«Πουλήστε την Ακρόπολη»! Η προτροπή ακούγεται τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα στο εξωτερικό. Να πληρώσουμε, δηλαδή, τα χρέη μας ως κράτος πουλώντας δημόσιους χώρους και ακίνητα με αξία. Οσοι το συζητούν προφανώς δεν έχουν περπατήσει γύρω από την Ακρόπολη. Γιατί θα διαπίστωναν ότι πρόλαβαν άλλοι…Ταβέρνες και καφετέριες, επαγγελματίες και μεγαλοσχήμονες παντός καιρού έχουν επιτύχει κατάληψη στον ακριβό περίπατο γύρω από τον ιερό βράχο. Εξασφαλίζοντας ένα ιδιότυπο άσυλο, κλείνουν δρόμους που στα χαρτιά είναι πεζόδρομοι, πεζόδρομους που στα χαρτιά παραμένουν δρόμοι, πεζοδρόμια που αγνοείται η ύπαρξή τους. Οσο για τους πεζόδρομους που δεν έμειναν στα χαρτιά αλλά διαμορφώθηκαν με μεγάλο κόστος, εδώ πρυτανεύει το αλλήθωρο βλέμμα της αστυνόμευσης. Αποτέλεσμα;

Ενας πεζός που θα θελήσει απλώς να περπατήσει θα πρέπει:

1 Να διαθέτει ευελιξία χορευτή για να περάσει ανάμεσα σε εκατοντάδες τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες και παρκαρισμένα οχήματα.

2 Να ανταγωνιστεί επιτυχώς και αναιμάκτως «τρενάκια» και πάσης φύσεως κινούμενα τροχοφόρα, που προσπαθούν επίσης να ελιχθούν στα στενά περάσματα.

3 Να έχει μεγάλη αντοχή διότι δεν υπάρχουν περιθώρια ανάπαυσης, καθώς τα παγκάκια είναι ουσιωδώς ανύπαρκτα (αφού θα έκλεβαν χώρο από τα κινητά και ακίνητα «εμπόδια» των προηγούμενων εδαφίων).

4 Να μη συνοδεύει άτομα με κινητικά προβλήματα, ανάπηρους, ηλικιωμένους και παιδιά, διότι έτσι χάνεται και η παραμικρή ελπίδα αναψυχής (μπροστά στη συνεχή αγωνία για την απώλειά τους).

Πώς καταφέραμε, άραγε, να «ιδιωτικοποιήσουμε» τον δημόσιο χώρο; Χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψη, χωρίς πλειοδοτικούς διαγωνισμούς, χωρίς καν να περιορίσουμε τα δημόσια ελλείμματα, χωρίς κανένα «Μνημόνιο» να το επιβάλλει, χωρίς μια μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας; Οσοι περπατούν εδώ ίσως βρουν απάντηση μόνο στο τελευταίο «χωρίς»: Διαδήλωση δεν έγινε ποτέ, αλλά τον τελευταίο καιρό συνηθίζεται το ομαδικό «κράξιμο»… Οποτε, δηλαδή, εποχούμενος σε δίκυκλο ή Ι.Χ. επιδιώξει να περάσει τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, ιδίως το βράδυ, δέχεται «βροχή επιπλήξεων» (το λέμε ευγενικά) από όσους κάθονται στα γύρω βράχια. Μπροστά στα μάτια του υπογράφοντος, «υπερήφανος γιωταχής» υποχρεώθηκε να ταπεινωθεί ενώπιον των κυβικών και της συνοδού του, να κάνει όπισθεν και να επιστρέψει από εκεί όπου παραβίασε τον πεζόδρομο, αφού προηγουμένως ομάδα πεζών αρνήθηκε επί δέκα λεπτά να κάνει στην μπάντα. Παραδόξως, στο συγκεκριμένο δεκάλεπτο δεν έτυχε να περάσει ούτε μία από τις πολυποίκιλες ομάδες αστυνομικής περιφρούρησης (Ζήτα, Δέλτα, Δίας, Δημοτική Αστυνομία, Αμεσος Δάση κ.λπ.), που συνήθως διασχίζουν με συχνότητα ντελίβερι σε βραδιά τελικού Μουντιάλ…

Ποιος θα μπορούσε το 2003 να προβλέψει την κρίση που περνά σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση; Αν υπήρχε κάποιος, ίσως να μη γινόταν τότε η διεύρυνση με 10 νέα μέλη και να είχαμε αποφύγει τη «μεγαλειώδη τελετή» της υπογραφής στη Στοά του Αττάλου, που άφησε «δώρο» στην πόλη την άρον άρον πεζοδρόμηση της οδού Αδριανού ανάμεσα στο Μοναστηράκι και το Θησείο.

Η πεζοδρόμηση έγινε τόσο γρήγορα, που πολλά από τα έργα προσφάτως έφθασαν στο στάδιο της τελικής παραλαβής, ενώ η Αδριανού στα χαρτιά παραμένει ακόμη δρόμος και όχι πεζόδρομος! Θεωρητικώς, δηλαδή, εάν κάποιος μπει με το αυτοκίνητό του στον συγκεκριμένο δρόμο, συλληφθεί και η υπόθεση καταλήξει στο δικαστήριο, πιθανόν να αθωωθεί! Ομως ουδείς το τολμά, καθώς το καλντερίμι είναι σε τέτοιο βαθμό κατειλημμένο από τα τραπεζοκαθίσματα, τις ομπρέλες, τα διαφημιστικά σταντ των εστιατορίων και τους μικροπωλητές, που ο εισβολέας θα βρεθεί προ αδιεξόδου.

Η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο από την αρχή, καθώς νέα μαγαζιά συνέχισαν να προστίθενται, με αιχμή τους Ολυμπιακούς του 2004 και εφόδιο την προνομιακή θέα που προσφέρει ο συγκεκριμένος δρόμος προς την Αρχαία Αγορά και τον βράχο της Ακρόπολης. Ενδεικτικό της κατάστασης, το καταγεγραμμένο παλαιότερα γεγονός, με ασθενοφόρο να χρειάζεται μιάμιση ώρα για να περάσει ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα και να φθάσει στο σημείο όπου διερχόμενος είχε σπάσει το πόδι του. πηγη