H Ελλάδα καταδικάστηκε γιατί υποχρεώθηκαν μάρτυρες σε δικαστήρια να αποκαλύψουν σε τι πιστεύουν.

Καταδίκη της Ελλάδος, διότι τα δικαστήρια υποχρέωσαν στους μάρτυρες να φανερώσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόφ. της 3/6/2010, Δημητράς κ.λπ. κατά Ελλάδος).

Οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν ότι κάθε φορά που η εμφάνισή τους σε ανακριτική ή δικαστική αρχή (αναφέρουν πολλές περιπτώσεις) απαιτούσε την ορκοδοσία τους, ο αρμόδιος δικαστής, κατά το άρθρο 218 του κώδικα ποινικής δικονομίας, τους καλούσε να θέσουν το χέρι επί του Ευαγγελίου και να ορκισθούν. Οι προσφεύγοντες έπρεπε να πληροφορήσουν τον δικαστή ότι δεν ήσαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ότι επιθυμούσαν, κατόπιν τούτου, να εξετασθούν χωρίς όρκο, με επίκληση της τιμής και της συνείδησής τους. Με τη δήλωσή τους όμως αυτή οι προσφεύγοντες αναγκάζονταν να φανερώνουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, μόνο και μόνο για να διορθωθεί το «έντυπο» της κατάθεσής τους που περιείχε το στάνταρ «Χριστιανός Ορθόδοξος».

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δέχθηκε ως βάσιμη την προσφυγή, διότι διαπίστωσε ότι υπήρξε παραβίαση των άρθρων 9 και 13 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, από τις ελληνικές αρχές, λόγω του ότι υποχρέωσαν τους προσφεύγοντες να φανερώσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις κατά τη διαδικασία της ένορκης εξέτασής τους και ότι δεν έχει θεσπισθεί στην Ελλάδα αποτελεσματική προσφυγή στο εσωτερικό της δίκαιο προς προστασία του εν λόγω δικαιώματος των προσφευγόντων. Και με βάση αυτές τις παραδοχές, υποχρέωσε την Ελλάδα να πληρώσει και στους τρεις προσφεύγοντες από κοινού το συνολικό ποσό των 15.000 ευρώ για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.

Απαλλαγή της Τουρκίας για σύλληψη και φυλάκιση Ελληνοκύπριου διαδηλωτή στα Κατεχόμενα. (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόφ. της 27/5/2010, Ασφρόφτας κατά Τουρκίας και Πετρακίδου κατά Τουρκίας).

Οι προσφεύγοντες είναι Κύπριοι κάτοικοι Λευκωσίας. Ισχυρίζονται ότι κατοικούσαν σε χωριό της περιοχής Αμμοχώστου, όπου έζησαν με τους γονείς τους σε σπίτια που ανήκαν στον πατέρα τους και ήδη στα αδέλφια τους, στους οποίους οι γονείς τα μεταβίβασαν, λόγω δωρεάς.

Περαιτέρω, οι προσφεύγοντες στις 19/7/1989 έλαβαν μέρος σε μια ειρηνική αντιτουρκική διαδήλωση στον Αγιο Κασσιανό στην περιοχή της Λευκωσίας, που περιλαμβάνεται στα Κατεχόμενα από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις κυπριακά εδάφη.

Στις προσφυγές τους διέλαβαν τα ακόλουθα, κατά βάση, παράπονα:

α) Οτι αποστερήθηκαν της κατοικίας τους, που βρισκόταν υπό κατοχή και έλεγχο των τουρκικών στρατιωτικών αρχών, οι οποίες τους απαγόρευσαν την πρόσβαση και τη χρήση των εν λόγω σπιτιών τους.

β) Οτι έγιναν θύματα απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης, τόσο κατά τη σύλληψή τους όσο και κατά την εν συνεχεία κράτησή τους.

γ) Οτι με τη σύλληψή τους από τις τουρκικές αρχές και καταδίκη τους από τουρκικό δικαστήριο στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, παραβιάστηκε το δικαίωμά τους στην προσωπική του ελευθερία και ασφάλεια.

δ) Οτι υπήρξαν θύματα διακριτικής μεταχείρισης λόγω φυλετικής προέλευσης.

ε) Οτι παραβιάστηκε η αρχή της δίκαιης δίκης από το τουρκικό δικαστήριο της Βόρειας Κύπρου.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ομόφωνα απέρριψε την προσφυγή, με τις βασικές σκέψεις ότι οι προσφεύγοντες επί του παρόντος δεν έχουν κάποιο δικαίωμα (κυριότητας κ.λπ.) σε κάποιο σπίτι στα κατεχόμενα (αφού δεν επικαλούνται κάτι τέτοιο – ανήκει το σπίτι όχι στους ίδιους αλλά στα αδέλφια τους), οι τουρκικές αρχές ασκούν de facto εξουσία στα Κατεχόμενα και επομένως είχαν το δικαίωμα να συλλάβουν και να καταδικάσουν τους προσφεύγοντες για παράνομη συμμετοχή σε δημόσια συγκέντρωση στην εν λόγω περιοχή, δεν αποδείχθηκε δε ότι έγιναν θύματα απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης, τόσο κατά τη σύλληψή τους όσο και κατά την εν συνεχεία κράτησή τους και δεν αποδείχθηκε ότι έγινε κάποια παραβίαση της αρχής της δίκαιης δίκης.

Η συνταγματικότητα της «έκτακτης εφάπαξ εισφοράς» του ν. 3758/2009. (7ο Τριμελές Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, απόφ. 1123 / 22/4/2010).

Το Εφετείο Αθηνών έκρινε ότι οι διατάξεις του ν. 3758/2009 με τις οποίες επιβάλλεται έκτακτη εφάπαξ εισφορά στο εισόδημα των φυσικών προσώπων «για την αντιμετώπιση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης», δεν αποτελεί φόρο, αλλά έκτακτη φορολογική επιβάρυνση των οικονομικώς ισχυρότερων φυσικών προσώπων, κλιμακούμενη ανάλογα προς τη φοροδοτική ικανότητα των υποκειμένων σ’ αυτή προσώπων, και δεν παραβιάζει την καθιερούμενη με το άρθρο 4 παρ. 1 και 5 του Συντάγματος αρχή της φορολογικής ισότητας, ούτε την καθιερούμενη με το άρθρ. 78 παρ. 2 του Συντάγματος αρχή της μη αναδρομικότητας των φορολογικών νόμων. Το Εφετείο εξαφάνισε την απόφαση του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου που είχε κρίνει αντίθετα.

ΠΗΓΗ