Θέλετε να μάθετε τι επιφυλάσσει το μέλλον σε όσους υπερασπίζονται τις εθνικές αρχές και αξίες; Η συνέντευξη του κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου, διευθυντή Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου, τα λέει όλα. Αποκαλύπτει μια επίπονη αλλά συνεπή διαδρομή, έναν επαγγελματικό και επιστημονικό Γολγοθά, σε μια Πολιτεία όπου η ανομία, ο σταλινισμός και ο ετσιθελισμός, περισσεύουν.

Η αξιοκρατία στο απόσπασμα και η εικόνα της χώρας μας, μάλλον λυπηρή. Άλλη μια ένδειξη, ότι δεν βαδίζουμε καθόλου καλά, δεδομένου ότι το κράτος Δικαίου στην Ελλάδα, χωλαίνει.

Στον Νίκο Χιδίρογλου

Η υποψηφιότητά σας για μια θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απορρίφθηκε παράτυπα το 1988, εποχή που ήσασταν επ. καθηγητής στο ΑΠΘ. Η Δικαιοσύνη σας δικαίωσε τελεσίδικα. Κι όμως, η απόφασή της δεν έχει εφαρμοστεί. Ποιοι είναι αυτοί που αψηφούν τη νομοθεσία, υπονομεύοντας το κράτος Δικαίου;

Το πολιτικό καθεστώς γενικά και ειδικότερα ο  Ν. Αλεβιζάτος, δικηγόρος του Α. Λιάκου (που κατέλαβε παρατύπως τη θέση που διεκδικούσα) και καθηγητής της Νομικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος εκφράζει το καθεστώς κυρίως σε θέματα νομικά.

Ο εν λόγω Ν. Αλεβιζάτος λοιπόν, σε δικόγραφό του που μου έχει κοινοποιήσει, διατυπώνει την άποψη «ότι η Διοίκηση (δηλαδή το Κράτος)  έχει την ευχέρεια και όχι την υποχρέωση» να ανακαλεί πράξεις που αποδεικνύονται παράνομες. Πιστεύω ότι η επίσημη διακήρυξη της άποψης αυτής, πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί  κραυγαλέα καταπάτηση  του άρθρου 95, παρ. 5 του Συντάγματος,  είναι ισχυρή απόδειξη ότι η Ελλάδα έχει από καιρό πάψει να είναι «Κράτος Δικαίου». Εκτός όμως από τον Ν. Αλεβιζάτο και τους ομοϊδεάτες του συνυπεύθυνους θεωρώ και όλους εκείνους που, είτε από συμφέρον ή από φόβο, ανέχτηκαν και ανέχονται αυτήν την κατάσταση.

Οι εθνομηδενιστές επιδεικνύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διδασκαλία της Ιστορίας. Υπάρχει απόπειρα κατάληψης των εδρών κοινωνικών επιστημών στα πανεπιστήμιά μας από μια ισχνή (κοινωνικά, ιδεολογικά, πολιτικά και επιστημονικά) μειοψηφία;

Αυτό είναι πασιφανές. Ειδικά η Ιστορία έχει, ως γνωστόν, τεράστια σημασία, διότι η διαμόρφωση του μέλλοντος εν πολλοίς εξαρτάται από την ερμηνεία του παρελθόντος.  Επιπλέον, δεν μπορούμε τώρα πια να μιλάμε για «απόπειρα» κατάληψης των θέσεων διδασκαλίας των κοινωνικών επιστημών από μία εθνομηδενιστική μειοψηφία αλλά για προσπάθεια που ήδη έχει τελεσφορήσει.

Είναι, κατά την άποψή μου, τραγικό στη θέση του μεγάλου Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, που με το μνημειώδες έργο του σφυρηλάτησε την εθνική συνείδηση των Ελλήνων να βρίσκεται σήμερα ο  Α. Λιάκος, που έχει διακηρύξει ότι τα «έθνη  δομούνται, άρα μπορούν και να αποδομηθούν» και δημοσίως να υποστηρίζει ανάλογες  απόψεις, τις οποίες μάλιστα μπορεί να επιβάλει στο κοινωνικό σώμα λόγω της θέσης την οποία κατέχει –όπως την κατέχει- στο πανεπιστήμιο Αθηνών.  Πρέπει όμως να γίνει σαφές ότι οι άνθρωποι που  υποστηρίζουν  τον Α. Λιάκο, αν και πράγματι αποτελούν ισχνή μειοψηφία, έχουνε μεγάλη υποστήριξη από το εξωτερικό.

Και είναι ακριβώς η αίσθηση αυτής της υποστήριξης που αδρανοποιεί το κοινωνικό σύνολο. Το παράδειγμα του ΕΛΙΑΜΕΠ, που από τη δεκαετία του 1980 παίζει ρόλο σχεδόν καθοριστικό όσον αφορά τη χάραξη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, είναι σαφέστατο: Αρκετοί το κατηγορούσαν, λίγοι επισήμαιναν τις συνέπειες που έμελλε να έχουν οι απόψεις τις οποίες αυτό το ίδρυμα επέβαλλε, αλλά το κοινωνικό σύνολο πλήρως το ανεχόταν και σε μεγάλο βαθμό το αποδεχόταν. Ενδεικτικώς σας αναφέρω εδώ ότι στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ έγινε υφυπουργός Εξωτερικών, άλλα στελέχη του προαλείφονται για τακτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών και, γενικώς, τα πρόσωπα που δίνουν τον τόνο σε αυτό όχι μόνο δεν έχουν υποστεί τίποτα αλλά, στην ουσία, αμείβονται για όσα διαπράττουν σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Ποια είναι η θέση σήμερα ενός δασκάλου και επιστήμονα με εθνικές απόψεις; Και σας ρωτώ γιατί έχετε κατ’ επανάληψη διωχθεί για τις απόψεις σας, ενώ είναι σαφές ότι επιδιώχθηκε και η επαγγελματική και επιστημονική σας εξόντωση. Υπάρχει λοιπόν ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα, σήμερα, δεν υπάρχει καθεστώς αυταρχικό μα κάτι πολύ χειρότερο – μαρξιστικής υφής ολοκληρωτισμός. Όποιος διαφωνεί με την κυρίαρχη ιδεολογία απομονώνεται κοινωνικά, δεν μπορεί να εξελιχθεί επαγγελματικά, εκμηδενίζεται οικονομικά και, φυσικά, δεν έχει τα μέσα αποτελεσματικής διάδοσης των απόψεών του. Εάν όλα αυτά δεν τελεσφορήσουν, τότε  χαρακτηρίζεται πρώτα «γραφικός», μετά «τρελλός» και, τελικώς, συντρίβεται από το κοινωνικό βάρος που επισύρουν οι χαρακτηρισμοί αυτοί. Είναι, με λίγα λόγια, κατάσταση απείρως χειρότερη από εκείνη που παλαιά επέβαλλαν τα  αυταρχικά πολιτικά συστήματα. Και τώρα, μετά από τις επισημάνσεις αυτές, νομίζω ότι η απάντηση στο ερώτημά σας είναι αυτονόητη: Το να μιλάει κανείς για «διακίνηση ιδεών στη σημερινή Ελλάδα» συνιστά αστείο –και μάλιστα τραγικό.

Βιώσατε μέχρι και κατ’ οίκον έρευνα… Αισθανθήκατε να παραβιάζονται τα δικαιώματά σας, από αυτούς που «κόπτονται» συνεχώς γι’ αυτά;

Πράγματι, το 1987, μπήκε στο σπίτι μου, στη Θεσσαλονίκη, αστυνομικός, για να κάνει κατ’ οίκον έρευνα, επειδή «είχα ασχοληθεί με την Αλβανία» και είχα εν προκειμένω τεκμηριώσει το δίκαιο των ελληνικών θέσεων. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το ξεχάσω, γιατί ήμουνα τότε λειτουργός του Ελληνικού Κράτους – και είχα υποστεί έρευνα, επειδή τηρούσα τον όρκο που είχα δώσει. Διερωτώμαι εάν κανείς από αυτούς που ήδη μετέτρεψαν σε τουρκική τη μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη ή εμφανώς και ολοψύχως έθαψαν την προοπτική αυτονόμησης της Βορείου Ηπείρου, υπέστησαν ποτέ κατ’ οίκον αστυνομική έρευνα.

Οφείλω όμως να υπογραμμίσω ότι πολύ χειρότερη από την αστυνομική έρευνα που μου επιβλήθηκε υπήρξε η επαγγελματική μου εξόντωση. Διώχτηκα από τη Ναυτική Σχολή Πολέμου, τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (και μάλιστα προς χάριν ατόμου που δεν είχε καν πτυχίο Ιστορίας), το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών (Βούρου-Ευταξία), όπου είχα πραγματοποιήσει την πρώτη, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού, μεγάλη έκθεση του Μουσείου Ιστορίας της Μόσχας σε πόλη δυτική κ.ο.κ. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε μπορεί να κατανοήσει τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις αυτού του συνεχούς διωγμού μου στο επαγγελματικό πεδίο.

Η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα συνέβαλε στο να σπάσει η σταλινική παντοκρατορία που έχουν επιβάλλει στα ΑΕΙ εθνομηδενιστές, «φωταδιστές» και αριστεριστές;

Θα μου επιτρέψετε μία επισήμανση. Δεν μπορούμε να μιλάμε για «σταλινική παντοκρατορία», γιατί ο Στάλιν απλώς εφάρμοσε ό,τι του είχε μάθει ο Τρότσκι – προτού βεβαίως να συγκρουστούν μεταξύ τους. Και σήμερα, οι βασικές θέσεις της κρατικής μηχανής στην Ελλάδα είναι στελεχωμένες είτε από τροτσκιστές ή από γόνους τροτσκιστών… Όσον αφορά τώρα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ναι, πιστεύω ότι, εφόσον ιδρυθούν σε βάσεις σοβαρές, μπορούν αποτελεσματικώς να συμβάλουν στην Εθνική Ανασυγκρότηση των Ελλήνων. Έτσι και αλλιώς, τα κρατικά πανεπιστήμια σήμερα είναι προσανατολισμένα κυρίως στην –ας την πούμε έτσι- «καλλιέργεια» πεδίων ο επιστημονικός χαρακτήρας και η χρησιμότητα των οποίων  δεν έχει έως τώρα  αποδειχτεί. Επιπλέον το επίπεδο διδασκαλίας είναι τραγικά χαμηλό, με αποτέλεσμα η επαγγελματική αξία των πτυχίων που –αφειδώς- χορηγούνται να είναι εμφανώς καταρρακωμένη και εν πολλοίς  μηδαμινή. Κατά συνέπεια, μόνο σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια μπορούνε να δώσουνε λύση στο πρόβλημα της Εθνικής μας Παιδείας.

ΠΗΓΗ