Πριν επεκταθώ στο θέμα που αναφέρεται στο ιστορικό του δράματος της Κύπρου, θεωρώ ιερά υποχρέωσί μου να αποτίσω φόρο τιμής σε έναν υπέροχο Έλληνα που, προσφάτως, έφυγε για την χώρα των Μακάρων!.. Το συνταγματάρχη Δημήτριο Παπαποστόλου, του οποίου οι γνώσεις επί του Κυπριακού με βοήθησαν αφάνταστα, ώστε να μορφώσω πληρέστερα την άποψί μου επ’ αυτού. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Επί του θέματος τώρα:
Για την από πολλού σχεδιασθείσα διχοτόμησι της Κύπρου υπάρχει μεγάλο ιστορικό, που δεν είναι δυνατόν – από πλευράς χώρου – να παρατεθεί σήμερα.

Πάντως, για να γνωρίζει ο Αναγνώστης και ειδικά οι νεώτεροι αναφέρουμε συνοπτικά ότι για την επίτευξί της συνεργάσθηκαν τρεις δυνάμεις: Βρετανία, Τουρκία και Ηνωμένες Πολιτείες. Στο… βάθος του κήπου ψάξτε και για τους Ιουδαίους (Ισραήλ) καθώς ο… Μάρτης δεν λείπει ποτέ από τη Σαρακοστή.

Η ύπαρξις τόσον εντόνου ενδιαφέροντος από τις προαναφερθείσες χώρες για το ακροτελεύτιο αυτό ορόσημο της Ελληνικής πολυνησίας, την επίγεια αυτή Αφροδίτη, για την φωτεινή και σταθερή αυτή όασι του Ελληνισμού, δεν είναι κάτι τυχαίο.

Είναι, βλέπετε, η Κύπρος το γεωστρατηγικό – γεωπολιτικό σημείο που συνδέει τρεις ηπείρους: Ευρώπη – Ασία – Αφρική, πράγμα που αυτονοήτως, σημαίνει τεράστια, από πάσης απόψεως, συμφέροντα. Συμφέροντα τα οποία επηυξήθησαν από την στιγμή που επετεύχθη η διάνοιξις της διώρυγας του Σουέζ (εν έτει 1869).

Έτσι εξυπακούεται, μεταξύ πολλών άλλων, ο λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι, με την αμέριστη συμπαράστασι των Βρετανών, των Αμερικανών και των Ιουδαίων, προχωρούν στις 20 Ιουλίου 1974 στην απόβασι με την επωνυμία «Αττίλας Ι» στο βόρειο τμήμα της Νήσου, οπότε καταλαμβάνουν την Κυρήνεια.

Είχε προηγηθεί το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974) και η φυγή του (μέσω Δεκελείας και Μάλτας) στην Βρετανία και εν συνεχεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου (στις 19 Ιουλίου 1974) εξεφώνησε τον κατάπτυστο εκείνο λόγο ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, διά του οποίου ζήτησε την επέμβασι των εγγυητριών δυνάμεων Βρετανία – Τουρκία για την αποκατάστασί του ως ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Καταγγέλλει δε την Ελλάδα – δηλαδή την τρίτη εγγυήτρια δύναμι – ως εισβολέα, αν είναι δυνατόν!
Το Συμβούλιο Ασφαλείας πείθεται κι έτσι δίδεται το πράσινο φως στον Ετσεβίτ για την απόβασι – οι Βρετανοί έβαλαν τους Τούρκους μπροστά κατά την γνωστή τακτική τους, προκειμένου να διασώσουν τα προσχήματα. Το σχέδιο επιτυγχάνεται οπότε αρχίζει το δεύτερο μέρος του που ήταν, τι άλλο, η προετοιμασία για τον Αττίλα ΙΙ, στις 14 Αυγούστου 1974, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψι του 38% της Κύπρου.

Τούτο θα μπορούσε, όμως, να έχει αποφευχθεί εάν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (…ανέλαβε την διακυβέρνησι της Ελλάδος στις 24 Ιουλίου του 1974) είχε πεισθεί, αντί να προχωρήσει στις βρώμικες συνομιλίες και συμφωνίες της Γενεύης και του Λονδίνου, να στείλει μια ενισχυμένη μεραρχία στην Κύπρο, η οποία μαζί με τους Κυπρίους θα αντιμετώπιζε επαρκώς τους Τούρκους.

Δεν έπραξε, όμως, το αυτονόητο, παρ’ ότι είχε την πληροφόρησι ότι στο μεταξύ 20 Ιουλίου και 14 Αυγούστου χρονικό διάστημα τα τουρκικά στρατεύματα συνέχισαν να αποβιβάζονται στην Κυρήνεια. Είπε δε εκείνο το απαράδεκτο – όταν οι στρατηγοί του επρότειναν να στείλη την ενισχυμένη μεραρχία στην Κύπρο – όσο και πολύ ύποπτο, από πάσα άποψι, «η Κύπρος είναι μακράν»!..

Δηλαδή, τι σημαίνει «μακράν»; Ποια μάνα θα έλεγε τούτο εάν επληροφορείτο ότι το παιδί της ασθενεί κάπου, σε κάποιο σημείο του ορίζοντος; Απάντησις; Θα πήγαινε έστω και κολυμπώντας να το βρει, να του προσφέρει την οποιαδήποτε βοήθεια.

Το τι επηκολούθησε είναι γνωστό. Ο ανόητος Μακάριος επέστρεψε ως Πρόεδρος στην Κύπρο (τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους), αλλά οι «εγγυητές» Τούρκοι, από τους οποίους εζήτησε να επέμβουν, δεν έφυγαν ποτέ, όπως είχε βλακωδώς πιστέψει ότι θα έπρατταν.

Αυτή εν ολίγοις είναι η τραγική και σύντομη, περίληψις του Κυπριακού δράματος, για την περίοδο Ιούλιος – Αύγουστος 1974. Δράμα του οποίου οι επιπτώσεις εξακολουθούν ως σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ