Μάλιστα. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας,της προαγωγής πάσης ανηθικότητος και βλακείας ώς μορφής τέχνης και τρόπου ζωής, στην χώρα που πασχίζει να μετατραπεί με ταχύτατους ρυθμούς (Λές και κυνηγάμε κάποιο τρένο το οποίο φοβάμαι να κοιτάξω σε σχέση με το ποίοι επιβαίνουν σε αυτό) απο εθνικό κράτος με σταθερές βάσεις σε ένα πολύ-πολυτισμικό έκτρωμα της νέας εποχής,στην χώρα όπου στην λέξη διαφθορά σε κάθε παγκόσμιο λεξικό βρίσκεται η φωτογραφία της,στην χώρα που όλα απαξιώνονται με την μέγιστη ευκολία και που όλα τα θετικά είτε περνάνε στην λήθη είτε βρίσκουν την τύχη τους στο εξωτερικό,σε αυτή την χώρα όπου καμία σχέση δεν έχει ούτε κάν με το πρόσφατο μόλις παρελθόν της και που κάποιοι την κατάντησαν πραγματική ψώρο-κώσταινα προς ίδιον ώφελος και είς βάρος ενός λαού

άγευστου,άοσμου,άκαπνου,ανίκανου να υπάρξει ως σύνολο και γενικότερα χαρακτηρισμένου με οτι στερητικό μπορεί να σκεφτεί κάποιος, συνέβη ένα ακόμα χτύπημα κάτω απο την ζώνη και ενάντια σε κάθε κανόνα ηθικής στον βωμό και γώ δεν ξέρω ποιών σκοπιμοτήτων αν και μπορώ εύκολα να υποθέσω τόσο εγώ όσο και όσοι κάνετε τον κόπο να διαβάζετε το παρόν. Το εν λόγω άρθρο μου έχει να κάνει με το καινούριο θέμα που ανέκυψε λίγες μόλις ημέρες μετά τα αίσχη τα οποία διαδραματίστηκαν επάνω στο ιστορικό θωρηκτό του στόλου μας «Γ. Αβέρωφ» (την ιστορική ναυαρχίδα που μόνο νίκες έφερε για τα ελληνικά όπλα και ενέπνεε τον σεβασμό στους φίλους και τον φόβο στους εχθρούς του γέννους) με τις πληρωμένες μοντέλλες και τους λοιπούς διασκεδαστές μιάς νεοφανούς έν ελλάδι τουλάχιστον κοινωνικής τάξης οχι τόσο ώς προς την οικονομική της επιφάνεια αλλά ώς προς το θράσος και το σκεπτικό που την διακατέχει, η έστω το ποσοστό άγνοιας της ιστορίας που θα ώφειλε να γνωρίζει, κάποιοι άλλοι είχαν την εξίσου φαινή ιδέα να μετατρέψουν το πολεμικό μουσείο της χώρας οπού εκεί φυλάσσονται με σεβασμό επί δεκαετίες τα όπλα του ελληνικού στρατού τα οποία αν μή τί άλλο έκαναν την δουλειά τους και χειριζόμενα απο άξια και έντιμα χέρια, τίμησαν το έθνος στο έπακρον, σε παζάρι γυναικείων ενδυμάτων και μάλιστα για λόγους ώς είθεισται πλέον, στήριξης κάποιων φιλανθρωπικών σκοπών αγνώστου υπάρξεως λόγων, με την μορφή «φιλόπτωχου ταμείου»¨όπου οι διάφορες κυρίες του ¨καλού κόσμου» και της λεγόμενης υψηλής μεγαλοαστικής κοινωνίας, διέθεταν αφιδώς,μέσα στα πλαίσια της ευγενέστερης άμμυλας παρόμοιας με το δελφικό πνέυμα των ολυμπιακών αγώνων και ιδεωδών, σε σχέση με το ποιά θα παραχωρούσε για τις ανάγκες της εκδήλωσης το ακριβότερο μοντελλάκι, διάφορα μεταχειρισμένα ρούχα και αξεσουάρ για γυναίκες με αποτέλεσμα να μετατραπεί επί τριήμερο (25-27 Ιουνιου) χώρος του πολεμικού μουσείου σε παζάρι. Πολλές φορές την ημέρα δυστυχώς, μου δίνεται λοιπόν η φοβερή ευκαιρία να αναρωτηθώ σε σχέση με το αν ζώ στην ίδια χώρα με τις εν λόγω κυριες και κυρίους καθώς και με όσους ΔΥΣΤΥΧΩΣ ένστολους αξιωματικούς οι οποίοι αδειοδότησαν και συνυπέγραψαν την διεξαγωγή της εν λόγω εκδήλωσης, ή αν πραγματικά είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι ώς πρός το πώς αντιλαμβανόμαστε βασικά πράγματα για την ζωή εν γέννει και ενώ ο σκοπός ίσως να ήταν σωστός μιάς και υποτίθεται οτι επρόκειτο για στήριξη συλλόγου για άτομα με προβλήματα όρασης η επιλογή του χώρου ιδιαίτερα μετά τα χάλια στο θωρηκτό ηταν το λιγότερο ατυχής λές και κάποιοι διαγωνίζονται στο ποιός θα προκαλέσει περισσότερο. Και ας αφήσουμε στην ακρή όλους αυτούς τους καλοκάγαθους κυρίες και κυρίους που έχουν ώς μοναδική ασχολία την φροντίδα των φτωχών και κατατρεγμένων εν ήδη ενός περίεργου σπόρ και ακόμα ακόμα επίδειξης, όπως επίσης ας αφήσουμε στην άκρη τις δεκάδες χορηγούς της εκδήλωσης οι οποίοι είδαν άλλη μία επιχειρηματική ευκαιρία να προβληθούν και μέσω της πρόκλησης η οποία εντυπώνεται άλλωστε και καλύτερα στο συλλογικό ασυνείδητο,όμως αυτούς που δεν πρέπει να αφήσουμε με τίποτα στην άκρη, είναι οι εν λόγω αξιωματικοί σε οποιαδήποτε βαθμίδα και αν βρίσκονται οι οποίοι ξέχασαν πως το πολεμικό μουσείο πέρα απο μουσείο είναι και στρατιωτική μονάδα και επουδενί εκθεσιακός χώρος,γιατί αυτοί και φέρουν το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης ανάμεσα σε όλους όσους αναμείχθηκαν σε όλο αυτό μιάς και υποτίθεται πως είναι οι θεματοφύλακες του έθνους και όταν λαμβάνεις μία τέτοια απαξιωτική συμπεριφορά για έναν τόσο σημαντικό χώρο που εμπεριέχει αντικείμενα ανεκτίμητης ιστορικής και συναισθηματικής αξίας για ένα έθνος που πάντα έχει μάθει να πολεμά όπως το ελληνικό, τότε πραγματικά τί μπορείς να περιμένεις απο τους απλούς πολίτες,τότε πραγματικά συμπεραίνεις με απογοήτευση πως «βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα» και πως για μερικούς ένστολους η χαλαρότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι το που βρίσκονται ούτε και ποιό είναι το αντικείμενο της «δουλειάς» τους που δεν θα έπρεπε να θεωρούν δουλειά παρά λειτούργημα. Είς αναμονήν λοιπόν της επόμενης απαξιωτικής εκδηλώσεως παρόμοιου χαρακτήρα, ποιός ξέρει αραγε που, ίσως και μέσα στο ίδιο το υπουργείο εθνικής αμύνης η ακόμα καλύτερα πάνω στον ιερό βράχο της ακρόπολης οπού τα ποτά και οι γελειότητες ενός αυτοαπαξιούμενου συνόλου ταγμένο στην μικρότητα της παρούσης ύπαρξης και επουδενί έθνους θα ρέουν για μία ακόμα φορά ασταμάτητα προς την κατρακύλα της ηθικής που κάποιοι τεχνιέντως μας εχουν καταλήξει. Κάποτε κίριοι όταν το υποβρύχιο «Παπανικολής» (το οποίο φροντίσατε να δώσετε το μεγαλύτερο μέρος του για παλιοσίδερα) βρίσκοταν στην αφρική για επισκευές και κάποιος εγγλέζος αξιωματικός θέλησε να το δεί απο κοντά έχοντας ακούσει για αυτό ενώ μόλις το αντίκρυσε απόρισε γιατί είναι τόσο διάσημο μιάς και ήταν πολύ παλιό σκαρί,όμως ο κυβερνήτης του ένδοξου αυτού υποβρυχίου τον επανέφερε στην τάξη λέγοντας του «Δεν είναι τα σίδερα που το κάνανε γνωστό αλλά η καρδιά αυτών που είναι μέσα» και τότε ντροπιασμένος ο ξένος έφυγε σκύβωντας το κεφάλι για την ηλιθιότητα του να προσβάλει το εν λόγω υποβρύχιο. Αυτό λοιπόν κύριοι ισχύει και για όλα όσα είναι φυλαγμένα εκεί μέσα στο πολεμικό μας μουσείο γιατί εκεί δεν φυλλάσονται τα σίδερα παρά οι καρδιές και οι ψυχές όσων τα χειρίστηκαν και είναι ποτισμένα απο τον ιδρώτα και το αίμα τους και ζυμωμένα μαζί με τα όνειρα τους για μία καλύτερη ελλάδα και κάνεις ένστολος η μή δεν έχει το δικαίωμα να τα λερώνει με την παρουσία του,και σείς τέτοιοι άνθρωποι σαν τον κυβερνήτη του «Παπανικολής» και του «Αβερωφ» δεν ειστε το μονο σιγουρο. Βλεπετε μπορει η εκδηλωση να εγινε για ατομα με προβληματα ορασης ομως υπαρχουν ανθρωποι με υγιεστατα ματια που δεν βλεπουν καθολου… Κλεινοντας παραθετω τον τελευταιο στιχο του ποιητη Κωστα Καρυωτακη απο το τελευταιο του ποιημα και κύκνειο άσμα του με τίτλο «ΠρεβεζỨ ‘Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία… Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία. Ας μάθουμε επιτέλους να κοκινίζουμε απο ντροπή μερικές φορές, δεν είναι κακό τουναντίον μας κάνει καλύτερους…πηγη