Γράφει ο Α. Λυκαύγης

Θα ήταν τουλάχιστον άσοφο να δούμε και κυρίως να ερμηνεύσουμε με παρωπιδοφόρες διαλεκτικές όσα δραματικά συνέβησαν και κυρίως όσα τείνουν ν’ αναπαραχθούν από την οξύτατη τουρκο-ισραηλινή αντιπαράθεση.

Και μπορεί μεν αίφνης να έχουμε θετική για μας προσέγγιση από πλευράς Ισραήλ, η οποία και αναδύεται ως φυσική αντίδραση στις τουρκικές επιλογές και στρατηγικές, που θίγουν -και κατ’ ακρίβειαν γωνιάζουν- το Τελ Αβίβ. Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Ούτε προπαντός ακίνδυνα όσον αφορά τις δικές μας τοποθετήσεις. Πρωταρχικά γιατί δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα καταλήξει αυτός ο τουρκο-ισραηλινός διαγκωνισμός. Ο οποίος αφορά σαφώς τη διεκδίκηση της στρατηγικής ποδηγεσίας σ’ αυτήν τη γεωγραφία.

Με την Τουρκία να κερδίζει τον πρώτο τουλάχιστον γύρο. Και ν’ αποβαίνει δυνάμει: Αφενός ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου. Και αφετέρου αυτόκλητη προστάτιδα (με τάσεις στρατηγικής κηδεμονίας) των Παλαιστινίων. Τουλάχιστον υπό το συναισθηματικό βάρος όσων προέκυψαν, αυτό συμβαίνει. Ή προς αυτό κατατείνουν οι δυναμικές που έχουν ενεργοποιηθεί.

Ο,τι όμως και να συμβαίνει και όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, η Αγκυρα δεν παύει να είναι ταυτόχρονα βασικός πυλώνας της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας. Και άρα πληρεξούσιος τοποτηρητής του ατλαντισμού στη συγκεκριμένη περιοχή.

Η Κύπρος (κι ο Ελληνισμός γενικότερα) στην κατάσταση που βρίσκεται δεν μπορεί και δεν έχει περιθώρια εσφαλμένων επιλογών. Κάθε λάθος θα πληρωθεί ακριβά. Και τα επίχειρα δεν θα είναι αυτήν τη φορά καθόλου αναστρέψιμα. Και αν δεν τη συμφέρει μια φορά να έχει εχθρό το Ισραήλ, στο πολλαπλάσιο θα ήταν μοιραίο -εάν όχι ολέθριο- ν’ αντιπαραταχθεί αίφνης προς τον αραβικό κόσμο. Στην υποστήριξη του οποίου υπολόγιζε πάντοτε και είχε αμέριστη βοήθεια για την αποτροπή της κρατικής της διαλύσεως.

Αυτά τα στρατηγικά παίγνια που εξελίσσονται είναι κυριολεκτικά εκτός δικής μας εμβελείας. Ούτε το μέγεθος, ούτε η δύναμη, ούτε και η θέση μας γενικότερα μετρούν σε βαθμό που να επηρεάσουν την κατάληξη και την τελική διαμόρφωση των πραγμάτων. Αυτά είναι παιχνίδια στρατηγικής ισχύος. Και όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, μόνον άσοφος μυς είναι δυνατόν να επιζητήσει ρόλο στον καβγά και να μπλεχτεί στα πόδια τους. Θα είναι -κατά τη δοκιμασμένη διαλεκτική του σοφότατου Θουκυδίδη- εκ προοιμίου χαμένος.

ΠΗΓΗ