Ξεκινάμε πάντα από την Αμμόχωστο. Ζητάμε από τους Τούρκους την άμεση επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της.

Αυτό άλλωστε προνοούν τα ψηφίσματα και οι αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ιδιαίτερα το 550) και οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου (Ντενκτάς-Κυπριανού) καθώς και τα κατά καιρούς σχέδια για το Κυπριακό (Ανάν, Γκάλι, Αμερικανοκαναδικοβρετανικό, κ.ο.κ). Και γιατί μόνο η Αμμόχωστος, απαντούν οι Μορφίτες. Και η Μόρφου «απελευθερώνεται» σύμφωνα με τους χάρτες των εκάστοτε μεσολαβητών (πάλι Ανάν, Γκάλι).

Και εμείς; Ανταποκρίνονται οι Καρπασίτες; Τι γίνεται με τη Γ΄ Βιέννη; Και γιατί όλοι εσείς, επαναστατούν οι Κερυνειώτες. «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια» που μας λέγατε… απαντούν.

Αυτό το πικρό παιχνίδι της κολοκυθιάς παρακολουθούμε για χρόνια. Ομολογώ ότι ευτυχώς αυτή η «δημοπράτηση ελευθερίας» διατηρείται μέχρι σήμερα -τριάντα έξι χρόνια μετά το τραγικό καλοκαίρι του 1974- σε πολιτισμένα πλαίσια.

Ακόμα δεν φτάσαμε σ’ αυτό που λέμε -για άλλες περιπτώσεις- «πόλεμο των πόλεων». Σε αυτό έχει -κατά παράδοξο τρόπο- συντείνει και το γεγονός ότι δεν φτάσαμε στην «ποθητή» λύση του Κυπριακού. Σε μια δήθεν «ποθητή» λύση, όπως καταντήσαμε να θεωρούμε (η ηγεσία μας) τη διζωνική ομοσπονδία (με ουρές που δεν είναι της ώρας να αναλύσω).

Πού καταντήσαμε αλήθεια; (ή μάλλον μας κατάντησαν; δεν ξέρω!). Ό,τι ο Κυπριακός λαός απέρριψε το 1974, μαχόμενος, προδομένος, δίνοντας θυσία τα παιδιά του, γίνεται σήμερα η «επιδιωκόμενη λύση». Ότι έγινε στη συνέχεια «οδυνηρός συμβιβασμός και ύστατη υποχώρηση», μετατρέπεται σήμερα σε «ποθούμενο» -πάει να πει κάτι επί του οποίου επιδεχόμαστε μεγάλης έκτασης εκπτώσεις.

Έτσι η Ομοσπονδία -διοικητικό σύστημα κατάλληλο για μεγάλη και πολυπληθή χώρα- μετατρέπεται ως το ιδανικό και μάλιστα εις τη χειρότερη μορφή της.

Όχι τη διζωνική. Όχι τη δικοινοτική. Τη διζωνική δικοινοτική με ουρές, που σημαίνει μια κοινότητα σε μια ζώνη, και η άλλη στην άλλη ζώνη. Τι άλλο είναι αυτό από διχοτόμηση; Και τρέχουμε τώρα να κατοχυρώσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα του νόμιμου ιδιοκτήτη και τις τρεις βασικές ελευθερίες. Κουραφέξαλα. Μας βλέπει ο κόσμος και γελά.

Όταν έχουμε αποδεχθεί αυτό τον πρωτοφανή τραγέλαφο, πώς είναι δυνατόν να συναγωνίζονται οι πόλεις σε αυτό το πολιτικό παιχνίδι ελευθερίας; Είναι! Είναι γιατί πλέον έγινε στη συνείδησή μας αποδεκτό ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (τον καλό ή τον κακό) οδηγούμαστε σε διχοτόμηση και σε ένα σκληρό σύνορο που θα χωρίζει τους Έλληνες και τους Τούρκους, τους ελεύθερους και αυτούς που θα συνεχίσουν να βρίσκονται υπό Τουρκική κατοχή (ή διοίκηση).

Άρα είναι ξεκάθαρα μια ιστορία «όποιος προλάβει». Όπως πριν 88 χρόνια, σε μια άλλη τραγική ώρα του Ελληνισμού, όποιος προλάβαινε έμπαινε στη βάρκα της ελευθερίας για να γλιτώσει από τη Σμύρνη που καιγότανε. Αμμόχωστος, Μόρφου, Κερύνεια, Καρπασία. Όποιος προλάβει;

ΠΗΓΗ