από το «εν Κρυπτώ»

To παρακάτω κείμενο μας απέστειλε αναγνώστης του Εν Κρυπτώ. Λιτό και περιεκτικό, θέτει ορισμένα πολύ απλά αλλά ταυτόχρονα κρίσιμα ερωτήματα. Αξίζει να το διαβάσετε μέχρι το τέλος…Ο λόγος στον Δ.Μ :

Εσύ κύριε Υπουργέ/Αρχηγέ/Διοικητή/Μόνιμο Στέλεχος,

έμαθες τον στρατιώτη σου πως να σκοτώνει άνθρωπο; Ε; Εκπαίδευσες το προσωπικό σου ώστε να είναι αποτελεσματικοί μαχητές; Τους έμαθες να σκοτώνουν για την Πατρίδα;

Ακούγεται βίαιο; Και πως να μην είναι! Ο πόλεμος, η αποστολή του στρατού, είναι μια εξαιρετικά βίαιη κατάσταση. Πόσο καλά προετοιμάστηκε το προσωπικό για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του;

Ξέρει ο στρατιώτης σου πως να σκοτώσει τον εχθρό; Ή περιορίζεται η «εκπαιδευσή» του στις περιστασιακές βολές δέκα φυσιγγίων από την αναπαυτική θέση πρηνιδόν κατά ακίνητων λευκών ομόκεντρων κύκλων;

Ξέρει ο στρατιώτης σου πως να περιποιηθεί το πολεμικό τραύμα του συναδέλφου του ή το δικό του; Πως να παράσχει πρώτες βοήθειες μάχης; Ή, μήπως, η σπάνια διδασκαλία Α’ Βοηθειών περιορίστηκε στην ηλίαση και τα δάγκωμα φιδιού;

Τον εκπαίδευσες καμιά φορά σε ρεαλιστικές συνθήκες; Να κουβαλά όλα τα αναγκαία; Να έχει πλήρη φόρτο πυρομαχικών, τροφής, νερού, υλικών τηλεπικοινωνιών κλπ; Να δείς, αντέχει να κινείται και να μάχεται με αυτά; Μήπως πρέπει να ψάξω για να του δώσω διαφορετικές λύσεις στα προβλήματα που ανακύπτουν;

Τον ταλαιπώρησες καμιά φορά ώστε να σταματήσει να σκέφτεται με άνεση; Του δημιούργησες το αναγκαίο άγχος και δυσφορία για να δείς πως ανταποκρίνεται; Μήπως έγνοια σου ήταν να κυνηγά την σκιά και την ανάπαυση ώστε να μην χολοσκάς κι εσύ και να μην σε ενοχλούν με «παρεμβάσεις» οι «πολιτικοί» μας; Σκέφτηκες ότι η αποτυχία σου να τον εκπαιδεύσεις και να τον προετοιμάσεις σωστά θα στοιχίσει ζωές στον πόλεμο και τότε τα ρουσφετικά τηλεφωνήματα θα φαντάζουν πολύ μικρά μπροστά στις τύψεις σου για τους νεκρούς στρατιώτες σου;

Φρόντισες ώστε ο στρατιώτης σου να είναι εφοδιασμένος με τα απαραίτητα υλικά σε ποσότητα και ποιότητα για να μπορέσει να εκτελέσει την αποστολή του; Έχει ένα καλό κράνος και ένα αλεξίσφαιρο; Ή υπάρχουν μόνο για τις επιδείξεις; Η στολή του είναι ανθεκτική και άνετη ή μήπως κάνει μόνο για τις παρελάσεις; Μήπως αυτή η στολή, για την οποία προσυπόγραψες να παραληφθεί, σε περίπτωση επαφής της με φωτιά, πράγμα σύνηθες στην μάχη, θα μετατραπεί σε επικίνδυνο μανδύα που θα συντηχθεί στο δέρμα του άτυχου στρατιώτη σου; Τα άρβυλα του, οι κάλτσες του, οι επενδύσεις και τα εσώρουχά του; Μήπως θυμίζουν παρελθόντες εποχές; Μήπως ο ρουχισμός και τα ατομικά υλικά που χορηγείς θυμίζουν Αλβανικό μέτωπο; Μήπως οι προδιαγραφές είναι copy-paste τα τελευταία 30 χρόνια;

Φρόντισες εσύ, σαν ηγήτορας, να είσαι σωματικά, πνευματικά και ψυχικά έτοιμος να οδηγήσεις Έλληνες στρατιώτες στη μάχη; Μήπως τα παραπανήσια σου κιλά και η χρόνια αποχή σου από οποιανδήποτε μορφή εξάσκησης θα επιρεάσουν την απόδοσή σου την κρίσιμη ώρα; Θα δουλέψει το μυαλό σου ικανοποιητικά για να δώσει τις σωστές οδηγίες όταν θα το βαραίνουν περιττά κιλά λίπους, που θα φαίνονται ακόμα πιο βαριά υπό το κράτος πανικού και του φόβου του θανάτου; Θα μπορέσεις να ηγηθείς ή θα κρύβεσαι πίσω από τις διαταγές που θα εκδίδεις;

Είστε εσείς, οι ηγήτορες κάθε βαθμίδας, σε θέση να πάρετε τους στρατιώτες σας στον πόλεμο και να τους γυρίσετε πίσω νικητές και ζωντανούς; Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στην τέχνη του πολέμου; Μήπως είσαστε προσκολλημένοι σε απαρχαιομένα δόγματα και τακτικές; Οι μεθόδοι του μάχαισθαι αλλάζουν, εσείς γιατί δεν τις ακολουθείτε; Για να μην μπείτε στον κόπο να αλλάξετε ή να προσαρμοστείτε;

Στρατός. Αποστολή του είναι να καταστρέψει τον εχθρό. Να σκοτώσει για να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας που υπηρετεί. Τα συμφέροντα, όχι το δίκαιο.

Και πριν βγούν οι διάφοροι αναρχοφασίστες, προοδευτικοί, ψευδοαριστερίζοντες, παλλόμενοι και επιχορηγούμενοι να κραυγάζουν ότι παρόμοιες σκέψεις και πρακτικές οδήγησαν τον τόπο σε καταστροφές, να τους αναφέρω ότι δεν ζούμε σε ένα κόσμο ουτοπικό, όπου τα λουλούδια σκορπούν το άρωμα τους στον άνεμο και τα γαλάζια νερά χαϊδεύουν τις χρυσές παραλίες στο ηλιοβασίλεμα με τους ανθρώπους να μοιράζονται τα αγαθά της ζωής ζώντας μια νιρβάνα σε ειρήνη και αρμονία. Αν το πιστεύουν αυτό ή αν νομίζουν ότι θα ήταν ποτέ εφικτό τότε έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και ο εγκέφαλος τους υπολειτουργεί.

Ζούμε σε ένα κόσμο συμφερόντων. Πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενων. Ο καθένας παλεύει για να διασφαλίσει το ατομικό και συλλογικό του συμφέρον. Ο στρατός είναι μέσον προάσπισης των συμφερόντων του κράτους. Με ισχυρό στρατό μπορείς να έχεις ισχυρή οικονομία, παιδεία, υγεία, ανάπτυξη, πρόοδο, ελεύθερη βούληση, ελεύθερο κράτος. Ο στρατός επιτρέπει στο κράτος να ασκεί κυριαρχία μέσω της χρήσης βίας ή της απειλής χρήσης βίας. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Έχεις ισχύ, έχεις φωνή. Δεν έχεις ισχύ, σε λιώνουν στο πάτωμα.

Βασική προυπόθεση, όμως, για να έχεις στρατό είναι να απαιτείς από τον στρατό να σου παρέχει ασφάλεια. Να απαιτείς σαν κράτος και σαν κοινωνία. Αλλιώς, αν οι απαιτήσεις σου δεν είναι αυτές αλλά άλλες αλλότριες, πολύ πιθανόν, όπως και γίνεται, είναι να έχεις ένα συφετό ένστολων αργόσχολών δημόσιων υπαλλήλων, όπου η μη ταλαιπωρεία και το «να περάσουμε» είναι ο πρώτος και μοναδικός στόχος της καθημερινότητας.

Μοιραία ένας τέτοιος οργανισμός θα γίνει βορά στις ορέξεις αυτών που επέλεξαν να έχουν πραγματικές ένοπλες δυνάμεις, και μαζί του θα συμπαρασύρει ολόκληρο το σαθρό οικοδόμημα που αυτοαποκαλείται κράτος και δυστυχώς και τους αθώους, αλλά και συνένοχους πολίτες του.

Ας αναλογιστούν οι υπεύθυνοι, ένστολοι και πολιτευόμενοι. Θέλουν να είναι συνένοχοι στην αποτυχία; Θέλουν το αίμα των νεκρών στρατιωτών και τα δάκρυα των δικών τους στα χέρια τους; Θα είναι σε θέση να αντικρύσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους όταν θα τους παραδίδουν ένα έκτρωμα αντί για μια Πατρίδα και να τους απολογηθούν λέγοντες «έκανα ότι μπορούσα»; Κοιμούνται ήσυχοι τις νύχτες γνωρίζοντας την ανεπάρκεια τους; Νιώθουν ότι κάνουν τη δουλειά τους; Πιστεύουν ότι είναι σε θέση να εκτελέσουν την αποστολή τους;

Οι στρατιώτες μας τι θα κάνουν; Θα σκοτώσουν για την Πατρίδα ή θα πεθάνουν για την Πατρίδα; Τι τους θέλουμε να κάνουν; Για τι τους προετοιμάζουμε;