Θέλω να θυµίσω στους αναγνώστες ότι όπου και αν έβαλε πόδι το ΔΝΤ, το πολιτικό σύστηµα ανατράπηκε πλήρως ή, έστω, άλλαξε ριζικά.

ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ άλλη φορά από τη Μεταπολίτευση να υπήρξε τέτοιος κατακερµατισµός της ελληνικής Δεξιάς. Ηδη µετράµε:

τη Ν.Δ. υπό τον Α. Σαµαρά, η οποία στη νέα εκδοχή της δεν φιλοδοξεί να καλύψει άλλο χώρο από τον δεξιό. Οι «µεσαίοι χώροι», τέλος…

τον ΛΑΟΣ υπό τον Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος αποδεικνύεται διαρκέστερο και ευρύτερο φαινόµενο από όσο υποστήριζαν ορισµένοι το υπό εκκόλαψη «κόµµα Ντόρας», το οποίο φιλοδοξεί να καλύψει τον χώρο που αφήνει ακάλυπτο η Ν.Δ. του Σαµαρά και ο οποίος δεν ενδιαφέρει τον Καρατζαφέρη. ΚΑΙ ΟΛΑ αυτά χωρίς να µετράµε τους καραµανλικούς, οι οποίοι (εξ όσων αντιλαµβάνοµαι…) σε καµία περίπτωση δεν θεωρούν ότι έχουν εκχωρήσει τη Ν.Δ. στον Σαµαρά – περισσότερα, προσεχώς… ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Μύλος!

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΘΑ µιλήσουν για την αποκατάσταση µιας φυσιολογικής κατάστασης. Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα µας έως το 2004 ήταν µάλλον αφύσικη: πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει ένα κόµµα για να καλύπτει όλες τις εκδοχές της Δεξιάς. Κι υπό αυτήν την έννοια, η ελληνική Δεξιά αρχίζει πλέον να µοιάζει µε τις άλλες. ΑΥΤΟ, ΒΕΒΑΙΩΣ, δεν λύνει τα προβλήµατα. Διότι το θεµελιώδες στρατηγικό ερώτηµα που τίθεται σε όλους όσοι την αποτελούν είναι ένα και απλό: θα συγκρουστούν ή θα συνυπάρξουν σε µια κοινή στρατηγική για την επιστροφή στην εξουσία; Θα λειτουργήσουν πρωτίστως ως σηµερινοί ανταγωνιστές ή ως αυριανοί συνέταιροι;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΘΑ ξεκινήσουν από το πρώτο. Ηδη, ο Καρατζαφέρης κάνει ό,τι µπορεί για να στραπατσάρει τον Σαµαρά και τον Καραµανλή ενώ τις ίδιες διαθέσεις δείχνουν µεταξύ τους και ο Σαµαράς µε την Ντόρα. Προς το παρόν, δηλαδή, δεν έχουµε παρά µια σκυταλοδροµία προσωπικών συγκρούσεων, που προκύπτει από µια εκκαθάριση προσωπικών λογαριασµών. ΠΟΣΟ, ΟΜΩΣ, µπορεί να κρατήσει αυτό; Και έως πότε µπορεί το µαλλιοτράβηγµα να υποκαταστήσει την πολιτική; Αργά ή γρήγορα, οι σηµερινοί καβγατζήδες θα χρειαστεί να ξαναδούν το ρεπερτόριό τους. Οχι επειδή θα αγαπήσουν αιφνιδίως αλλήλους. Αλλά επειδή από µόνος του, κανείς τους δεν διαθέτει σήµερα ορατή προοπτική εξουσίας. ΕΚΤΟΣ… ΕΚΤΟΣ και αν τον κατακερµατισµό της Δεξιάς και τον διαφαινόµενο κατακερµατισµό της άκρας Αριστεράς, ακολουθήσει ο κατακερµατισµός και της άλλης µεγάλης παράταξης. Τότε τα πράγµατα µπαίνουν σε εντελώς άλλη διάσταση και το παιχνίδι αποκτά πολλές εκδοχές. ΚΑΙ ΘΕΛΩ απλώς να θυµίσω στους αναγνώστες ότι όπου και αν έβαλε πόδι το ΔΝΤ, το πολιτικό σύστηµα ανατράπηκε πλήρως ή, έστω, άλλαξε ριζικά. Αποµένει να δούµε αν η Ελλάδα θα επιβεβαιώσει τον κανόνα, έστω και ως σχετική εξαίρεση.

ΠΗΓΗ