Σε μια σημαντική στροφή πολιτικής η Lockheed Martin, προσαρμοσμένη πλέον στην νέα ελληνική οικονομική πραγματικότητα, απομακρύνεται από τις προτάσεις για νέα οπλικά συστήματα και εστιάζεται σε ένα δόγμα ενίσχυσης και βελτίωσης της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος. Αυτό θα επιτευχθεί αποκλειστικά  μέσα από προγράμματα αναβάθμισης των F-16, όσο και μιας πρότασης για την ανάκτηση της δυνατότητας εναέριας ναυτικής συνεργασίας από το ΠΝ.Ποιο συγκεκριμένα η Lockheed Martin, θεωρεί ότι η ΠΑ θα αντιμετωπίσει ένα «χάσμα μαχητικών» τα επόμενα χρόνια, που θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο προς το τέλος της δεκαετίας. Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, η Πολεμική Αεροπορία βρίσκεται ήδη αριθμητικά κάτω από το επιθυμητό όριο της οροφής των 300 αεροσκαφών, ενώ 40-60 από τα μαχητικά που προσμετρώνται μεν στη δύναμή της σήμερα (Α-7, F-4E), έχουν πολύ μεγάλο κόστος διατήρησης σε υπηρεσία, έναντι μικρής προσφοράς στις μαχητικές της ικανότητες.

 Τα επόμενα χρόνια, τα μαχητικά αυτά θα πρέπει να αποσυρθούν, ενώ την θέση τους σαν συστήματα μεγάλου κόστους/μικρής απόδοσης θα πάρουν τα πρώτα μαχητικά τρίτης γενιάς F-16 Block 30 και Mirage 2000EGM. Σύμφωνα με μελέτη της εταιρίας, το «χάσμα μαχητικών», που δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί με νέα αγορά, λόγω της παρούσας αλλά και της αναμενόμενης οικονομικής κατάστρασης, μπορεί να «γεφυρωθεί» με την υλοποίηση  προγράμματος αναβάθμισης του συνόλου του στόλου των F-16, με εξαίρεση τα νεοπαραληφθέντα F-16M (Block 52+ Advanced). Τα Block 30 θα αναβαθμιστούν στο επίπεδο CCIP Lite, ενώ τα Block 50 και Block 52+ με αλλαγή υπολογιστή αποστολής (ΜΜC) και προσθήκη Link 16,  θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν νέα όπλα και τακτικές. Με την ολοκλήρωση του προγράμματος, ο στόλος των F-16 θα γίνει σχεδόν ομοιογενής, με τεράστια οφέλη στο κόστος εκπαίδευσης, υποστήριξης και επιχειρησιακής αξιοποίησης. Η εταιρία, είχε προσδιορίσει το  κόστος του προγράμματος στα 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά εκτιμάται ότι μπορεί να κινηθεί χαμηλότερα.

 Αναφορικά με τα P-3, η πρόταση της Lockheed Martin αποσκοπεί στην, όσο το δυνατόν συντομότερη ανάκτηση από το Πολεμικό Ναυτικό της δυνατότητας εναέριας ναυτικής συνεργασίας, που χάθηκε με την καθήλωση των P-3B από τον περασμένο Νοέμβριο. 

Η πρόταση της εταιρίας, βασίζεται  σε τέσσερα P-3C, που έχουν πρόσφατα αποσυρθεί από το Αμερικανικό Ναυτικό, που μπορούν να αποκτηθούν από την Ελλάδα χωρίς κόστος, έχοντας δυο σκέλη, ένα ενδιάμεσης λύσης και ένα τελικής λύσης. Στο πρώτο σκέλος, δυο από τα P-3B του ΠΝ θα επιθεωρηθούν και θα υποστούν τις απαραίτητες εργασίες επισκευών ώστε να αποκτήσουν 1.500-1.800 επιπλέον ώρες πτήσης. Επιπλέον στα αεροπλάνα θα τοποθετηθεί ένα συγκρότημα C4 EO-IR που θα αυξήσει κατακόρυφα τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες. To πρώτο από αυτά μπορεί να παραδοθεί στο Πολεμικό Ναυτικό μέσα σε ένα χρόνο από την έναρξη των εργασιών, οι οποίες θα γίνουν αποκλειστικά στην ΕΑΒ και το δεύτερο έξη μήνες μετά. Δεδομένου μάλιστα ότι το ΠΝ διαθέτει την υποδομή, η Lockheed Martin θα αναλάβει να μετεκπαιδεύσει το προσωπικό και τα αεροπλάνα να αξιοποιηθούν άμεσα  και να χρησιμοποιηθούν για 2-3 χρόνια στη συνέχεια. Τα τέσσερα μεταχειρισμένα P-3C θα ανακατασκευαστούν πλήρως στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων και νέων πτερύγων-ουραίων επιφανειών και φυσικά ενός σύγχρονου πακέτου επιχειρησιακού εξοπλισμού που προσφέρει η Lockheed Martin στην διεθνή αγορά (τροποποιημένο σύμφωνα με τις ανάγκες του ΠΝ). Το πρώτο από τα αεροπλάνα μπορεί να παραδοθεί μέσα σε τρία χρόνια από την υπογραφή της σύμβασης, ενώ τα  αεροσκάφη θα αποκτήσουν 15.000 ώρες ωφέλιμη «ζωή», κάτι που μεταφράζεται σε 20-25 χρόνια επιχειρησιακής αξιοποίησης. Το σημαντικότερο ίσως στοιχείο στην πρόταση είναι ότι το συνολικό «πακέτο» της ενδιάμεσης και της οριστικής λύσης  (συμπεριλαμβανομένης εκπαίδευσης και αρχικής υποστήριξης) μπορεί να υλοποιηθεί με 250 εκατομμύρια  ευρώ, όσος δηλαδή ήταν ο προϋπολογισμός του Πολεμικού Ναυτικού για το πρόγραμμα του Νέου Αεροσκάφους Ναυτικής Συνεργασίας (που όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει στο αναθεωρημένο ΕΜΠΑΕ. Η Lockheed Martin, που έχει υποβάλει τη συγκεκριμένη πρόταση στην ελληνική πλευρά πριν περίπου ένα μήνα, αναγνωρίζει ότι ίσως το τετρακινητήριο P-3 έχει υψηλό κόστος χρήσης συγκριτικά με ορισμένες δικινητήριες προτάσεις, αλλά από την άλλη πλευρά θεωρεί ότι με τα εκσυγχρονισμένα Orion απαιτούνται 50% λιγότερα αεροσκάφη για την εκτέλεση των ίδιων αποστολών. 

 πηγη