Φόρο αίματος στην εγκατάλειψη προσωπικού και μηχανών, ειδικά τους τελευταίους δέκα μήνες, αλλά και στην αναβλητικότητα που αποτελεί «σήμα κατατεθέν» των πολιτικών ηγεσιών τα τελευταία χρόνια, πληρώνουν οι Ένοπλες Δυνάμεις, με το κακό να βρίσκεται απλά και μόνο στην αρχή του, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία.

Τέσσερις άνθρωποι με «επενδεδυμένα» επάνω τους σημαντικά κεφάλαια και επιχειρησιακά πολύτιμες πολεμικές μηχανές (δύο F-16C Block 52+ και ένα AH-64DHA Apache) συνολικής αξίας τουλάχιστον 160 εκατ. ευρώ απωλέσθηκαν μέσα σε 25 μόλις ημέρες, απόρροια πολλών διαφορετικών παραγόντων.

Χαρακτηριστικό είναι ότι από το 2005 μέχρι σήμερα για τις Ένοπλες δυνάμεις έχουν αγοραστεί συστήματα αξίας 900 εκατ. ευρώ! Δηλαδή σε 25 ημέρες απωλέσθηκε το 18% της αξίας των πάσης φύσεως αγορών υλικού μιας πενταετίας!

Είναι γεγονός, όσο ψυχρό και αν είναι να υπολογίζεται η απώλεια ανθρώπινων ζωών με αυτό τον τρόπο, ότι η στατιστική είναι αμείλικτη:

Στα μαχητικά αεροσκάφη της Π.Α. ο δείκτης ατυχημάτων είχε πέσει πολύ κάτω από τα «αποδεκτά» όρια την τελευταία διετία, οπότε βάσει των «ψυχρών» αριθμών ένα ατύχημα ήταν άκρως αναμενόμενο.

Γενικά την τελευταία δεκαετία έχουν μειωθεί τα μείζονα ατυχήματα και οι εγκαταλείψεις για πολλούς και διάφορους λόγους: Μερικός εκσυγχρονισμός της εκπαίδευσης και του αεροπορικού στόλου, πιο αυστηρή τήρηση κανόνων (οι πιλότοι πρακτικά ποτέ δεν εξαλείφουν το «μικρόβιο» του «ελευθέρως μάχεσθαι»), αλλά και μείωση των εκπαιδευτικών ωρών πτήσης λόγω οικονομιών σε καύσιμα και ανταλλακτικά.

Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων είναι αποφασιστικός στην μείωση των ατυχημάτων, αλλά ο δεύτερος παράγων είναι αμφίσημος:

Η μειωμένες ώρες εκπαίδευσης (περίπου 25% σε σχέση με τις προ δεκαετίας ώρες) τα κάνουν πιο επώδυνα όταν συμβαίνουν. Αυτό λέει η στατιστική.

Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να θίξουμε ένα άλλο σημείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας των πιλότων που έχει να κάνει με την ηλικιακή τους εξέλιξη σε σχέση με το σύστημα εκπαίδευσης: Ο μπροστινός πιλότος του διθέσιου, ήταν ο ανθυποσμηναγός, Παύλος Βοτζάκης, ηλικίας μόλις 25 ετών και όπως αναφέρουν πηγές από την Π.Α. εκείνη την στιγμή ήταν ο χειριστής του αεροσκάφους.

Δηλαδή ο πιλότος αυτός, όπως και αρκετοί άλλοι συνάδελφοί του, μετά τη προεπιλογή του ως πιλότου στην Σχολή Ικάρων, πήγε στην Καλαμάτα, «έβαλε» ώρες σε σύγχρονο ελικοφόρο T-6 και εν συνεχεία σε ένα πανάρχαιο … Τ-2E και από εκεί μετατέθηκε, που;

Στην πιο προηγμένη πολεμική μηχανή των Ενόπλων Δυνάμεων το F-16C Block 52+ (αν θεωρήσουμε ότι το «Advanced» είναι πρακτικά το ίδιο αεροσκάφος με το «Plus»).

Η διαφορά μεταξύ του Τ-2E και του Block 52+ είναι η διαφορά που έχει όταν ένας νέος οδηγός έχει εκπαιδευτεί να οδηγεί ένα π.χ. Yaris και εν συνεχεία να μεταπίπτει σε αγωνιστικό Formula 1 και να ξεκινά αγώνες! Όσο και να έχει δεύτερο πιλότο ως back seater, το χειριστήριο το κρατά πάντα μόνο ένας. Θέμα χρόνου και τύχης το ατύχημα.

Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ευθύνεται για το ατύχημα ο 25χρονος πιλότος. Ακόμα και αν διακριβωθεί λάθος χειρισμός, αυτός θα είναι 100% ευθύνη του συστήματος παροχής εκπαίδευσης, όχι των πιλότων.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό: Η οικονομία σε εκπαίδευση και ποιότητα υλικών πάντα κοστίζει ακριβά. Και πανάκριβα η αναβλητικότητα των πολιτικών: Το νέο αεροσκάφος προωθημένης εκπαίδευσης (ΝΑΠΕΕ), πρακτικά ο ουσιαστικός εκσυγχρονισμός της εκπαίδευσης, περιμένει εδώ και 15 χρόνια να υλοποιηθεί.

Κοντεύουμε να εισέλθουμε σε υπερμαχητικά 4ης ή προωθημένης 4ης γενιάς και οι πιλότοι εκπαιδεύονται ακόμα με αεροσκάφη που μπορεί μέχρι το 1990 να ήταν επαρκή, σήμερα όμως είναι απλώς επικίνδυνα, όχι ως αυτοτελείς κίνδυνοι αλλά ως μέσα πλασματικής αεροπορικής εκπαίδευσης. Και αυτό είναι χειρότερο όλων.

Παλαιότερα, όταν υπήρχαν λιγότερα μαχητικά τρίτης γενιάς, έπρεπε υποχρεωτικά πριν μεταπέσουν σε F-16 ή Mirage 2000, οι πιλότοι να περάσουν από F-4, Α-7 ή Mirage F.1 για κάποια χρόνια. Τώρα λόγω αναγκών και ελλείψει εκπαιδευτικών αεροσκαφών από τα Τ-2 πάνε σε Block 52+! Πόσο λογικό είναι αυτό;

Το πρόγραμμα του ΝΑΠΕΕ αφορά ένα κονδύλι περί τα 900 εκατ. ευρώ (τα δύο αεροσκάφη που έπεσαν κοστίζουν ακριβώς 110 εκατ. ευρώ).

Στην εποχή του ΔΝΤ ακούγονται (και μάλιστα από τα υπουργικά χείλη του Ευάγγελου Βενιζέλου) περί εμπλοκής της χώρας σε διευρωπαϊκό πρόγραμμα, το περίφημο Eurotraining. Καμία αντίρρηση, αλλά που είναι; Υπάρχει; Και αν δεν υπάρχει πότε θα γίνει πραγματικότητα; Το να στέλνουμε τους πιλότους μας να εκπαιδεύονται part time στο εξωτερικό, πιστεύουμε στα σοβαρά ότι αποτελεί λύση στην πρόβλημα;

Καταληκτικά για το θέμα: Οι επιλογές σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να αποτελματώνονται. Μια κακή απόφαση είναια απείρως προτιμότερη από μια μη απόφαση. Στην αγορά, ανατολική και δυτική, υπάρχουν σύγχρονα εκπαιδευτικά αεροσκάφη που μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της αεροπορικής εκπαίδευσης τα επόμενα 35 χρόνια με κόστος από 8 μέχρι 28 εκατ. ευρώ η μονάδα.

Αν στόχος μας είναι η εμπλοκή σε ένα μεγάλο διευρωπαϊκό πρόγραμμα εκπαίδευσης, τότε πρέπει να πιέσουμε για την άμεση υλοποίησή του. Αν η διαδικασία «τραβήξει» πάνω από 36 μήνες δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάμε σε τέτοια επιλογή.

Η ασφάλεια της χώρας είναι ακριβή υπόθεση, αλλά ότι πιο οικονομικό υπάρχει σε σχέση με αυτά που εξασφαλίζει. Και απαιτεί απόφάσεις κ. υπουργέ Εθνικής Άμυνας. Εδώ και τώρα.

Αν θεωρούμε ότι στην εποχή του ΔΝΤ δεν μπορούμε να πάμε σε τέτοιες επιλογές, τότε καλό είναι να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε … μετεγκατάσταση σε άλλη χώρα ή να ξεκινήσουμε αντάρτικο για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας!

Από εκεί και πέρα, έχουμε προειδοποιήσει εγκαίρως ότι οι μαζικές αποχωρήσεις λόγω μνημονίου και ΔΝΤ, έμπειρων και ικανών στελεχών από τις Ένοπλες Δυνάμεις είναι πρακτικά αδύνατον να καλυφθούν.

Τα ανταλλακτικά αγοράζονται σε μερικούς μήνες, η εμπειρία αποκτάται με πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς. Όταν δεν επαρκούν τα συνεργεία υπολόγων στις Μοίρες, το να μιλάμε για έλλειψη ανταλλακτικών ακούγεται ως πολυτέλεια!

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr