της Ελίνας Γαληνού

Το φαινόμενο της τουρκικής προκλητικότητας κοντεύουμε να το θεωρούμε μέρος της καθημερινότητάς μας.

Οι δήθεν κατά λάθος παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας παράλληλα με τις τουρκικές φρεγάτες που κάνουν κρουζιέρα στο Αιγαίο, είναι ένα από τα δείγματα «αμοιβαίας φιλίας και εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Μια ακόμα απάντηση στο «ευγενικό» αίτημα του πρωθυπουργού μας προς τον Ερντογάν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα. Ομως η πολυετής ενασχόλησή του με την πολιτική και η θητεία του στο Υπ.Εξ επί κυβέρνησης Σημίτη, θα έπρεπε μάλλον να τον έχουν πείσει ότι η Τουρκία δεν συγκινείται από τέτοιου είδους αβροφροσύνες.

Η υπόδειξή του κατά την οποία «καλή γειτνίαση σημαίνει να μην επισκέπτεσαι τον γείτονά σου απροειδοποίητα», προφανώς δεν έπιασε τόπο. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ή μάλλον για να ακριβολογούμε, από την επομένη κιόλας της αναχώρησης του Τούρκου πρωθυπουργού, η Τουρκία άρχισε να δίνει sxr τις απαντήσεις.

Ο πρωθυπουργός που καμάρωνε γιατί ο τούρκος ομόλογός του τον αποκάλεσε «ο φίλος μου..», είναι οπαδός της πολιτικής «χαμηλών τόννων» κυρίως για τα εξωτερικά θέματα (γιατί στο εσωτερικό ξέρει να τους ανεβάζει). Αυτούς τους «χαμηλούς τόννους» και το σεμνό υποτακτικό ύφος πιστεύει ότι συνιστούν το άριστο προφίλ του ηγέτη, ο οποίος «αποφεύγει να ρίχνει λάδι στη φωτιά» για να μην χειροτερέψει τα πράγματα. Είναι όμως έτσι ακριβώς; Η Τουρκία έχει μάλλον άλλη άποψη, έτσι τουλάχιστον μας δείχνει.

Κάποιοι βέβαια θεωρούν ότι «δεν μας συμφέρει να απαντήσουμε προκλητικά στις προκλήσεις της Τουρκίας». Αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια λογική βάση υπό προυποθέσεις φυσικά. Ας θεωρήσουμε ότι δεν είμαστε διατεθειμμένοι (και όχι ανέτοιμοι ή αδύναμοι) να εμπλακούμε σε πόλεμο με την Τουρκία, για διάφορους διπλωματικούς λόγους. Π.χ γιατί εμείς δεν θέλουμε να παίξουμε το παιχνίδι της και να προκαλέσουμε αποσταθεροποίηση στο Αιγαίο, διότι ίσως δεν θα το ήθελε ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ, ενώ θα περιέπλεκε και την Κύπρο. Μια τέτοιου είδους εξήγηση, θα ήταν αξιοπρεπής και αξιοποιήσιμη από διπλωματική άποψη, αν προβαλόταν με την υπόμνηση ότι «η μετριοπαθής στάση της Ελλάδας παρ΄όλο που της κοστίζει πάραυτα, προσφέρει εξυπηρέτηση σε εταίρους και συμμάχους». Αντιθέτως, το συνεχές κλίμα ηττοπάθειας που καλλιεργείται μέσα στην Ελλάδα, δημιουργώντας συμπλεγματικούς Ελληνες εν αδυναμία απέναντι σε μια Τουρκία ισχυρή, είναι επιζήμιο για τη θέση μας.

Εστω ότι η επιλογή χαμηλών τόννων, είναι μια πολιτική που αποφεύγει την όξυνση. Ομως η περιφρούρηση δικαιωμάτων που έχουν να κάνουν με την εθνική κυριαρχία ενός κράτους, μπορεί κάλλιστα να γίνεται με την άσκηση δικαιωμάτων που έχει κάθε χώρα όπως ορίζονται από τους κανόνες Διεθνούς Δικαίου και τους όρους Συνθηκών που έχει υπογράψει. Μπορεί αυτήν την εποχή να έχουμε βρεθεί στα στενά λόγω Μηχανισμού Στήριξης και ΔΝΤ, είμαστε όμως ακόμα μέλη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και συνδεδεμένοι εξ ίσου με τις αντίστοιχες υποχρεώσεις και τα δικαιώματα μελών. Τα δικά μας όρια (θαλάσσια, εναέρια και ξηράς) είναι παράλληλα και νοτιοανατολικά όρια της ΕΕ να θυμίσουμε…Ομως πώς να θυμίσουμε, αφού οι αρμόδιοι διαχειριστές της εξωτερικής μας πολιτικής «χαμηλών τόννων», έχουν ξεχάσει φαίνεται τη σημασία του scripta manent.;.. Θα το θυμηθούν μάλλον όταν προσεχώς θα κριθεί η Τουρκία για την «πρόοδο» της ενταξιακής της πορείας στην ΕΕ… Και η Ελλάδα, όχι μόνο δεν θα έχει να επικαλεστεί καμία καταγραφή των αμέτρητων πλέον προκλήσεων και δειγμάτων αναξιοπιστίας της Τουρκίας, ούτε στον ΟΗΕ, ούτε στην Κομισιόν, αλλά θα υποστηρίξει την ένταξή της και από πάνω. Η μήπως πιστεύει ο πρωθυπουργός ότι όλα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα μετά την επίσκεψη του Ερντογάν, θα τα θυμάται η ΕΕ και ο ΟΗΕ….απέξω;

πηγη