Του Σταυρου Λυγερου

Η ρητορική κυβερνητικών παραγόντων δημιουργεί την εντύπωση ότι με το εύρημα της ατομικής απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων θα καταλυθεί ένα καθεστώς ασυδοσίας. Στην πραγματικότητα, βήμα μπροστά είναι η δημιουργία ενιαίας αρχής πληρωμών. Η τομή, μάλιστα, θα ήταν πολύ πιο βαθιά εάν το σύνολο των διοικητικών υπαλλήλων υπαγόταν στο υπουργείο Εσωτερικών, ώστε να διευκολυνθεί η ορθολογική κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού. Σήμερα, υπάρχουν υπηρεσίες με περισσότερους υπαλλήλους από όσους έχουν ανάγκη και άλλες με μεγάλες ελλείψεις προσωπικού.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας. Προ καιρού, σε τηλεοπτικό παράθυρο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κούναγε με ιερή αγανάκτηση το δάκτυλο σε εκπρόσωπο της ΑΔΕΔΥ, ζητώντας του εκεί και τότε να πει ποιος είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, λες και τις προσλήψεις τις αποφασίζουν οι συνδικαλιστές! Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Επανειλημμένως υπουργοί έχουν δηλώσει οργισμένοι ότι δεν γνωρίζουν τον αριθμό των υπαλλήλων τους! Σε μία σοβαρή χώρα τέτοιου είδους δηλώσεις θα είχαν εκληφθεί ως ομολογίες αποτυχίας και θα ήταν λόγος αποπομπής. Στην Ελλάδα της σύγχυσης και της προπαγάνδας, όμως, συμβαίνει το αντίστροφο. Εξ ου και όσοι κλάδοι πρόβαλαν βάσιμες ή αβάσιμες αντιρρήσεις αντιμετωπίστηκαν από τους δημοσιογράφους – εισαγγελείς σαν «ύποπτοι», που με προσχήματα προσπαθούν να ξεφύγουν από την εξυγιαντική τσιμπίδα της κυβέρνησης.

Γιατί, όμως, ενοχοποιείται λαϊκιστικά η έννοια του δημοσίου λειτουργού, όταν η κυβέρνηση θα μπορούσε με κατάλληλες διατυπώσεις να υπερβεί τέτοιου είδους εμπόδια;

Είναι αποκλειστική ευθύνη των κυβερνώντων το γεγονός ότι δεν έχουν σαφή εικόνα του χάρτη της δημόσιας διοίκησης. Εάν είχαν ζητήσει απογραφή από κάθε υπηρεσία και είχαν ενοποιήσει τις καταστάσεις, θα γνώριζαν και τον αριθμό και τις αποδοχές και το πού βρίσκονται όχι μόνο οι μόνιμοι υπάλληλοι, αλλά και όσοι απασχολούνται στον δημόσιο τομέα με κάθε λογής συμβάσεις. Μία ενοποιημένη ηλεκτρονική κατάσταση, που θα ενημερωνόταν αμέσως για κάθε αλλαγή, θα έδειχνε καθαρά και όλων των ειδών τις καταχρήσεις. Η κυβέρνηση, όμως, μετακυλίει το δικό της καθήκον στις πλάτες των δημοσίων υπαλλήλων με την καταλυτική απειλή «απογράψου, γιατί αλλιώς δεν θα πληρωθείς».

Επιπροσθέτως, το κάνει σε περίοδο αδειών, ενώ θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα.

Η ατομική απογραφή μπορεί να συμβάλει ως συμπληρωματική διαδικασία της απογραφής που όφειλαν να κάνουν οι υπηρεσίες. Αντί, όμως, η κυβέρνηση να καλλιεργεί κλίμα γενικής ενοχοποίησης των δημοσίων υπαλλήλων, ο πρωθυπουργός όφειλε να ζητήσει την κατανόησή τους, επειδή τους υποχρεώνει να πράξουν κάτι που είναι καθήκον των υπηρεσιών. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τη διαφορά ύφους ασήμαντη λεπτομέρεια. Στην πραγματικότητα, όμως, αντανακλά τη διαφορά πολιτικού πολιτισμού. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδεικνύει ότι πίσω από τη μεταμοντέρνα μορφή ζει και βασιλεύει το κράτος παράγκα, που διόλου τυχαία συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως κράτος – αφέντης.

ΠΗΓΗ