Του Νίκου Λυγερού

Η απόφαση του 1914 των Έξι Μεγάλων Δυνάμεων έχει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο. Εκτός των νησιών που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών ναυτικών μιλίων από τις μικρασιατικές ακτές, όλα τα Οθωμανικά νησιά μεταβιβάστηκαν στην Ελλάδα, εκτός από την ρητή εξαίρεση της Ίμβρου, της Τενέδου και του Καστελόριζου.

Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να υπάρχουν γκρίζες ζώνες για την Τουρκία, αφού η ίδια θεωρεί ότι αυτή η απόφαση είναι σε ισχύ και την χρησιμοποιεί σε επίσημα νατοϊκά έγγραφα, στα οποία έχουμε πρόσβαση. Ενώ, μόνο και μόνο ότι κάνει χρήση της έννοιας των γκρίζων ζωνών, η Τουρκία αμφισβητεί την απόφαση των Έξι Μεγάλων Δυνάμεων.

Η μόνη τροποποίηση που δέχτηκε αυτή η απόφαση, η οποία εντάχθηκε στη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, αφορά στην άρση της εξαίρεσης για το Καστελόριζο με την Συνθήκη των Παρισίων του 1947. Η επίπτωση αυτού του πλαισίου είναι ότι μας προσφέρει ένα δυναμικό πεδίο για να απορρίψουμε τις μη ορθολογικές απαιτήσεις της Τουρκίας. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά στο Καστελόριζο, όταν η Τουρκία επισημαίνει ότι το άρθρο 14 της Συνθήκης Παρισίων αφορά μόνο το Καστελόριζο και όχι το σύνολο των νησιών που βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή, αυτό σημαίνει ότι όλα τα νησιά που ανήκουν σε αυτό το πλαίσιο ανήκουν ήδη στην Ελλάδα μέσω της απόφασης των Έξι.

Επιπλέον, μέσω του άρθρου 16 της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία παραιτείται «παντός τίτλου» και δικαιώματος έξω από τα σύνορα των τριών ναυτικών μιλίων στην περιοχή του Αιγαίου. Και με το άρθρο 15 «παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμόμενων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελορίζου». Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για να γίνει οποιαδήποτε αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας, διότι δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα για να υποστηρίξει τις απαιτήσεις της.

ΠΗΓΗ