Αποκαλυπτικά είναι τα αρχεία του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών για το πώς αντιμετώπισαν την ένταξή μας στην ΕΟΚ.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Oι σχέσεις Αθήνας- Βερολίνου δεν ήταν πάντα ρόδινες. Τον Σεπτέμβριο του 1975 όμως υπήρξε μια μεγάλη έκλαμψη: η κυβέρνηση ΣοσιαλδημοκρατώνΕλεύθερων Δημοκρατών υπό τον καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ συναίνεσε στο αίτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή  για ένταξη της Ελλάδας στην τότε Κοινή Αγορά. Οι λόγοι γι΄ αυτό, όπως καταφαίνεται από έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών που δημοσιεύθηκαν χθες στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Die Ζeit», ήταν σε πρώτη γραμμή πολιτικοί, όχι οικονομικοί.

«Ο χωρισμός της Ευρώπης σε ένα μπλοκ πολιτικά και οικονομικά μεγάλων χωρών και σε μια ομάδα μικρότερων και ασθενέστερωνθα προκαλέσει με τον καιρό σοβαρή ένταση ανάμεσά τους» αναφέρεται σε ένα από αυτά.

Η απόφαση αυτή είχε βέβαια χαρακτήρα αρχής. Στην πράξη, πολλοί διπλωμάτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ακυρώσουν. Παράδειγμα, ο τότε γερμανός πρέσβης στην Αθήνα Ντιρκ Ονκεν, ο οποίος βομβάρδιζε το Βερολίνο με αναλύσεις εναντίον της ένταξης. Σε μία από αυτές αναφέρει ότι η επέκταση της Κοινής Αγοράς προς τον Νότο θα έθετε υπό αίρεση το σχέδιο του Βορρά για τη δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής πυρηνικής δύναμης».

Ακόμη δραστικότερη, σύμφωνα με τον αρθρογράφο Λουκά Αξιόπουλο, ήταν η άρνηση των μέσων ενημέρωσης. Πολλές εφημερίδες ανησυχούσαν ότι η ένταξη της Ελλάδας θα επιβάρυνε σε πρώτη γραμμή τον γερμανό φορολογούμενο. Αλλες πρόβαλλαν και… αισθητικές αντιρρήσεις. «Η Ελλάδα είναι η Ιταλία χωρίς το Μιλάνο» έγραψε το περιοδικό «Der Spiegel». Η ένταξη των Ελλήνων, προσέθεσε η «Die Ζeit», «φαίνεται στις Βρυξέλλες τόσο ωφέλιμη όσο και η εγγραφή ενός παράλυτου σε έναν σύλλογο κουτσώνπου θέλει να ανέλθει στην πρώτη κατηγορία».

Τελικά, πάντως, καταλήγει ο αρθρογράφος, η Ευρωπαϊκή Ενωση και μαζί της και η Γερμανία δεν αθέτησαν τις αρχές του 1975: σε αυτές στηρίχθηκε, γράφει, η επέκταση προς Ανατολάς το 2004 και το ίδιο ίσχυσε και για τη «διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία».

ΠΗΓΗ