Τα δέντρα γίνονται βίλες σε Άγιο Στέφανο και Ροδόπολη.

Διακόσια στρέμματα  στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου και τριάντα στην Ροδόπολη που προορίζονταν από το 1992 για να γίνουν βίλες και μεζονέτες με την ένταξή τους στο σχέδιο πόλης, εξαίρεσε από τις τελευταίες πράξεις αναδάσωσης στα καμένα της Βορειοανατολικής Αττικής, η Περιφέρεια Αττικής.

Για την τύχη τους καλούνται τώρα να αποφασίσουν η υπουργός Περιβάλλοντος κυρία Τίνα Μπιρμπίλη και το Δασαρχείο Πεντέλης. Αν και βρισκόμαστε  στην αρχή της αντιπυρικής περιόδου και μόλις πρόσφατα το υπουργείο  ανακοίνωσε τα πενιχρά μέσα δασοπροστασίας που θα εφαρμόσει για φέτος, οι εξαιρέσεις από τις αναδασώσεις, ανοίγουν ξανά το κουτί της Πανδώρας για τα «τσιμεντένια» δάση της Αττικής, επιβεβαιώνοντας τις διαχρονικές αδυναμίες και παραλείψεις της διοίκησης να δώσει λύση σε ένα οικιστικό πρόβλημα δεκαετιών.

Η υπόθεση, την οποία αποκάλυψε το Σάββατο η εκπομπή  “Θέμα SOS για το Περιβάλλον”στον Θέμα 98,9, η οποία σέρνεται από την εποχή του ’40 (τότε καθορίστηκαν για πρώτη φορά τα όρια του οικισμού του Αγίου Στεφάνου) άνοιξε ξανά με τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού όταν ένα τμήμα 200 στρεμμάτων, παραδόθηκε στις φλόγες και με βάση το νόμο όφειλε να κηρυχθεί άμεσα αναδασωτέο.

Η Περιφέρεια Αττικής  με δύο πράξεις αναδάσωσης που  εξέδωσε στις αρχές του έτους (τη 244 και 240 αντίστοιχα της 25ης Ιανουαρίου του 2010) γνωρίζοντας τον αστικό  χαρακτήρα που έχει πάρει η έκταση, αποφάσισε να μην την συμπεριλάβει στις αναδασωτέες και να υποβάλει ερώτημα στο νομικό συμβούλιο του κράτους, με δεδομένο το θολό νομικό και πολεοδομικό καθεστώς που διέπει την περιοχή.

Όμως το Νομικό Συμβούλιο επέστρεψε το ερώτημα ζητώντας τη γνωμοδότηση της Γενικής Διεύθυνσης Δασών του υπουργείου Περιβάλλοντος και η υπόθεση σταμάτησε εκεί καθώς το ΥΠΕΚΑ αποφεύγει να ανοίξει τον αμαρτωλό φάκελο του Αγίου Στεφάνου που γνωρίζει ότι με τις παρούσες συνθήκες και με τις προγενέστερες αποφάσεις του ΣτΕ ό,τι χτίστηκε μετά το 1985 θεωρείται αυθαίρετο!

Πριν από λίγους μήνες ομάδα βουλευτών έφερε  το θέμα στην Bουλή κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα καμένα προτείνοντας να εφαρμοστούν τα υφιστάμενα όρια.

Όμως η πρόταση αυτή προσκρούει στις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που τα έχουν θέσει παράνομα και έτσι το θέμα έκλεισε πριν καν ανοίξει. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η κ. Μπιρμπίλη έχει υποσχεθεί στους τοπικούς φορείς να φέρει σύντομα νέα ρύθμιση για τους οικισμούς προ του 1923, όπως είναι αυτός του Αγίου Στεφάνου, όμως μένει να φανεί στην πράξη τι θα περιλαμβάνει και πώς θα λύσει το γόρδιο δεσμό.

Γιατί τα εξαιρέσαμε.

Μολονότι, οι δύο  εξαιρέσεις από τις αναδασώσεις  δεν αναφέρονται ξεκάθαρα στην απόφαση της Περιφέρειας που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 3 Φεβρουαρίου του 2010, επιβεβαιώνονται από τον αρμόδιο Γενικό Διευθυντή Δασών κ. Αναστάσιο Καζάζη.

Ο κ. Καζάζης  εξηγεί ότι το ιδιότυπο καθεστώς που  διέπει την περιοχή του Αγίου  Στεφάνου (οικισμός προ του 1923 με αμφισβητούμενα όρια και μία απόφαση οριοθέτησης  της Νομαρχίας του 1976 η οποία  έχει κριθεί παράνομη από το Συμβούλιο  της Επικρατείας χωρίς να αναιρεθεί ποτέ) οδήγησε την Περιφέρεια στην υποβολή του σχετικού ερωτήματος προς το Νομικό Συμβούλιο, το οποίο όμως δεν έχει αποφανθεί ακόμη ενώ έχουν περάσει πέντε μήνες.

Δεδομένου ότι  οι προθεσμίες έτρεχαν και έπρεπε να κηρυχθεί η πράξη αναδάσωσης, η έκταση, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της έχει μετατραπεί σήμερα σε πολυτελή σπίτια και γραφεία, εξαιρέθηκε.

Μάλιστα, με δεδομένες  τις ασάφειες που υπάρχουν στην τελευταία  απόφαση αναδάσωσης και οι οποίες από υπηρεσιακά στελέχη αποδίδονται  σε παράλειψη της Περιφέρειας (!), κάτοικοι του Αγίου Στεφάνου αλλά και άλλων περιοχών της Βορειανατολικής Αττικής έχουν προσφύγει στα δικαστήρια θεωρώντας ότι στις αναδασωτέες περιοχές έχουν συμπεριλάβει και εκτάσεις που είναι εντός ορίων οικισμών.

Έχτιζαν 20 χρόνια σε αναδασωτέα περιοχή.

Λίγο διαφορετική  αλλά το ίδιο αμαρτωλή είναι και  η περίπτωση της Ροδόπολης. Στην αυθαιρετούπολη της βορειοανατολικής Αττικής με απόφαση του Νομάρχη  το 1992, δεν είχαν κηρυχθεί αναδασωτέα 30 στρέμματα καθώς είχαν εκχερσωθεί από παλιά και υπήρχε πρόβλεψη να ενταχθούν στο σχέδιο πόλης. Η πράξη του Νομάρχη αμφισβητήθηκε από το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, το οποίο με γνωμοδότησή του το 2002 τον έκρινε αναρμόδιο να βγάζει αντίστοιχες αποφάσεις. Σήμερα για την έκταση εκκρεμεί πράξη χαρακτηρισμού από το δασαρχείο Πεντέλης.

Η Περιφέρεια Αττικής  θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι  έπραξε ότι ήταν πρακτικώς δυνατό, από τη στιγμή που κλήθηκε να διαχειριστεί ένα θέμα που η ίδια η πολιτεία αποφεύγει να ακουμπήσει εδώ και  χρόνια.

Όπως αναφέρει ο κ. Δημήτρης Χριστοφιλόπουλος, καθηγητής θεσμών και πολιτικής χωροταξίας-πολεοδομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, η εξέλιξη του Αγίου Στεφάνου που από ένας οικισμός έγινε μια κανονική πόλη, οφείλεται στο αλαλούμ και τα παιχνίδια που έπαιξαν τα δασαρχεία και οι άλλες αρμόδιες υπηρεσίες, αγνοώντας τις αποφάσεις αναδάσωσης και την προστασία της δημόσιας γης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έκταση περίπου 500 στρεμμάτων που κάηκε το 1982 και κηρύχθηκε  αναδασωτέα, η αναδάσωση όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ αλλά οι πολεοδομίες συνέχισαν να εκδίδουν οικοδομικές άδειες έως και το 2005!

Τότε ήρθε νεότερη  απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, με την οποία κρίνονταν παράνομες  όλες οι άδειες που εκδόθηκαν στην καμένη περιοχή από το 1982. «Η εφορία Αγίου Στεφάνου ουδέποτε θεώρησε την έκταση του άνω οικισμού ως δημόσια διακατεχόμενη και συνεπώς δεν εμπόδισε τις μεταβιβάσεις ακινήτων. Αντίθετα εισέπραττε τους φόρους μεταβίβασης με βάση τις αντικειμενικές αξίες πράγμα που σημαίνει ότι το ίδιο ακίνητο ήταν δασικό για την δασική υπηρεσία και αστικό κατά τις πολεοδομίες και την εφορεία».

Όπως αποκαλύπτει  ο κ. Χριστοφιλόπουλος αφορμή για  την τελευταία απόφαση του  ΣτΕ (του 2005) ήταν η διαμάχη μεταξύ δυο γειτόνων. Ο πρώτος είχε χτίσει σε δασική περιοχή και κάρφωσε  το γείτονά του γιατί επιδίωκε να κάνει ακριβώς το ίδιο. Με τη διαφορά ότι ο πρώτος είχε πάρει τη βεβαίωση από το δασαρχείο ότι το οικόπεδο δεν ανήκε σε δασική περιοχή ενώ ο δεύτερος όχι.

ΠΗΓΗ