίας ή όχι της Ελλάδας, έγραφε χθες στη στήλη του στους Ν.Υ. Times o Τόμας Φρίντμαν. Θα εξαρτηθεί από τους δείκτες που θα δείχνουν πόσοι νέοι Έλληνες αποφάσισαν να μεταναστεύσουν και πόσοι να καθίσουν και να παλέψουν να αλλάξουν την κατάσταση στη χώρα.

Συμφωνώ ότι είναι ένας σοβαρός δείκτης. Κάθε κοινωνία διαθέτει ένα ποσοστό δημιουργικών και παραγωγικών ανθρώπων μεταξύ του πληθυσμού της που με την παρουσία και τη δράση τους βοηθάνε και το υπόλοιπο σύνολο να βελτιώσει την κατάστασή του.

Τα σενάρια…

Το ρεαλιστικό σενάριο για το μέλλον είναι να κάνουμε τα επόμενα 2-3 χρόνια εμείς σαν ελληνική κοινωνία και οικονομία ό,τι μπορούμε με τις μεταρρυθμίσεις. Να βοηθήσει και  μια ευνοϊκή εξέλιξη όπως  θα είναι η ολοκλήρωση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, αν καταφέρουμε να  μείνουμε ισότιμοι σε μια προηγμένη κοινωνική, οικονομική και πολιτική οντότητα.

Το χειρότερο σενάριο δεν είναι η πλήρης ή μερική χρεοκοπία αλλά η αποπομπή από την ευρωζώνη ιδίως  αν εκεί θα συμμετέχουν βαλκανικοί πρώην σοσιαλιστικοί «παράδεισοι».

Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος όταν ο ίδιος ή κάποιος άλλος σαν τον (ταλαντούχο στην ανάδειξη της αθίγγανης φλέβας του βαλκανικού ιδιώματος) Εμιρ Κοστουρίτσα θα κυκλοφορήσει την ταινία «Έλληνες λαθρομετανάστες στα Βαλκάνια»… ή «Από τα ψηλά στα χαμηλά» ή «Το πλουσιόπαιδο που έγινε χαμάλης»… κλπ κλπ.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε σύγχυση. Πριν δυο χρόνια όλοι πίστευαν ότι υπήρχε κάποιο μέλλον. Χρειάζονταν μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές που κάποιοι τις έβλεπαν αλλά δεν είχαμε πέσει στο «πηγάδι».

Το ΄χουμε ξαναγράψει, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα «ματώσουμε» σαν κοινωνία σε όλα τα μήκη και πλάτη. Οι προσαρμογές που έπρεπε να γίνουν τα τελευταία τριάντα χρόνια θα γίνουν σε τρία με ή χωρίς χρεοκοπία. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει κάποιος, τόσο πιο εύκολα θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.  Το ίδιο ισχύει για το κοινωνικό σύνολο.

Τα πράγματα είναι απλά. Η Ελλάδα για να βγει από το «πηγάδι» πρέπει να κάνει δυο πράγματα σε γενικές γραμμές:

Πρώτον: Να μειώσει τις δαπάνες του δημοσίου και να μειώσει τους μισθούς, τιμές παντού.

Δεύτερον: Να δημιουργήσει πλούτο για ίδια χρήση και για εξαγωγές.

Το πρώτο θα γίνει από μόνο του. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος ότι μέσον και πελατειακή σχέση και αν έχεις… Το ΔΝΤ όπως άκουσα το Μεχμέτ Αλι Μπιραντ να λέει είναι σαν το σωματοφύλακα των δανειστών μας. Τον πλούτο σε όλο το πολιτισμένο κόσμο τον δημιουργούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Άρα, θα πρέπει να δημιουργήσουμε συνθήκες και δικοί μας άνθρωποι να δημιουργήσουν επιχειρήσεις αλλά και ξένες επιχειρήσεις να έρθουν να επενδύσουν στη χώρα μας…

Οπερ, είναι δυο φορές κακό να συνεχιστεί η αιμορραγία ελλήνων, γιατί τον πιθανότερο είναι να φύγουν οι καλύτεροι…

Τα εγγόνια του Ζιφκωφ…

Το ΠΑΜΕ συνεχίζει να ασχημονεί εμποδίζοντας την επένδυση των ΕΛΠΕ για να έχει λόγο στις προσλήψεις. Σοσιαλιστικός σουρεαλισμός. Η Βουλγαρία και η Ρουμανία στα πρόθυρα της εισόδου στην ΕΕ και εμείς στα πρόθυρα της εξόδου… Τόση στραβωμάρα μπορεί να γεννήσει ο φανατισμός…

Πρόκειται για μια μειοψηφία που κάνει ότι μπορεί για να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια. Οι πρωτοβουλίες αυτές θα δημιουργήσουν αντιδράσεις.  Η δημοκρατική πλειοψηφία δεν πρέπει να αφήσει τα άκρα να διογκωθούν όπως έγινε μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο και οδηγηθήκαμε στον εμφύλιο.

ΠΗΓΗ