"Greek National Pride" blog / ΔΙΕΘΝΗ / ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ / Ε.Ε. / ΗΠΑ / Τουρκία

«Τουρκία και Ευρώπη έχουν ανάγκη η μια την άλλη»

Posted on by 7 Σχόλια

O Βρετανός βουλευτής των εργατικών και υπουργός της Βρετανίας μεταξύ των ετών 2002 και 2005 Denis MacShane σε άρθρο του στο αμερικανικό περιοδικό Newsweek με τίτλο «Σταματήστε το παιχνίδι των κατηγοριών» και «Ευρώπη και Τουρκία έχουν ανάγκη η μια την άλλη» υποστηρίζει πως είναι καιρός η Ευρώπη να ανοίξει τις αγκάλες της στην Τουρκία, αφήνοντας να εννοηθεί πως η αλλαγή στάσης της Τουρκίας είναι αποτέλεσμα των –σχεδόν- ανεύθυνων πολιτικών της Ευρώπης σπρώχνοντάς την, έτσι στην αγκαλιά ενός ισλαμικού ριζοσπαστισμού.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το πλήρες άρθρο.

«Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου η Τουρκία είχε αναδειχθεί αναμφίβολα ως το πιο σημαντικό κράτος στις εσχατιές της Δύσης. Τώρα φαίνεται πως προτιμά να προσέχει το Ιράν υπερβολικά ενόψει των νέων σκληρών μέτρων του ΟΗΕ ενάντια στην Τεχεράνη.

Οι διαφωνίες με το Ισραήλ, κάποτε σημαντικός φίλος της Τουρκίας, έχουν χειροτερέψει τόσο πολύ, ώστε υπάρχει σχεδόν μια σύγκρουση μεταξύ των δύο μοναδικών δημοκρατικών καθεστώτων στην περιοχή. Η Τουρκία έχει καταργήσει τη βίζα στους Σύριους, παρά το αποδεδειγμένο γεγονός της υποστήριξης της Δαμασκούς στην τρομοκρατία. Στο εσωτερικό της Τουρκίας υπάρχουν φόβοι πως το κυβερνών ισλαμικό κόμμα AK θέλει το ισλαμικό έθνος να αντικαταστήσει τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους με τη θρησκευτική πολιτική.

Πολιτικοί παρατηρητές σε όλο τον κόσμο ψάχνουν κάποιον για να κατηγορήσουν για την γεωστρατηγική μετακίνηση της Άγκυρας. Τον περασμένο μήνα ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Robert Gates έδειξε προς την μεριά των Ευρωπαίων πολιτικών που απορρίπτουν την Τουρκία. Ισραηλινά «lobby» δηλώνουν πως μέσω της επιρροής του το ισλαμικό κόμμα της Τουρκίας ξεκίνησε μια εκστρατεία μίσους κατά του Ισραήλ. Προσωπικότητες από Ελλάδα και Κύπρο υπογραμμίζουν το γεγονός πως η Τουρκία αρνείται να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις σχετικά με την εισβολή που πραγματοποίησε το 1974 στην Κύπρο και την κατοχή του βόρειου κομματιού του νησιού. Μέσα στην Τουρκία οι διαφωνίες ισλαμιστών και κοσμικών θα χρειαστούν πολύ καιρό για να επιλυθούν.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν από ένα μερίδιο της ευθύνης. Οι ΗΠΑ δεν έχουν διαμορφώσει μια αποτελεσματική πολιτική σε σχέση με την Τουρκία. Ο George W. Bush απέτυχε στο να εμπλέξει την πολιτική κάστα της Τουρκίας, η οποία στη συνέχεια αρνήθηκε να χρησιμοποιηθεί από τον αμερικανικό Στρατό ως ενδιάμεσος σταθμός για την εισβολή στο Ιράκ. Η Ουάσιγκτον στη συνέχεια διαμαρτυρήθηκε στην Τουρκία για το διπλωματικό της άνοιγμα στο Ιράν, αν και η Άγκυρα δεν είδε καμία διαφορά ανάμεσα στο δική της πολιτική και στις προσπάθειες των Ευρωπαίων να ανακαλύψουν κοινό συνδιαλλαγής με την Τεχεράνη ή την εξαγγελθείσα πολιτική Obama να «απλώσει το χέρι» απέναντι στους αντιπάλους των ΗΠΑ. Ευρωπαίοι μεταξύ των οποίων η γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel και ο πρόεδρος της Γαλλίας Nicolas Sarkozy συχνά εκπέμπουν ένα μήνυμα υποκρισίας το οποίο το μόνο που κάνει είναι να οδηγεί την Άγκυρα μακριά από την Ευρώπη. Η Τουρκία μπορεί να έχει οτιδήποτε θελήσει από την Ευρώπη, λένε, εκτός από αυτό που η Άγκυρα θέλει: ένα ρεαλιστικό διαπραγματεύσιμο σχέδιο για την εισδοχή της Τουρκίας στην ΕΕ.

Αλλά και η Τουρκία έχει μερίδιο ευθύνης. Οι ηγέτες της λειτουργούν με διπλά κριτήρια. Περιμένουν και κατά το πλείστον λαμβάνουν κατανόηση και κάλυψη για την σκληρή γραμμή που κρατούν απέναντι στους Κούρδους αυτονομιστές, αλλά την ίδια στιγμή περιμένουν από το Ισραήλ να διαπραγματευθεί με τη Χαμάς, η οποία είναι αφοσιωμένη στην εξαφάνιση του ισραηλινού κράτους. Οι Τούρκοι στην πλειοψηφία τους σοκαρίστηκαν από το θάνατο εννέα πολιτών της στον στολίσκο για τη Γάζα από ισραηλινούς στρατιώτες, απαιτώντας «συγνώμη» από το Ισραήλ, ένα έθνος που δεν εκφράζει κάποια μετάνοια ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από ότι κάνει η Τουρκία για τις σφαγές των Αρμενίων.

Ο μόνος δρόμος μπροστά είναι η προσπάθεια να επανακάμψουν οι προσπάθειες που θα φέρουν την Τουρκία μέσα στην ΕΕ. Αυτό δεν θα είναι εύκολο. Οι φίλοι της Άγκυρας στην Ευρώπη λιγοστεύουν σε αριθμό. Η ταυτότητα της νέας εθνοκεντρικής πολιτικής της Ευρώπης είναι ανοικτά αντι-μουσουλμανική. Σε όλη την Ευρώπη πολιτικοί προειδοποιούν για το φόβο των 80 εκατομμυρίων μουσουλμάνων οι οποίοι πλημμυρίζουν την Ευρώπη εάν η Τουρκία γίνει μέλος της ΕΕ. Η Βρετανία, η οποία δεν διαθέτει τούρκους μετανάστες, και το μέλος της ΕΕ που είναι πιο μακριά από την Τουρκία, θέλει να αυτοπαρουσιάζεται ως ο καλύτερος φίλος της Τουρκίας στην Ευρώπη. Τόσο κατά την προηγούμενη εργατική κυβέρνηση όσο υπό τη νέα του πρωθυπουργού David Cameron. Για εσωτερικούς όμως πολιτικούς λόγους, ο Cameron παρέκκλινε της κεντροδεξιάς του πολιτικής και συμμαχίας του στην ΕΕ συνασπιζόμενος στο συγκεκριμένο θέμα με κάποια  υπερεθνικιστικά και ευρωσκεπτικιστικά  κόμματα . Ως αποτέλεσμα η Βρετανία είναι απούσα από τη συζήτηση. Σήμερα οι πιο θερμοί υποστηρικτές της Τουρκίας είναι οι σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι όμως βρίσκονται στην αντιπολίτευση.

Παρόλα αυτά, οι προσπάθειες για την επανέναρξη της διαδικασίας εισδοχής είναι κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για την Τουρκία. Στην Κωνσταντινούπολη, σε ένα συνέδριο που διοργανώθηκε από το Βασιλικό Ινστιτούτο του Λονδίνου για Διεθνή Θέματα, ο Τούρκος υπουργός για θέματα Ευρώπης Egemen Bagis χαρακτήρισε την ΕΕ ως «το μεγαλύτερο σχέδιο ειρήνης στην ιστορία της ανθρωπότητας». Τέτοια φρασεολογία σπάνια ακούγεται από τα χείλη Ευρωπαίων υπουργών, οι οποίοι έχουν προσκρούσει στα προβλήματα της διαχείρισης μιας άρρωστης Ευρώπης ανίκανη να παράξει ανάπτυξη. Η δύναμη και η ισχυρή οικονομία της Τουρκίας θα την κατατάξουν ως την έκτη ισχυρότερη οικονομία στην ΕΕ. Οι δρόμοι στην Κωνσταντινούπολη τόσο στις «ευρωπαϊκές» όσο και στις «ασιατικές» της διαδρομές είναι γεμάτες από ένα ενεργητικό, νέο και μοντέρνο πληθυσμό, ο οποίος αν και τυπικά πιστός στο Ισλάμ, μοχθεί για να διαμορφώσει την Τουρκία του 21ου αιώνα, ευρισκόμενη πιο κοντά στην Ισπανία, παρά στην Συρία ή τη Σαουδική Αραβία. Οι Βρυξέλες, η Άγκυρα και η Ουάσιγκτον πρέπει να ενθαρρύνουν μια τέτοια διαδικασία, και όχι να δείχνουν ο ένας τον άλλον για την ευθύνη της μετακίνησης της Τουρκίας σε μια αντίθετη κατεύθυνση”.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Το άρθρο:

Stop the Blame Game

Europe and Turkey need each other.

Emmanuel Dunand / AFP-Getty Images

Turkish Ambassador to the U.N. Ertugrul Apakan (center).

In the cold war years Turkey was unquestionably accepted as the West’s most important frontier nation. Now it seems to prefer coddling Iran over backing the U.N. Security Council’s harder line against Tehran. Disputes with Israel, once a key friend of Turkey, have become so bad, there is almost a rupture between the only two democracies in the region. Turkey has abolished visas for Syrians despite the well-documented support Damascus offers terrorist outfits. Inside Turkey, there are fears the ruling Islamist AK Party wants to see the Muslim nation replace secularism with religious politics.

Policymakers everywhere are looking for someone to blame for the apparent shift in Ankara’s direction. Last month U.S. Defense Secretary Robert Gates pointed his finger at European politicians who reject Turkey. Pro-Israeli lobbyists say the AK’s Islamist influence has unleashed a hate campaign against Israel. Greek and Cypriot diasporas highlight Turkey’s refusal to make amends for its 1974 invasion and occupation of the northern half of Cyprus. Inside Turkey, the struggle between the Muslim and secularist traditions have yet to be resolved.

Click here to find out more!

The truth is, everyone bears responsibility. The U.S. has no effective policy for Turkey. George W. Bush failed to engage the Turkish political class, which subsequently refused his demand that the U.S. Army use Turkey as a transit route for its invasion of Iraq. Washington later scolded Turkey for its diplomatic opening to Iran, even though Ankara viewed it as little different from earlier European efforts to engage with Tehran or Obama’s policy of reaching out to American adversaries. Europeans, including Germany’s Chancellor Angela Merkel and France’s President Nicolas Sarkozy, have delivered a condescending message that only drives Ankara away from Europe. Turkey can have anything it wishes from Europe, they seem to say, except what Ankara wants: a realistic negotiating path to EU membership.

Turkey is also to blame. Its leaders operate by a double standard. They expect and largely receive understanding and cover for their harsh line against Kurdish separatists, but expect Israel to parley with Hamas, which is dedicated to the elimination of the Jewish state. Turks, genuinely shocked by this summer’s killing of nine civilians on an aid flotilla to Gaza by Israeli soldiers, demanded an apology from Israel, a nation that does not express remorse any more than Turkey does for the massacres of Armenians.

The way forward is to try to reignite efforts to bring Turkey into the EU. This won’t be easy. Ankara’s friends in Europe are dwindling in number. Europe’s new politics of identity nationalism is openly anti-Muslim. Across Europe, politicians wave the specter of 80 million poor Muslims flooding into Europe if Turkey were to join the EU. Britain, with no Turkish immigrants and the EU’s member state farthest from Turkey, likes to portray itself as Ankara’s best friend in Europe, under both the previous Labour government and the newly elected prime minister, David Cameron. But for internal political reasons, Cameron has walked out of the main center-right political grouping in the EU and formed a small marginal alliance with ultranationalist and Euro-skeptic political parties. As a result, Britain is absent from the debate. Today the most active supporters of Turkey’s EU aspirations are social democrats, who are in opposition.

Still, efforts at restarting the accession process are crucial, and not just for Turkey. At a recent Istanbul conference organized by London’s Royal Institute of International Affairs, Turkey’s Europe minister, Egemen Bagis, described the EU as “the greatest peace project in the history of mankind.” Such language is rarely heard from the lips of EU foreign ministers, who have become disillusioned with the problems of managing a cantankerous Europe unable to generate growth. Turkey’s energy and strong economic performance would make it the EU’s sixth-biggest economy. The streets of Istanbul on both its European and Asian sides are thronged with an energetic, young, modernist population that pays lip service to Islam but is aching to shape a 21st-century Turkey more like Spain than Syria or Saudi Arabia. Brussels, Ankara, and Washington should encourage that, not point fingers at one another for Turkey’s drift in the opposite direction.

MacShane is a Labour M.P. and served as Britain’s Europe minister.

ΠΗΓΗ

7 thoughts on “«Τουρκία και Ευρώπη έχουν ανάγκη η μια την άλλη»”

  1. Η Ε.Ε ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ. ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΑΥΤΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

  2. ΑΥΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΙΔΡΥΘΗΚΕ , ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ , ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
    ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΣΙΡΚΟ ΜΕ ΜΙΝΑΡΕΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΚΕΣ ΠΑΝΤΟΥ.

  3. H moggoli mia zoi endiafeontousan mono gia ton eafto tous kai kanoune MONO afto pou tous simferi. Giafto eprepe na diakopsoume oles tis epafes me afti tin sixameri xora gia panta, kai oxi na tous kouvalame kiolas stin Evropi. Vre oust

Σχολιάστε