Το στίγμα, δηλαδή την «κηλίδα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, το έδωσε στο ελληνοτουρκικό Forum Επιχειρηματιών ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και επί πολλά έτη υπουργός – υφυπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος. Από αυτόν μάθαμε πως ό,τι υφιστάμεθα ως διαρκή και κλιμακούμενη έργω προβολή των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, casus belli, κατοχή Κύπρου κ.λπ. από τη γείτονα είναι «φανταστικός κίνδυνος» ή το πολύ «μικροεδαφικές διαφορές»! Επιμύθιο: «Είναι ντροπή να αγοράζουμε όπλα».

Αν αυτό είναι το εθνικό δόγμα της Ελλάδας σήμερα και μάλλον αυτό είναι, τότε έχουμε κατολισθήσει σε εθνική παραίτηση και αυτοαφοπλισμό. Επομένως ο νεο-οθωμανός σουλτάνος που ήρθε εδώ με τον βεζίρη του Νταβούτογλου για να ανακοινώσει υπό τη σκιά της Ακροπόλεως τη συνέχιση του casus belli, ορθώς αναχώρησε πανευτυχής ότι είμεθα ώριμοι για μια νεο-οθωμανική επαρχία.

Αν η αμάθεια, ή όπερ χειρότερον ή ημιμάθεια των ιθαγενών ταγών δεν περιφρονούσε, τόσο μάλιστα επιδεικτικά, την ατίμητη σοφία των κλασικών μας Δασκάλων του Κόσμου, θα γνώριζαν οι ταγοί μας ότι τον πόλεμο τον αποτρέπουμε μόνο εφόσον «εκούσιοι μάλλον δεχόμεθα» (Θουκυδίδης, ΙΙΙ 82,3). Δηλαδή διαμηνύουμε στους εχθρούς ότι δεχόμαστε την πρόκλησή τους. Τότε «ήσσον εγκεισομένους τους εναντίους έξομεν». Ετσι θα τους έχουμε λιγότερο επιθετικούς.

Κατά τα λοιπά «δεινόν τους χείρονας των βελτιόνων άρχειν και τους ανοητοτέρους τοις φρονιμοτέροις προστάττειν» (Ισοκράτης, Προς Νικοκλέα). Φοβερό, δηλαδή, οι χειρότεροι να διοικούν τους καλύτερους και οι ανοητότεροι να διατάσσουν τους φρονιμότερους.

Ομως απ’ τη Γαλλία ο πολλά σημαίνων Ζαν Λικ Γκοντάρ παραδίδει με συνέντευξή του μέγιστο μάθημα γνώσης, επίγνωσης και αυτογνωσίας σε Γάλλους, Αγγλους, Γερμανούς και άλλους ραπίζοντας ταυτόχρονα τους εγχώριους μας απαίδευτους ελληνόφωνους. «Ο σημερινός τεχνοκρατούμενος κόσμος χρωστάει τα πάντα στην Ελλάδα. Από κει η δημιουργία της Λογικής. Ο Αριστοτέλης, η λογική (…). Ετσι σήμερα ο κόσμος λειτουργεί. Ετσι προσπαθεί να αποφύγει τις αντιφάσεις». Και η κορύφωση: «Ολοι χρωστάμε λεφτά στην Ελλάδα. Οι Ελληνες θα μπορούσαν να απαιτήσουν από το σύγχρονο κόσμο χιλιάδες δισεκατομμύρια για πνευματικά δικαιώματα»!

Οι Ελληνες μπορούν να κάνουν θαύματα όταν αντλούν από τις αστείρευτες πηγές τους, που υπαινίσσεται ο Γκοντάρ. Οταν αποδεικνύουν βούληση και αποφασιστικότητα. Αν και όταν κάποιοι είτε από «μέσα» είτε «έξω» από το χρεοκοπημένο σύστημα τολμήσουν να φωνάξουν όπως τότε ο Πλαστήρας: «Την Ελλάδα απ’ το αφτί θα την αρπάξουμε και θα τη σώσουμε θέλει δεν θέλει» και καταφέρουν επιτέλους να ακουσθούν.

Τα μέτρα, μας είπαν ότι τα επέβαλε η τρόικα των «διασωστών». Οι «διασώστες» όμως απεκάλυψαν ότι η κυβέρνηση τα πρότεινε. Το βέβαιο επίσης είναι ότι δεν τα διαπραγματεύθηκε και πάντως, ούτε τώρα που προέκυψαν νέα ευρωπαϊκά δεδομένα δείχνει διατεθειμένη να άρει τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Τα μέτρα απεργάζονται την απόλυτη φτώχεια των φτωχών και την πτώχευση των μεσαίων, αφού παίρνουν 10 από τους έχοντες και 90 από τους μηδέν κατέχοντες. Στα 30 δισ. ετησίως η φοροδιαφυγή!

Η περίπτωση του τραγουδιστή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Θα τολμήσει η πολιτική τάξη να χτυπήσει την κλεπτοκρατία, την κομματοκρατία, τους διεφθαρμένους και ανίκανους ελεγκτικούς και εισπρακτικούς μηχανισμούς; Εξαιτίας τους βαλτώνουν 65 δισ. ευρώ (33 κόλλησαν στα δικαστήρια και 32 ληξιπρόθεσμα μεν, ανείσπρακτα δε).

Τα καρτέλ της διατροφικής αλυσίδας, η λαθρεμπορία ποτών και βενζίνης εκτινάσσουν την ακρίβεια στο ζενίθ και κατεβάζουν την αγοραστική δύναμη των φτωχών στο ναδίρ.

Η ανάπτυξη ξεχάστηκε. Αναπτυξιακά μέτρα είναι ανύπαρκτα. Ευκαιρίες χάνονται όπως εσχάτως η «γραμμή» των τζιπ που πρότεινε η Mercedes στην ΕΛΒΟ, αλλά η τελευταία διά των ιδιωτών που κατέχουν το 43% και έχουν το management απέκρουσε επιπολαίως την πρόταση.

H παραοικονομία αγγίζει το 40%, ήτοι 95 δισ. ευρώ αφορολόγητα, όπερ σημαίνει απώλειες για το κράτος 30 δισ. ευρώ, όσο το συνολικό πακέτο 2010-12 των σκληρών μέτρων.

Η χώρα χρειάζεται μακρόπνοο σχέδιο εξόδου, βασισμένο σε μια νέα παραγωγική βάση με προτεραιότητα την καινοτομία (νανοτεχνολογία, βιογενετική), επενδύσεις μηδενικού δημοσιονομικού κόστους και προστιθέμενης αξίας. Ο Τουρισμός μας έμεινε στα αζήτητα των Ευρωπαίων, ενώ δεν αναζητήθηκαν νέες αγορές (Ρωσία, Κίνα) μη ανταγωνίσιμες σε ποιότητα (έναντι Ισπανίας, Πορτογαλίας) ή σε κόστος (έναντι της Τουρκίας και Β. Αφρικής).

Ο Ερντογάν ασκεί πολυδιάστατη και επιθετική εξωτερική πολιτική, γι’ αυτό κερδίζει. Εμείς μονοδιάστατη και εσωστρεφή, γι’ αυτό χάνουμε. Στα σοβαρά και τα μεγάλα ο επισκέπτης «μας πήρε και τα σώβρακα». Στα δευτερεύοντα -21 συμφωνίες- δεν ξέρουμε τι συνέβη.

Η Οικονομία πάντως ό,τι και να πάθει κάποια στιγμή θα ανανήψει. Στην εθνική μας υπόσταση και κυριαρχία όμως ό,τι «γίγνεται, ουκ απογίγνεται».

ΠΗΓΗ