OΙ Γάλλοι βασιλείς, ως και λίγο πριν από την επανάσταση, συνήθιζαν σε τακτά χρονικά διαστήματα να κηρύσσουν τη χώρα σε χρεοκοπία και να αποκεφαλίζουν τους πιστωτές τους.

ΗΤΑΝ ένας πρακτικός τρόπος να διαγράφουν τα χρέη τους και μια σαφής αποδοκιμασία αυτού που σήμερα θα αποκαλούσαμε «διεθνής κερδοσκοπία». Οι πολίτες μάλιστα είχαν βρει και τον σχετικό όρο: έκαναν, λέει, «αφαίμαξη» στην οικονομία.

ΤΕΛΙΚΩΣ δεν βγήκαν κερδισμένοι. Οχι μόνο έχασαν τον θρόνο και το δικό τους κεφάλι, αλλά και η Γαλλία έχασε την πρωτοκαθεδρία από την Αγγλία ακριβώς γιατί η γείτονά τους- ανάμεσα σε άλλα- είχε ένα πολύ πιο αποτελεσματικό σύστημα δημόσιων οικονομικών.

ΟΣΟ και αν φαίνεται παράδοξο, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ από τότε. Φυσικά δεν κόβουμε το κεφάλι των δανειστών μας. Η επιλογή όμως για κάθε χώρα είναι η ίδια: είτε θα αποδεχθεί την πειθαρχία των αγορών είτε θα τους γυρίσει την πλάτη διαγράφοντας τα βερεσέδια.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ φυσικά για ένα κατ΄ εξοχήν πολιτικό ερώτημα. Σε μια πρόσφατη μελέτη τους μάλιστα για το ποιες από τις «ύποπτες» χώρες μπορούν και αποφεύγουν τελικώς τη χρεοκοπία δύο γνωστοί αμερικανοί οικονομολόγοι κατέληξαν ακριβώς σε αυτό: όσες δεν θέλουν να χρεοκοπήσουν, όσες δηλαδή είναι έτοιμες να υποστούν τις θυσίες που απαιτούνται.

ΤΟ ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε να μη χρεοκοπήσουμε. Ασφαλώς και μπορούμε. Αλλά θέλουμε;

Ο πειρασμός να απαντήσουμε αρνητικά είναι μεγάλος και ασφαλώς θα μεγαλώνει περισσότερο όσο θα γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις της λιτότητας. Και ό,τι και αν λένε τα κόμματα, μένει να φανεί αν θα υπάρξουν τελικά οι κοινωνικές δυνάμεις που θα στηρίξουν ως το τέλος την πολιτική της κυβέρνησης ή αν πράγματι θα οδηγηθούμε στη θρυλούμενη «νέα μεταπολίτευση» με την κατάρρευση του σημερινού σκηνικού.

ΕΥΚΟΛΕΣ προβλέψεις δεν υπάρχουν. Δεν είναι όμως δύσκολο να δει κανείς τους κερδισμένους και τους χαμένους μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας.

ΣΤΗ μία άκρη είναι ασφαλώς αυτοί που έχουν την οικονομική ισχύ και την άνεση να βγάλουν έξω- στην πραγματικότητα τα έχουν ήδη βγάλει- τα κεφάλαιά τους. Αυτοί όχι μόνο δεν θα χάσουν, αλλά θα κερδίσουν καθώς θα μπορέσουν όταν επιστρέψουν να αγοράσουν μισοτιμής- σε συνθήκες απόλυτης ύφεσης δηλαδή- τον εθνικό μας πλούτο.

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να μη χάσουν ή να μη χάσουν τόσο και όσοι βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια. Με την έννοια βέβαια ότι δεν έχουν άλλο από τις αλυσίδες τους. Ακόμη και αν συνολικά το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί πιο κάτω δεν έχει να πάνε.

ΕΤΣΙ οι κυρίως χαμένοι θα είναι στη μεσαία τάξη. Οσοι έχουν αποταμιεύσει για τον καιρό της σύνταξης, όσοι έχουν βάλει στην άκρη για τις σπουδές των παιδιών τους και βέβαια οι νεότεροι που έχουν αναλάβει δάνεια, τα οποία, αν βγούμε από το ευρώ και ο πληθωρισμός επιστρέψει σε διψήφια νούμερα, δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν. Ολοι δηλαδή όσοι έχουν επενδύσει άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο στη μεταπολιτευτική μας ευημερία. Οσοι ισορροπούν την οργή τους με τον φόβο για το αύριο.

ΑΥΤΟΥΣ δεν βλέπουν όσοι σπεύδουν να μοιράσουν τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου της μεταπολίτευσης.

ΠΗΓΗ